ШКОЛА КОМАНДНОЙ ИГРЫ НА ПЕРЬЕВЫХ ИНСТРУМЕНТАХ

TYTUŁ

1.NA INSTRUMENTACH PIÓRKOWYCH

SZKOŁA ZESPOŁOWEJ NAUKI GRY

2.PIĘĆ LEKCJI

AUTOR T.GŁODZIŃSKI

WYDAWNICTWO PWM

ILOŚĆ STRON OKOŁO 117

ROZMIAR  29x30cm

OKŁADKA MIĘKKA

STAN DOBRY

Gra w zespole mandolinowym jest dzisiaj jedną z najprostszych i najpopularniejszych form zbiorowego muzykowania. Zespół tego typu posiada tę niewątpliwą zaletę, że nie nastręcza zbyt wiele trudności przy organizowaniu, a pracę z nim można rozpocząć od podstaw. Na instrumentach wchodzących w skład zespołu mandolinowego mogą grać zarówno dzieci w wieku szkolnym, jak i dorośli, cena poszczególnych instrumentów jest dość przystępna, a wreszcie najważniejsze, opanowanie podstaw techniki gry nie wymaga tak wiele trudu i czasu, jak to bywa przy innych instrumentach. Nie ma w tym zbyt wielkiej przesady, jeśli Gonsak w swoim poradniku1 podaje, że już w ciągu trzech miesięcy można przyswoić sobie zasadniczą umiejętność gry. Wybrałem foTmę zbiorowej nauki gry, gdyż przy tego typu instrumentach jest ona możliwa, szybko prowadzi do celu, jest bardziej atrakcyjna od nauki indywidualnej i pozwala nuczycielowi w szkole czy też instruktorowi w świetlicy przyciągnąć i zorganizować od razu większą gromadkę chętnych. A o to przecież chodzi autorowi i takie jest założenie niniejszego podręcznika. Gra w zespole daje uczącym się większe wewnętrzne zadowolenie, nie sprawia wrażenia nauki i często decyduje o tym, że członkowie zespołu nie rozstają się już nigdy z poznanym przez siebie instrumentem, co więcej, pogłębiają swoje umiejętności przez naukę indywidualną. Zbiorowa nauka ma i tę zaletę, że pozwala nauczycielowi w ciągu jednej godziny nauczyć kilkunastu uczniów tego, na co przy nauce indywidualnej musiałby poświęcić kilkanaście godzin. Oczywiście podręcznik do zespołowej nauki nie obejmuje wszystkich zagadnień gry i dlatego w dalszym etapie, już poprzez naukę indywidualną, musi uczeń pogłębiać i rozszerzać swoje umiejętności. Łatwiejsze pozycje repertuarowe będą jednak dostępne dla zespołu, który przerobił dokładnie materiał zawarty w niniejszej Szkole.

Podręcznik niniejszy odpowiada jak najbardziej potrzebom chwili. Zapowiadana od dawna reforma szkolnictwa podstawowego głębiej i szerzej ujęła obecnie problem nauki śpiewu w szkołach podstawowych. Znalazło to swój wyraz w zmianie samej nazwy przedmiotu „śpiew" na „wychowanie muzyczne". Zarządzenie ministra oświaty z dnia 9 lipca 1962 w sprawie programu nauczania klas I—IV w 8-klasowej szkole podstawowej, precyzując zadania wychowania muzycznego w szkole, wyraźnie podkreśla, że ma ono rozbudzić zamiłowanie do śpiewu i muzyki (podkreślenie moje). Jako formy wychowania muzycznego stosuje się śpiew, grę na instrumentach muzycznych (podkreślenie moje) i słuchanie muzyki. W dalszym ciągu zarządzenie ministerialne wyjaśnia, że celem pełniejszego rozwinięcia muzycznych uzdolnień uczniów pożądane jest zorganizowanie w szkole w ramach prac pozalekcyjnych zespołu instrumentalnego, a jako dostępne i łatwe w użyciu instrumenty wymienia mandoliny.

Mandolina jest rzeczywiście instrumentem najłatwiejszym do opanowania przez dzieci, a zespół mandolinowy jest zespołem najłatwiejszym do zorganizowania i prowadzenia przez nauczyciela. Kierownik zespołu może być początkującym dyrygentem, musi jednak posiadać wykształcenie muzyczne i opanowaną technikę gry na instrumentach piórkowych.

Podręcznik niniejszy został opracowany w taki sposób, że z jednej strony uczy dzieci gry na instrumentach, z drugiej zaś strony — przez odpowiedni dobór ćwiczeń, a szczególnie poprzez liczne uwagi metodyczne zawarte w tekście nutowym — prowadzi niejako za rękę nauczyciela w trudnej sztuce kierowania zespołem muzycznym. W ten sposób przy realizacji tego podręcznika uczą się i dzieci, i nauczyciel: dzieci — gry na instrumentach, nauczyciel — sztuki prowadzenia zespołu. Rezultaty tej obustronnej nauki dadzą nauczycielowi pełną satysfakcję i zadowolenie z podjęcia wdzięcznej pracy umuzykalniania dzieci i wdrażania ich w czynne muzykowanie.

Większość piosenek zawartych w niniejszej Szkole zaczerpnięta jest z repertuaru obowiązujących śpiewników szkolnych. Stwarza to warunki dla doskonałej korelacji nauki śpiewu z nauką gry na instrumentach. Dziecko uczy się grać piosenkę, którą już zna z lekcji śpiewu (znajomość piosenki bardzo pomaga w nauce gry na instrumencie), albo odwrotnie, nauczyciel na lekcji śpiewu opracowuje piosenkę, której melodię poznały dzieci już wcześniej na lekcji gry na instrumentach. Nie trzeba chyba dodawać, że prowadzenie dziecięcego chóru szkolnego z towarzyszeniem zespołu mandolinowego ułatwia pracę nauczycielowi, wykonawcom daje dużo emocji, a dzieciom-słuchaczom dostarcza nowych przeżyć artystycznych."