Piłka ręczna Dencikowska

Piłka ręczna Alfreda Dencikowska

Piłkę ręczną zaliczamy do grona zespołowych gier sportowych.  Została zapoczątkowana na przełomie XIX i XX wieku. Prawdopodobnie w swej obecnej formie jest pochodzenia duńskiego. Do jej wprowadzenia przyznają się też Niemcy i Czechosłowacja. Szczególne zainteresowanie grami sportowymi nastąpiło w Polsce w końcu XIX i początkach XX wieku.

Wielką rolę w upowszechnianiu gier w Polsce odegrały Park H. Jordana w Krakowie (1889), Ogrody im. W. E. Raua w Warszawie (1899) i Park Towarzystwa Zabaw Ruchowych we Lwowie (1909).

Gry w coraz większym stopniu stawały się podstawową formą ćwiczeń szkolnego wychowania fizycznego i stanowiły główną treść ruchu rekreacyjnego. Dostrzeżono w nich wielkie wartości zdrowotne i wychowawcze. Ich znaczenie dla rozwoju fizycznego i psychicznego dzieci i młodzieży podkreślali zarówno lekarze, pedagodzy, jak również metodycy i organizatorzy wychowania fizycznego.

Henryk Jordan wskazywał, że gry pobudzają do czynu, dodają młodzieży energii, kształtują siłę, zręczność i zwinność, wyrabiają odwagę, kształtują wytrzymałość. Zalecał młodzieży codzienny, co najmniej dwugodzinny udział w grach na wolnym powietrzu.

Na wychowawcze znaczenie gier ruchowych szczególnie mocno wskazywał Stanisław Karpowicz (1864—1921), pedagog, autor rozprawy Zabawy i gry jako czynnik wychowawczy opublikowanej w Warszawie w 1905 roku. Pisał on, że gry ruchowe są szkołą solidarności i uczestniczących w grach obowiązuje poczucie sprawiedliwości i koleżeństwa. Gra zespołowa eliminuje samolubów i egoistów. Stają się członkami jakby społecznej grupy i muszą jej podporządkować swoje zdolności, siłę i wolę.

Spis treści

1. Wartości sportowe, zdrowotne, wychowawcze zespołowych gier sportowych (aspekty historyczne)

2. Charakterystyka gry w piłkę ręczną

3. Metodyka nauczania

3.1. Metody nauczania ćwiczeń

3.2. Zasady nauczania

3.3. Zasady prowadzenia ćwiczeń w piłce ręcznej

3.4. Kolejność nauczania nowych elementów techniczno-taktycznych

4. Symbole graficzne

5. Gry i zabawy przygotowujące do nauczania mini piłki ręcznej

6. Technika

6.1. Postawa atakującego

6.2. Podania i chwyty

6.3. Rzuty

6.4. Kozłowanie

6.5. Zwody

6.6. Nauczanie poruszania się zawodnika w ataku

6.7. Obrona indywidualna

7. Taktyka ataku

7.1. Podstawowe pojęcie taktyki atakowania

7.2. Zasady atakowania

7.3. Taktyczne i indywidualne poruszanie się zawodników w atakowaniu (uwalnianie się od przeciwnika)

7.4. Zasady taktyczne atakowania

7.5. Zasłony

8. Atak szybki

8.1. Fazy szybkiego ataku

8.2. Odmiany ataku szybkiego

8.3. Taktyczne zasady atakowania szybkiego

8.4. Przykłady ćwiczeń w formie ścisłej

9. Atak pozycyjny

9.1. Atakowanie w pasach działania

9.2. Zadania środkowego obrotowego

9.3. Zadania skrzydłowych

9.4. Zadania rozgrywających

9.5. Ćwiczenia dla środkowego obrotowego (środkowy pas pola gry)

9.6. Ćwiczenia dla skrzydłowych

9.7. Ćwiczenia dla rozgrywających

9.8. Odmiany ataku pozycyjnego

9.9. Zasób ćwiczeń

10. Taktyka obrony

10.1. Zasady indywidualnej obrony

10.2. Zadania obrony

10.3. Obrona „każdy swego”

10.4. Obrona stref

10.5. Zadania obrony stref

10.6. Nauczanie obrony

11. Bramkarz

11.1. Technika gry bramkarza

11.2. Taktyka gry

11.3. Ćwiczenia na refleks i szybkość reakcji

11.4. Przykładowe treningi bramkarza

12. Budowa toku lekcyjnego

12.1. Budowa lekcji gier sportowych

12.2. Lekcja treningowa

12.3. Trening obwodowy

13. Przykładowe konspekty

14. Plan dydaktyczno-wychowawczy nauczyciela wychowania fizycznego

15. Przepisy gry w piłkę ręczną

15.1. Boisko

15.2. Czas gry

15.3. Piłka

15.4. Bramkarz

15.5. Pole bramkowe

15.6. Zdobycie bramki

15.7. Zachowanie się wobec przeciwnika

15.8. Klasyfikacja i wykonywanie rzutów

15.9. Kary

15.10. Sędziowie

15.11. Sygnalizacja

16. Program kształcenia instruktorów piłki ręcznej – specjalizacja

17. Piśmiennictwo