Духовная схватка (Борьба) – о. Вавжинец Скуполи

Autor: ks. Wawrzyniec Scupoli

Tytuł: Utarczka duchowa inaczej Walka duchowa, czyli nauka poznania, pokonania samego siebie i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej

Seria: ŚWIĘTE KSIĘGI, ŚWIĘTE TEKSTY, Nr 28

Oprawa: Miękka

Format: 14,50 x 20,50

Ilość stron: 150

ISBN 978-83-8064-003-0

EAN: 9788380640030

Utarczka duchowa inaczej Walka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej jest praktycznym podręcznikiem życia. Uczy on przede wszystkim, że jego sensem jest nieustanna walka z egoistycznymi zachciankami, które trzeba zastąpić ofiarną miłością. Kto nie podejmuje tej walki, ten ponosi klęskę i cierpi w piekle, a kto walczy – ufając nie we własne siły, ale w moc Boga – ten triumfuje i jest szczęśliwy w niebie. Książka Scupolego analizuje różne codzienne sytuacje i radzi jak wyjść z nich zwycięsko, z czystym sumieniem i doskonalszą cnotą. Podkreśla ona także nieskończoną dobroć Boga, który jest dawcą wszystkiego, co dobre. To, co złe, pochodzi według niego od człowieka, który sprzeciwia się Bogu.

Spis treści:

Przedmowa

Rozdział I. O doskonałości chrześcijańskiej, potrzebie duchowej utarczki i o sposobach wyjścia z niej zwycięsko

Rozdział II. Nieufność w nas samych

Rozdział III. Ufność w Bogu

Rozdział IV. Jak poznać czyśmy się wyzuli z ufności nas samych, czyśmy całą w Bogu złożyli nadzieję

Rozdział V. Trwożliwości nie mamy uważać za cnotę

Rozdział VI. Niektóre uwagi służące do pozbycia się ufności w sobie, a zaufania całkowitego Bogu

Rozdział VII. O dobrym użyciu władz duszy i ciała, a przede wszystkim władz rozumu i woli

Rozdział VIII. Co nam przeszkadza a co pomaga do zdrowego sądu o rzeczach

Rozdział IX. Umysł nasz chronić się winien niepotrzebnej ciekawości

Rozdział X. O urządzeniu woli, o celu do jakiego wszystkie nasze wewnętrzne i zewnętrzne sprawy kierować mamy

Rozdział XI. Uwagi zachęcające nas do pełnienia woli Boga

Rozdział XII. Dwie są wole w człowieku, co wzajem między sobą walczą

Rozdział XIII. Jak zwalczać mamy zmysłowość, co ma czynić wola aby nabyła świętego cnoty nałogu

Rozdział XIV. Co czynić należy gdy rozumna wola jest niby zwyciężona i nie może się oprzeć chuci zmysłowej

Rozdział XV. Niektóre uwagi wykazujące, jak występować mamy do walki, na jakich nacierać wrogów, i jakich cnót bronią

Rozdział XVI. Rycerz Chrystusa od poranku już gotowym ma być do walki

Rozdział XVII. Jaki porządek zachować należy w utarczce przeciw namiętnościom i występkom

Rozdział XVIII. Jak poskramiać trzeba nagłe wzruszenia namiętności

Rozdział XIX. Jak należy zwalczać namiętności cielesne

Rozdział XX. O sposobie pokonania lenistwa

Rozdział XXI. Jak używać należy zmysłów zewnętrznych, jak je nakierować do rozważania rzeczy Boskich

Rozdział XXII. Jak rzeczy zmysłowe mogą nam posłużyć do rozważania tajemnic życia i męki Pana naszego Jezusa Chrystusa

Rozdział XXIII. O innych jeszcze sposobach dobrego użycia zmysłów

Rozdział XXIV. O poskromieniu języka

Rozdział XXV. Szermierz Jezusa winien być wolnym od wszelkiego w sercu niepokoju

Rozdział XXVI. Co czynić mamy, kiedyśmy w walce duchowej ranę odnieśli, to jest usterki jaki popełnili

Rozdział XXVII. Jak szatan zwykł kusić i mamić tych, co zamierzają być cnotliwymi, a którzy jeszcze są pogrążeni w występku

Rozdział XXVIII. Jak szatan pociągnąwszy w grzech kogo, pragnie w grzechu go utrzymać i dopełnić jego zguby

Rozdział XXIX. O ułudzie tych, co niby radzi, a przecież całkowicie nie poprawują się

Rozdział XXX. O ułudzie tych, którzy mniemają że już wysoko postąpili w drodze doskonałości, chociaż od niej są dalekimi

Rozdział XXXI. O podstępach, jakie nieprzyjaciel duszy zwykł czynić dla sprowadzenia nas z drogi cnoty

Rozdział XXXII. Ostatnia ułuda wroga, który samych cnót używa za podnietę do grzechu

Rozdział XXXIII. Uwagi potrzebne dla tych, co pragną poskromić swe złe skłonności i nabyć cnót im potrzebnych

Rozdział XXXIV. O stopniowym jednej po drugiej cnót nabywaniu

Rozdział XXXV. O środkach najskuteczniejszych nabycia cnoty i sposobie, jak przez pewien czas, o jedną głównie mamy się starać cnotę

Rozdział XXXVI. Ćwiczenia cnoty wymagają bezustannej pilności

Rozdział XXXVII. W cnocie nieustannie się ćwiczyć i żadnej sposobności do jej wykonania opuszczać nie należy

Rozdział XXXVIII. Z przyjemnością winniśmy przyjmować wszelką sposobność, gdzie się nastręcza możność dokonania jakiej bądź cnoty, a zwłaszcza, gdzie to z większym przychodzi trudem

Rozdział XXXIX. Jak różnych okoliczności mamy używać do ćwiczenia się w jednejże cnocie

Rozdział XL. O czasie jakiego użyć należy na nabycie cnoty i znakach po jakich poznać można, żeśmy znacznie w niej postąpili

Rozdział XLI. Nie należy pragnąć wyzwolenia od utrapień, które możemy znieść cierpliwie, i jak podobne pragnienia urządzać należy

Rozdział XLII. Jak się uchronić ułudy szatańskiej, gdy nam poddaje nieroztropne ćwiczenia

Rozdział XLIII. Jak zaradzić złej skłonności wiodącej do posądzeń bliźniego

Rozdział XLIV. O modlitwie

Rozdział XLV. O modlitwie myślnej

Rozdział XLVI. O rozmyślaniu

Rozdział XLVII. Inny sposób modlitwy za pomocą rozmyślania

Rozdział XLVIII. O modlitwie zanoszonej do Boga przez wstawiennictwo Najświętszej Dziewicy Maryi

Rozdział XLIX. Niektóre uwagi pobudzające grzeszników do uciekania się z ufnością do Najświętszej Maryi Dziewicy

Rozdział L. Sposób modlitwy ustnej i myślnej przez przyczynę świętych Aniołów i błogosławionych zanoszonej

Rozdział LI. O rozmyślaniu męki Pańskiej i różnych stąd uczuciach wewnętrznych

Rozdział LII. O owocach czyli korzyściach, jakie odnosi dusza z rozmyślania krzyża, i naśladownictwa cnót bolejącego Jezusa

Rozdział LIII. O Najświętszym Sakramencie

Rozdział LIV. O sposobie i pobudkach przystępowania do Najświętszej Komunii

Rozdział LV. Jak się mamy gotować do Najświętszej Komunii, jak wzbudzać w sobie akt miłości Boskiej

Rozdział LVI. O Komunii duchowej

Rozdział LVII. O składaniu podzięk Bogu

Rozdział LVIII. O ofiarowaniu się Bogu

Rozdział LIX. O słodyczach i oschłościach w ćwiczeniach duchowych

Rozdział LX. O rachunku sumienia

Rozdział LXI. O przetrwaniu do śmierci w utarczce duchowej

Rozdział LXII. Jak się umocnić mamy przeciw wrogom, którzy w godzinę śmierci nacierać na nas będą

Rozdział LXIII. O czterech pociskach, jakimi wróg zbawienia uderza na duszę w godzinę śmierci, a naprzód o pokusie przeciw wierze, i jak onej oprzeć się należy

Rozdział LXIV. O drugiej pokusie, rozpaczy, i sposobie jej zwalczenia

Rozdział LXV. O trzeciej przy śmierci pokusie, próżnej chwale i środkach się jej pozbycia

Rozdział LXVI. O innych jeszcze ułudach szatana, jakimi na nas w godzinę śmierci uderza i sposobie ich usunienia

O pokoju duszy i o szczęściu serca umierającego sobie, aby żyło jedynie w Bogu.

Rozdział I. Jakiej natury jest serce ludzkie, i o sposobie nim zarządzania

Rozdział II. O usilności, której dusza używać powinna do nabycia doskonałej spokojności

Rozdział III. Że ta spokojność bardzo powoli i z wolna nabywać się zwykła

Rozdział IV. Ażeby dojść do tego pokoju, dusza powinna wyzuć się ze wszystkich pociech

Rozdział V. Że dusza zostawać powinna na samotności, aby Bóg swoje upodobanie w niej znalazł

Rozdział VI. Że trzeba używać wielkiej roztropności w miłości bliźniego, aby nie zmieszać pokoju swej duszy

Rozdział VII. Że Dusza być powinna ogołocona z własnej woli, prezentując się Bogu

Rozdział VIII. O wierze, jaką mieć trzeba, Sakrament Ołtarza i j jak mamy ofiarować się Bogu

Rozdział IX. Że dusza nie powinna szukać spoczynku, ani pociechy, tylko jedynie w Bogu

Rozdział X. Że przygody i przeciwności kłócące nasz pokój wewnętrzny nie powinny nas zasmucać

Rozdział XI. O sztukach i postępach których czart zażywa dla zwichrzenia pokoju dusz naszych i jak się strzec ich powinniśmy

Rozdział XII. Że dusza nie ma się smucić z powodu pokus wewnętrznych

Rozdział XIII. Że Bóg na nasze dobro te pokusy zsyła

Rozdział XIV. Co trzeba czynić aby się w tych przygodach nie martwić

Rozdział XV. Że Dusza powinna uspokoić się bez zwłoki i tracenia czasu, za każdą niespokojnością ile razy na nią napadnie

Modlitwa do Jezusa Chrystusa. Na uproszenie pokoju wewnętrznego duszy