ПОЭЗИЯ ЛАКУ-ЛАБАРТА КАК ОПЫТ ЦЕЛАНА

LACOUE LABARTHE POEZJA JAKO DOŚWIADCZENIE

STAN DB

TYPOWE, ZEWNĘTRZNE, ŚLADY PRZEGLĄDANIA

PRZYKURZONE BRZEGI ORAZ OKŁADKA

ŚLAD PO ZAMOCZENIU DOLNEGO BRZEGU KSIĄŻKI (POFALOWANE BRZEGI)

BLOK ZWARTY, WNĘTRZE CZYSTE

Książka w quasi-dziennikowej formie zapisków sporządzanych na marginesie kolejnych wystąpień na europejskich i amerykańskich uniwersytetach, odsłaniając znaczenia gestów Celana, poety-wygnańca, próbuje określić sens doświadczenia poetyckiego. Pyta, w jaki sposób wiersz wpisuje się w przestrzeń, w której powstaje, utrwalając w historii pamięci, oraz – jednocześnie – w jaki sposób staje się częścią podskórnej historii zapominania.

Autor prezentuje Celana jako człowieka uwikłanego w dramat antynomii: zmuszonego odrzucić kulturę, która go ukształtowała, świadka dwudziestowiecznych kataklizmów prowadzącego nieustanny dialog z historią. Poetę, który odkrywa erozję języka. Tak oto znany mit poety-wygnańca Lacoue-Labarthe uzupełnia, tworząc nowy wizerunek artysty – tłumacza obcości.