Влияние моделирования направленного движения на развитие

Wpływ ukierunkowanej symulacji ruchowej na rozwój cech somatycznych, zdolności motorycznych i sprawności specjalnej młodych piłkarzy i piłkarek ręcznych

Problematyka badawcza dotycząca działalności szkoleniowej w sporcie posiada w naszym kraju znaczny dorobek, udokumentowany w wielu opracowaniach. Doczekała się również szeregu analiz i dociekań teoretycznych. Część z nich ma jednak charakter refleksyjny polegający na subiektywnej ocenie zjawisk; rzadziej rozpatrywane są one na podstawie konkretnych badań naukowych.

W publikacji skoncentrowano uwagę – w głównej mierze – na zagadnieniach związanych z optymalizacją procesów szkolenia w piłce ręcznej pamiętając, iż względnie obiektywną ocenę zjawisk obserwowanych na treningu sportowym można uzyskać tylko przy zastosowaniu adekwatnych metod i analiz naukowych. Chociaż w dalszym ciągu dużo mówi się o intuicji trenerskiej, to takie tradycyjne podejście do procesu treningowego – zdaniem wielu naukowców – nie odpowiada już dzisiaj potrzebom zróżnicowanego poznania procesów kształtowania umiejętności ruchowych.

Rozwój polskiej nauki o sporcie najogólniej podzielić można na trzy zasadnicze okresy (Ważny 1981). Pierwszy z nich swą genezą sięga jeszcze lat trzydziestych ubiegłego wieku. Przedmiotem naukowego poznania były w tym czasie różnorodne analizy historyczne, subtelne opisy techniki ruchów charakterystycznych dla poszczególnych dyscyplin i konkurencji sportowych, systematyka stosowanych w praktyce ćwiczeń, jak również kwestie współzależności pomiędzy wynikiem sportowym a wybranymi parametrami budowy ciała oraz sprawności funkcjonalnej zawodników. Jak widać był to rejestr rzeczywistych zjawisk obserwowanych w sporcie, a także próba uporządkowania ich. Nie wnikając w szczegóły tych dokonań naukowych stwierdzić należy, iż mimo oczywistych wartości poznawczych stanowiły one najczęściej jedynie fragmentaryczny, schematyczny bądź uproszczony opis analizowanych zjawisk.

Etap drugi przypadający na pierwszą dekadę po drugiej wojnie światowej nie wniósł istotnych zmian do rozpoczętych jeszcze w latach międzywojennych badań naukowych. W dalszy ciągu kontynuowano działania polegające na gromadzeniu i systematyzowaniu doświadczeń zawodników i trenerów. Poszukiwano równocześnie najistotniejszych czynników determinujących sukces sportowy. Zasięg, jak i intensywność tych dokonań były jednak niewielkie. Dla szerokiej praktyki trenerskiej nie wniosły one – poza określonymi wartościami poznawczymi i teoretycznymi – szczególnie ważnych implikacji empirycznych.