Modrak morski kapusta morska warzywa NASIONA

Modrak morski, kapusta morska

(Crambe maritima)

Wieloletnia i mrozoodporna bylina należąca do rodziny kapustowatych (Brassicaceae). Jest halofitem rosnącym dziko na plażach i wydmach wzdłuż atlantyckich wybrzeży Europy, nad Bałtykiem i Morzem Czarnym. W Polsce nie został dotąd stwierdzony. Uprawiany w niektórych krajach jako jako warzywo i roślina ozdobna, szczególnie popularny na Wyspach Brytyjskich od XVII do końca XIX w. Ze względu na odporność na zasolenie oraz walory odżywcze gatunek uważany jest za jedno z perspektywicznie istotnych warzyw. Ze względu na rzadkość występowania i liczne zagrożenia zarówno gatunek, jak i jego siedliska w wielu krajach podlegają ochronie prawnej. Na Wyspach Brytyjskich gatunek został prawdopodobnie zdziesiątkowany w czasach wiktoriańskich, kiedy to pozyskiwano rośliny ze stanu dzikiego do upraw w ogrodach.

Osiąga wysokość 30-50, cm, ma gęsty i zwarty pokrój, przypomina kapustę z szaro-niebieskimi liśćmi. Korzeń jest palowy, gruby i mięsisty oraz sięga głęboko w podłoże. Kwiaty pachnące, białe, zebrane w gęste, wyprostowane kwiatostany groniaste na końcach rozgałęzionych pędów.

Poza sezonem wegetacyjnym zwykle jest zupełnie niewidoczny na powierzchni gruntu, liście zamierają jesienią, a nagi pęd z pąkami przykrywany jest zimą przez piaski, żwir lub kamyki. Pęd podziemny jest masywny, rozgałęziony i u starszych okazów skorkowaciały. Kwitną rośliny, które zazwyczaj mają co najmniej 5 lat, kwitnienie trwa od maja do sierpnia.

Roślina powszechnie wykorzystywana jest jako warzywo oraz uprawiana jako roślina ozdobna na rabatach ze względu na swoje duże, niebieskozielone liście o falistych krawędziach tworzące gęste kępy oraz liczne, drobne, białe kwiaty o słodkim zapachu. Jest także rośliną miododajną, przyciąga motyle.

Modrak wykorzystywany i uprawiany jako warzywo był już w starożytnym Rzymie i Grecji (pisał o nim Pliniusz Starszy). Rzymscy żeglarze zabierali ze sobą w podróż marynowane pędy modraka, dzięki czemu chronieni byli przed szkorbutem. Od XVII w. był bardzo ceniony w Europie, uważano go za arystokratę wśród warzyw i panowała powszechna moda na jego uprawę w ogrodach wyższych warstw społecznych. W połowie XIX w. na Wyspach Brytyjskich uprawiany był praktycznie już w każdym ogrodzie.

Etiolowane pędy modraka mają delikatny orzechowy smak i kruchą, chrupką konsystencję. W smaku przypominają szparagi lub kalafior. Jest bogaty w witaminę C i składniki mineralne.

Ogonki liściowe i łodygi po umyciu gotuje się na parze lub w wodzie zwykle po uprzednim związaniu w pęczki. Gotowane zbyt długo twardnieją i tracą walory smakowe. Pędy podawane są podobnie jak szparagi, a młode liście jak szpinak. Młode pędy spożywane mogą być także na surowo.

Jest to roślina łatwa w uprawie, najlepiej rośnie w klimacie dość chłodnym.

Najlepiej rośnie na przepuszczalnej, żyznej i lekkiej glebie o pH obojętnym. Odpowiedni dobór i przygotowanie gleby na stanowisku jest o tyle istotne, że modrak może być uprawiany w tym samym miejscu przez co najmniej 5-7 lat. Przy przygotowywaniu podłoża warto je zasilić nawozem naturalnym. Modrak wymaga stanowiska słonecznego. Jest rośliną mrozoodporną (korzenie przemarzają przy temperaturze -20°C), nie szkodzi mu też ekspozycja na silne wiatry. Modraka należy podlewać regularnie podczas suszy i co pewien czas nawozić. Z roślin uprawianych jako warzywa usuwa się pędy kwiatostanowe, a jesienią żółknące liście. Późną jesienią roślinę należy okryć.

Liście pozyskiwane do spożycia najlepiej zbierać z roślin od drugiego lub trzeciego roku po posadzeniu. Zbiera się ogonki liściowe, gdy te osiągną 10-15 cm długości po poddaniu ich etiolacji. W tym celu już przed zimą rośliny przykrywa się donicami, zbioru dokonuje się wiosną. W dobrych warunkach może wydać do trzech zbiorów rocznie, a pojedyncza roślina może przeżyć kilka dziesięcioleci.

Cena za sztukę na Kup Teraz dotyczy ponad 10 nasion.