Общая химия с элементами аналитической химии

Chemia ogólna z elementami chemii analitycznej

Wyraz „chemia" pochodzi od egipskiego c hę mi (czarny) lub greckiego chymea -oznaczającego procesy metalurgicznego otrzymywania metali. Oba wyrazy stosowane były w starożytności dla określenia procesów przeróbki, w klórych z minerałów uzyskiwano: metale, stopy metaliczne, barwniki lub materiały ceramiczne. Melody rozwinięte w Asyrii i Egipcie - krajach o najwyższej w owych czasach kulturze, przenikały do innych obszarów geograficznych, m.in. Grecji.

Dla wyjaśnienia istoty zjawisk obserwowanych w przyrodzie, filozofowie starożytnej Grecji (Demokryt, 460-371 p.n.e.) zastosowali teorię atomislycznej struktury materii. Według Demokryta „nie istnieje nic oprócz atomów i pustej przestrzeni", a różnorodność materii wynika z liczby i kształtu atom& oacute;w.

Znaczące postępy nad poznaniem budowy materii i przemian chemicznych zostały osiągnięte w okresie rozwoju alchemii (grecki termin chymea przekształcony w arabskie określenie alkinń, zyskał łacińską nazwę alchemia), która kładła nacisk na zagadnienia praktyczne. Chociaż głównym celem doświadczeń alchemicznych było opracowanie metody transmutacji materii w złoto, to dzięki nim uzyskano m.in. kwas siarkowy(VI). kwas solny, wodę królewską i sublimal (HgCli).

Ważnym etapem w rozwoju chemii było wprowadzenie przez Roberta Boyla (1627-1691) pojęcia pierwiastka jako elementarnego składnika materii - „z pierwiastków zbudowane są wszystkie substancje ". W stanie wolnym pierwiastek jest substancją prostą. Związki chemiczne to substancje złożone z dwóch lub więcej pierwiastków, odpowiednio ze sobą połączonych. Metodami chemicznymi związki te można przeprowadzić w pierwiastki - substancje prosie.

Pod koniec XVIII wieku sformułowane zostało prawo stałości składu: każdy związek chemiczny ma stały i niezmienny skład ilościowy,

Jego uzupełnieniem było prawo stosunków wielokrotnych: jeżeli dwa pierwiastki mogą tworzyć kilka związków, to ilości jednego pierwiastka przypadające na tę samą ilość drugiego pierwiastka pozostają do siebie w stosunku prostych liczb całkowitych.

Po odkryciu tlenu A. Lavoisier sformułował prawo zachowania masy (1785 r.): w reakcji chemicznej suma mas produktów równa się sumie mas substratów.

1. BUDOWA ATOMU 1.1. Wprowadzenie 1.2. Budowa atomu 1.2.1. Cząstki elementarne 1.2.2. Izotopy 1.2.3. Rozmieszczenie elektronów w atomie 1.2.4. Geometria orbitali atomowych 1.3. Okrcsowość właściwości pierwiastków 1.4. Zadania 2. UKŁADANIE RÓWNAŃ REAKCJI CHEMICZNYCH. DYSOCJACJA ELEKTROLITYCZNA. WYBRANE ELEMENTY ANALIZY JAKOŚCIOWEJ. OBLICZENIA STECHIOMETRYCZNE, STĘŻENIA ROZTWORÓW 2.1. Wybrane elementy analizy jakościowej 2.2. Układanie równań reakcji chemicznych 2.3. Zadania 2.4. Obliczenia stcchiomelrycznc 2.4. l. Stężenia roztworów 2.4.2. Stężenie molowe roztworu 2.4.2. Zadania 3. WIÄ„ZANIA CHEMICZNE. REAKCJE UTLENIANIA I REDUKCJI 3.1. Wiązania jonowe i kowalencyjne 3.1.1. Hybrydyzacja 3.1.2. Mezomcria 3.1.3. Polaryzacja wiązań 3.1.4. Wiązanie wodorowe 3.2. Związki kompleksowe 3.3. Wiązanie metaliczne 3.4. Wiązanie van der Waalsa 3.5. Wiązania a właściwości związku 3.6. Przykłady 3.7. Zadania 3.8. Reakcje utlenienia i redukcji 3.9. Szereg napięciowy metali 3.10. Przykłady 3.11. Zadania 4. PRZEBIEG REAKCJI CHEMICZNYCH 4.1. Efekty energetyczne reakcji 4.1.1. Ciepło reakcji 4.2. Zmiany entropii w reakcji 4.3. Reakcje odwracalne i nieodwracalne 4.4. Szybkość reakcji 4.5. Reguła przekory 4.6. Przebieg reakcji chemicznych 4.7. Kataliza 4.8. Zadania 5. RÓWNOWAGI W ROZTWORACH ELEKTROLITÓW 5.1. Dysocjacja elektrolityczna 5.1.1. Stopień dysocjacji 5.1.2. Dysocjacja wody, skala pH 5.1.3. Wskaźniki pH 5.1.4. Zadania 5.2. Hydroliza soli 5.2.1. Zadania 5.3. Teorie kwasów i zasad 5.3.1. Zadania 5.4. Roztwory buforowe 5.4.1. Zadania 5.5. Iloczyn rozpuszczalności 5.5.1. Rozpuszczanie osadów trudno rozpuszczalnych elektrolitów 5.5.2. Zadania 5.5.3. Analiza wagowa 5.5.4. Wagowe oznaczanie żelaza 5.5.5. Zadania 5.6. Analiza miareczkowa 5.6.1. Sprzęt używany w analizie miareczkowej 5.6.2. Alkacymetria 5.6.3. Sporządzanie roztworów mianowanych 5.6.4. Al kac y metryczne oznaczenie węglanu sodu obok wodorotlenku sodu lub węglanu obok wodorowęglanu 5.6.4a. Wyznaczenie składu mieszaniny NaOH i Na2CO3 5.6.4b. Oznaczenie składu mieszaniny NaiCO^ i NaHCO3 5.6.5. Zadania 5.7. Rcdoksymetria 5.7.1. Manganometria 5.7.la. Przygotowanie mianowanego roztworu KMnO4 5.7. lb. Oznaczenie stężenia KMnO4 5.7. l c. Oznaczenia manganometryczne 5.7.2. Jodometria 5.7.2a. Przygotowanie mianowanego roztworu Na2S2O3 5.7.2b. Mianowanie roztworu Na2S2O3 5.7.2c. Jodomelryczne oznaczenie Cu~+ 5.7.3. Zadania 5.8. Teoria mocnyeh elektrolitów, pojęcie aktywności 6. WŁAŚCIWOŚCI ROZTWORÓW 6.1. Ciśnienie osmotyczne 6.2. Mieszaniny lotnych cieczy 6.3. Zadania 7. WŁAŚCIWOŚCI WYBRANYCH PIERWIASTKÓW 7.1. Wodór 7.2. Tlen i siarka 7.3. Azot i fosfor 7.4. Węgiel i krzem 7.5. Makro- i mikroelementy 7.6. Zadania 8. CZʌĆ DOŚWIADCZALNA 8.1. Regulamin pracowni studenckiej 8.2. Instrukcje INSTRUKCJA I Reakcje charakterystyczne wybranych kationów i anionów; identyfikacja soli INSTRUKCJA II Analiza wagowa INSTRUKCJA III Analiza miareczkowa; naczynia miarowe i ogólne zasady postępowania nINSTRUKCJA IV Analiza miareczkowa; aikacymctria INSTRUKCJA V Analiza miareczkowa; manganometryczne oznaczanie żelaza, w postaci jonów Fe""1"... INSTRUKCJA VI Analiza miareczkowa; jodomctria INSTRUKCJA VII Pomiar pH słabego i mocnego kwasu; wskaźniki pH; hydroliza soli INSTRUKCJA VIII Pomiary pH - krzywa miareczkowania; roztwory buforowe. Elektrolity trudno rozpuszczalne INSTRUKCJA IX Pomiary pH - mocnego i słabego kwasu oraz roztworu buforowego INSTRUKCJA X Elektrolity trudno rozpuszczalne, reakcje strącania i rozpuszczania osadów. Związki kompleksowe 9. ROZWIÄ„ZANIA Rozdział 1.4

• ISBN: 978-83-60574-09-6
• Autor: Teresa Kołek,Bronisława Osipowicz
• Wydanie: 2
• Rok wydania: 2011
• Format: 165 x 235
• Liczba stron: 279
• Oprawa: miękka