Сангисорба Минор (Sanguisorba Minor) Семена

Krwiściąg Mniejszy

(Sanguisorba Minor)

Mrozoodporna bylina z rodziny Rosaceae, pochodzi z środkowej Europy, północno-zachodniej Afryki, Kaukazu i zachodniej Syberii. Była znana już plemionom słowiańskim i germańskim. Dawniej była sadzona we wszystkich dobrze zaopatrzonych ogrodach ziołowych (jako roślina lecznicza i warzywo), obecnie często jako roślina ozdobna. Jest to wiecznie zielona roślina przyprawowa i lecznicza, dostarcza świeżych, jadalnych liście przez cały rok, nawet podczas bardzo ciężkich zim.

Osiąga wysokość od 20 cm do 1 m. Zwykle rośnie na suchych, słonecznych, wapiennych łąkach. Kwitnie od czerwca do września, jest zapylana przez pszczoły, owoce dojrzewają od lipca do października. Rozmnaża się też wegetatywnie poprzez podziemne kłącza.

Preferuje pH gleby pomiędzy 6,1-7,5, wymaga stanowisk słonecznych lub pół-cienistych, ziemi średnio żyznej, wilgotnej i przepuszczalnej.

Jest stosunkowo odporna na suszę i rośnie przez cały rok, liście są łagodniejsze w smaku, kiedy roślina jest uprawiana na glebie wapiennej. Roślina może być też uprawiana w domu na słonecznym parapecie, jak bazylia lub szczypiorek.

Bardzo głęboko zapuszcza korzeń, dlatego może być trudna do przesadzenia. Roślina miododajna i żywicielska dla larw rzadkiego motyla Spialia sertorius. Liście najlepiej zbierać je przed kwitnieniem, a korzeń jesienią, w drugim lub trzecim roku uprawy.

W średniowiecznej Europie stosowana jako przyprawa oraz do aromatyzowania alkoholi.

Była „ulubionym ziołem” Francisa Bacona, a wyróżniana przez Thomasa Jeffersona. Została przywieziona do Ameryki północnej razem z pierwszymi angielskimi kolonistami. Sałatka z niej, była bardzo popularna w elżbietańskiej Anglii.

Członkowie szlachty często podawali gościom kielichy wina z liśćmi pływających w nich, sądzili, że dodaje to klasy i elegancji. Żołnierze pili dawniej herbatę z krwiściągu, ponieważ wierzyli, że nie otrzymają po niej żadnych ran, a te które otrzymają nie będą śmiertelne. Uważano ją dawniej za lekarstwo na dżumę i była jednym z 21 ziół łączonych i macerowanych w winie na tonik przeciw dżumie. Aromatyczne liście zawierają znaczne ilości wit. C.

Roślina jadalna: młode liście i pędy zbierane przed kwitnieniem rośliny nadają się na jarzynę, sałatkę lub zupę ziołową. Aromatyczne liście zawierają znaczne ilości witaminy C. Świeże, młode liście i kwiaty mają lekki smak, podobny do smaku ogórka.

Jedynie młode, liście powinny być używane do potraw, ponieważ z wiekiem stają się gorzkie. Zioło należy stosować świeże lub mrożone – suszone traci smak.

Liście posiekane z bazylią i oregano mogą być dodawane do ziołowego sosu vinaigrette. Mogą być używane do sałatek, marynat, sosów i zimnych napojów. Liście krwiściągu mogą być również wykorzystane do posypywania potraw zapiekanych, dodawane do dipów, zup (do których dodaje się zwykle koperek, oregano lub bazylię).

Można używać jej zamiennie z liśćmi mięty lub bazyli pospolitej w niektórych recepturach, w zależności od zamierzonego efektu. Liście dobrze komponują się z rozmarynem i estragonem. Roślina jest jednym z siedmiu tradycyjnych składników "zielonego sosu" z Frankfurtu.

Posiada te same właściwości co Sanguisorba officinalis: wzmaga apetyt, poprawia trawienie, działa odkażająco, ściągająco, napotnie, przeciwkrwotocznie, przeciwbiegunkowo.

Okłady z rozgniecionych liści były używane przy trudno gojących się ranach, oparzeniach, stłuczeniach. Wywaru używa się również do płukania jamy ustnej, był tradycyjnie stosowany do leczenia skazy moczanowej i reumatyzmu. Odwar z korzeni niszczy pasożyty jelitowe.

Łacińską nazwę gatunku, sanguisorba, tłumaczy się jako „napój krwi”, odnosi się ona do tradycyjnego stosowania rośliny, aby zatrzymać krwawienie wewnętrzne i krwotoki.

Cena za sztukę na Kup Teraz dotyczy ponad 50 nasion.