Полынь полынная *Абсент*

Bylica piołun

(Artemisia absinthium)

Grand wormwood, Absinthe

Gatunek mrozoodpornej byliny z rodziny Asteraceae. Występuje naturalnie na terenie Europy, Azji oraz Północnej Afryki, dorasta do 1 m wysokości. Mrozoodporność: strefy od 4 do 8 (wg USDA). Kwitnie od lipca do września.

Roślina wytwarza krótkie, podziemne, zdrewniałe kłącza, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie tworząc niewielkie zarośla. Dobrze rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, w średnio żyznej glebie. Odstrasza larwy owadów, gdy jest posadzony na skraju obszaru uprawy. Naturalnie porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża, rumowiska i tereny kolejowe.

Łodyga i liście są koloru srebrno-szarego, pokryte gęstymi, jedwabistymi włoskami. Wierzchnia warstwa liści jest popielato-zielona, spodnia — srebrzystobiała. Rozmnaża się łatwo z nasion i przez kłącza. W pierwszym roku z nasiona wyrasta tylko różyczka liściowa, w następnym i kolejnych roślina wytwarza pęd z kwiatami. W ochronie roślin stosuje się fermentowany nawóz piołunowy.

W pasiekach od wieków sadzono piołun dla zapobiegania chorobom pszczół. Oprócz tego, że jest używany jako lek, może być również stosowany jako przyprawa poprawiająca trawienie tłustych potraw. Ma intensywny gorzki smak i silny aromat. Używa się go w małych ilościach, głównie świeże liście albo świeże lub suszone kwiaty. W średniowieczu był używany do przyprawiania miodu. W XVIII w. w Anglii piołun czasem dodawano zamiast chmielu do piwa. Jest to również dodatkowy składnik do miętowej herbaty w Maroku.

Piołun jest składnikiem absyntu, napoju alkoholowego z ekstraktami z piołunu, kopru włoskiego, anyżu i melisy, który stał się szczególnie popularny w XIX w. Został czasowo zakazany w różnych krajach europejskich ze względu na zawartość tujonu i podejrzewane toksyczne działanie.

W średniowieczu jego zastosowanie jako rośliny leczniczej szczegółowo opisała m.in. Hildegarda von Bingen, podkreślając przede wszystkim zastosowania zewnętrzne. Stosowano go jako remedium na bóle menstruacyjne, anemię i reumatyzm, a nalewki i napary w leczeniu neurastenii. Podobnie jak złożony jest skład chemiczny piołunu, tak też skomplikowane jest jego działanie, np. jest zarówno toksyczny dla nerwów, jak i je chroni. Przeciwwskazaniami do wewnętrznego stosowania piołunu są m.in. ostre stany zapalne przewodu pokarmowego, żylaki oraz ciąża i karmienie piersią.

Zastosowanie wewnętrzne:

• pobudza apetyt,
• pomaga w dolegliwościach przewodu pokarmowego, takich jak zapalenie żołądka, wzdęcia, zaparcia, zaburzenia spazmatyczne jelit i dróg żółciowych,
• stymuluje czynność wątroby,
• działanie żółciopędnie, odrobaczające, toksyczny zwłaszcza dla pasożytów jelitowych,

• ma silne działanie odkażające i przeciwbakteryjne, szczególnie na bakterie Gram-dodatnie.

Zastosowanie zewnętrzne:

• na zwalczanie pasożytów skóry - odwar lub gotowe preparaty zawierające piołun (np. zawierające nalewkę z bylicy piołunu, wrotyczu pospolitego i ocet),
• owrzodzenia i rany,
• choroby reumatyczne - napary do kąpieli,
• stosunkowo szybko zmywa tłuszcz, smar i olej z rąk,
• zawieszany w szafach chroni przed molami,
• oddziaływanie klimatyczne - przebywanie w okolicach porośniętych piołunem ma łagodzić duszności u niektórych chorych na astmę.

Dawniej w Noc Świętojańską rzucano piołun do ognia i przystrajano nim domy, strzechy, okna i płoty, miało to chronić przed chorobami i pasożytami oraz odstraszać czarownice, demony i wszelkie zło. Z terenów Europy pochodzi legenda, jakoby noszenie przy sobie woreczka piołunu miało odstraszać złe duchy i rusałki. Piołun w wierzeniach ludowych był amuletem.

Indianie używali piołunu w identyczny sposób, co tybetańscy mnisi. Palili go w specjalnych kadzielnicach przed rozpoczęciem rytuałów magicznych. Dym, który ich zaczynał otaczać, pełnił funkcję ochronną. Stosowano go w szamańskich ścieżkach ognia, podczas których, szaman przechodził gołymi stopami po żarzących się węglach. Przed taką ścieżką sypało się piołun.

Cena za sztukę na Kup Teraz dotyczy 100 nasion.