Дхаулагири победил, Ежи Гайдукевич [WP 1963]

Tytuł: Dhaulagiri zdobyty.

Autor: Jerzy Hajdukiewicz.

Wydawca: Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1963, wydanie I. 207 stron, zdjęcia, plany i mapy we wklejkach, oprawa twarda płócienna z obwolutą, format 16,5x23,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia obwoluty, okładki oraz środka (obwoluta, od wewnątrz na składkach podklejona taśmą papierową) – poza tym stan OK.

DHAULAGIRI zdobyty - Było nas trzynastu, DHAULAGIRI był trzynastym z kolei zdobytym szczytem ośmiotysięcznym (jest ich czternaście). Zdobyty został trzynastego maja 1960 r. Pierwsza katastrofa naszego samolotu wydarzyła się 13 kwietnia.

W książce mojej korzystałem z materiałów opublikowanych przez Maxa Eiselina, Kurta Diembergera i Michela Vaucher oraz pamiętników Ernsta Forrera, Albina Schelberta, Michela Vaucher i swoich własnych prowadzonych z minutową skrupulatnością.

DHAULAGIRI zdobyty. Dhaulagirska historia - Godzina 5,08. Nowa dwumotorowa „DAKOTA” startuje z lotniska w Lucknow. Na niebie sierp młodego księżyca i przezroczyste ławice chmur. Równina północnej Indii tonie w ciemności. „DAKOTA” bierze kurs 23°. Leci między masywami dwu ośmiotysięcznych szczytów: Annapurny i Dhaulagiri. Ponad doliną świętej rzeki - Kali Gandaki - osiąga granicę Tybetu.

Profesor doktor Arnold Heim zajmuje miejsce drugiego pilota. Przed nosem mały, okrągły bulaj. Pole widzenia zawęża migocące śmigło, lewe skrzydło i stery. Profesor filmuje i fotografuje. Szybko zmienia kamery. Sekundy lotu uciekają. Pobieżne obserwacje geologiczne. Reszta dopiero po wywołaniu taśmy.

Aneroid wykazuje 4600 metrów. To nisko, zbyt nisko, by zadowolić profesora. Lecz pilot nie włącza aparatury tlenowej, a instrukcja kategorycznie zabrania osiągnięcia wyższego pułapu bez użycia tlenu.

W dole Mustang. To ostatnia sadyba ludzka na terenie królestwa Nepalu. Na północy pustynne plateau z płaskimi nieckami polodowcowych jezior. Na płaskowyżu stada jaków. W dali widlasta rzeka. Brahmaputra? Znad łańcucha Transhimalajów wyłania się nieznany, siedmiotysięczny szczyt.

Godzina 6.00. Pilot kładzie maszynę na skrzydło. Powrót ponad Kali Gandaki. W przezroczystym powietrzu, himalajskiej jesieni wypiętrza się potężny masyw DHAULAGIRI, flankowany od zachodu łańcuchem siedmiotysięcznych szczytów DHAULAGIRI Himal.

Po czterech godzinach lotu, po przebyciu tysiąca kilometrów, Dakota ląduje w Lucknow.

Profesor Heim jest wzburzony przeżyciami ostatnich czterech godzin. Notuje datę: 18 października 1949 r. Z niepokojem myśli o materiale, który kryją kasety jego kamer. Profesor jest pierwszym Europejczykiem, któremu dane było ujrzeć z bliska szósty i dziesiąty co do wysokości szczyt naszego globu: DHAULAGIRI (8222 m) i ANNAPURNĘ (8078 m). Dotychczas granice Nepalu były hermetycznie zamknięte dla obcych, a bramy himalajskiego królestwa otworzyła dopiero rewolucja, która przed rokiem odsunęła od władzy wszechwładny klan Rana.

Po powrocie do Europy Arnold Heim publikuje materiały uzyskane w locie nad Himalajami Centralnymi. Krótki film i pierwsze, jedyne zdjęcia fotograficzne dwu wielkich szczytów.

Dla DHAULAGIRI oznacza to następny rozdział zadziwiającej historii. W roku 1818 zmierżony został z sześciu stanowisk nizinnych i uznany za najwyższy szczyt świata. Dopiero po trzydziestu latach zdystansowała go KANGCHENDZONGA (8585 m), aby z kolei ustąpić miejsca EVERESTOWI (8848 m). Potem wokół Białej Góry zaległa cisza, trwająca sto lat. Nowy rozdział jej dziejów zapisuje dopiero ostatnie dziesięciolecie. Rozdział ten potoczy się szybko i dramatycznie...

Spis treść:

• Dhaulagirska historia;
• Przygotowanie i podróż;
• Obóz Aklimatyzacyjny;
• Operacja Mayangdi;
• Na innych frontach;
• Przełęcz Północno-Wschodnia;
• Piątek 13 maja;
• Ostatnia szansa Michela Vaucher;
• Kathmandu – Cejlon – Lucerna;

Dodatek:

• Z fizjologii wysokościowej;
• Szerpowie naszej Wyprawy;
• Przebieg Wyprawy;
• Szczyty ośmiotysięczne w kolejności ich zdobycia (wkładka).

- Polecam!