Бердмэн, Лев Валентин [Искры 1958]

Tytuł: Człowiek-ptak, seria wydawnicza - „Naokoło Świata”.

Autor: Leo Valentin, przełożył Zbigniew Stolarek.

Wydawca: Wydawnictwo ISKRY, Warszawa 1958. 160 stron, zdjęcia we wklejkach, oprawa miękka z obwolutą, format 12,5x19,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia obwoluty, okładki oraz środka (napis – data na stronie przedtytułowej) – poza tym stan OK.

Człowiek-ptak: Na pograniczu życia i śmierci toczyła się od pierwszej do ostatniej chwili porywająca przygoda człowieka, który w XX wieku, u progu ery rakiet międzyplanetarnych chciał szybować wśród powietrznej przestrzeni o własnych siłach, jak ptak - na skrzydłach! I szybował. Nazwano go też człowiekiem-ptakiem.

Człowiek-ptak. Drzwi światła:

• Valentin, gotów?

Samolot pomrukuje łagodnie, przemierzając niebo nad Baraki. Pogoda jest piękna. Upał. Wszystko wibruje: przegrzane powietrze, samolot, ja. Krew mi tłucze o skronie. W uszach szum... Trzeba być skończonym idiotą, żeby się puszczać na taką historię.

• Valentin, gotów?

Nie ruszając się z miejsca (należałoby to uczynić, ale jestem jak z drewna), potwierdzam gestem, że tak. Czyjaś silna ręka ustawia mnie przed drzwiami. Na zewnątrz - nic, tylko jeden strumień światła. Oślepiony, zamykam oczy, otwieram je na płową, pędem umykającą ziemię.

• Skok!

Rozkaz dotarł do mnie jednocześnie z solidnym trzepnięciem w plecy, które rzuciło mnie do przodu. Zwarłem powieki, ręce, nogi - wszystko. Szczęki zacisnąłem aż do bólu. Wtuliwszy głowę w ramiona, spadałem niby kula, skurczony jakby w nadziei, że tak łatwiej zainkasuję cios. Odczułem go niemal natychmiast; był jednak zupełnie inny, niż się spodziewałem: cieszył! Miałem wprawdzie wrażenie, że ktoś mi wyrywa barki ze stawów, ćwiartuje na części, lecz jednocześnie - co za ulga! Jak by się wszystko we mnie otwierało: ręce, nogi, usta, oczy, uszy. To życie, Lèo! Żyjesz, braciszku! A ten łopot płótna nad tobą, to jak by cię przyjaciel klepnął po ramieniu! Wygrałeś chłopie kochany! Możesz teraz wrzeszczeć, możesz śpiewać!...

Oddychałem, nic więcej - i to już było wspaniałe! Wczepiony dłońmi w linki (żeby nie spaść?), patrzyłem, jak nade mną, w górze, kołysze się łagodnie wielka i biała kopuła w błękitnym niebie. Jakże piękna! Potem spojrzałem po sobie: to ja, na pewno ja, cały! Niczym dzieciak miałem ochotę krzyczeć - z radości, że żyję. A potem zdałem sobie sprawę z ciszy. Po hałasie, jaki sprawiał samolot, cisza była teraz absolutna i niewiarogodna; niebieska i biała cisza, która nigdy się nie skończy. W dole: ziemia. Cała żółta od słońca i - można by pomyśleć - nieruchoma; sprawiała wrażenie, że się wcale do mnie nie zbliża. Zawieszony pośród nieba, trwałem szczęśliwy, spokojny... w żywiole, którego niezwykłymi właściwościami rozkoszowałem i się. Był płynny, nieuchwytny, nie stawiał oporu; po raz pierwszy go dostrzegałem właśnie tutaj, gdzie tak wspaniale będę żył w zapierającej dech swobodzie. Mój żywioł!

Nagle wszystko poszarzało: to ziemia pędziła z zawrotną szybkością, by mnie pochłonąć. Gorączkowo wczepiłem się w linki, przeświadczony, że czasza już mnie nie podtrzymuje, że spadam z zamkniętym spadochronem. Nie, nie pora teraz umierać! Jak automat wykonywałem, czego mnie nauczono: nogi złączone i lekko ugięte, stopy ułożone na płask; wylądowałem w jakiejś winnicy, przy głośnym trzasku łamanych pnączy.

Był to mój pierwszy w życiu skok ze spadochronem. Miałem dziewiętnaście lat...

Spis rzeczy:

• Drzwi światła;
• Śmierć za darmochę;
• It’s a long way;
• Szkoła ostrożności;
• Piechtą po obłokach;
• „Pozycja Valentina”;
• Spadam przez sześć i pół kilometra;
• Półtorej minuty w nocy;
• Ikarowa krew;
• Niedostatki płóciennych skrzydeł;
• „Drewniane pióra”;
• Spotkanie „ludzi-ptaków”;
• Groźna minuta;
• W oczekiwaniu nowych skrzydeł;
• Człowiek-ptak;
• Epilog.

- Polecam!