Мыльнянка вместо мыла как мыльные орехи Семена

Mydlnica zwyczajna, Mydlnica pospolita

(Saponaria officinalis)

Mrozoodporna bylina z rodziny Caryophyllaceae z silnie rozgałęzionym, czerwono-brązowym poziomym kłączem. Jej rodzimy zasięg rozciąga się na całą Europę, a w Azji, po zachodnią Syberię. Rośnie naturalnie na zalewowych łąkach, na obrzeżach lasów, w dolinach i wzdłuż piaszczystych brzegów rzek, na zarośniętych polach, często w pobliżu zabudowań mieszkalnych, dziko występuje na zaniedbanych rabatach kwiatowych. Od bardzo dawna jest hodowana jako roślina ozdobna, formy z podwójnymi kwiatami pojawiły się nie później niż w 1629 r.

Dawniej odwarów z korzeni mydlnicy używano do mycia i prania. Opisywane są jako skuteczne – pienią się obficie i swoimi własnościami przewyższają mydła, gdyż nie niszczą skóry i nie powodują alergii u ludzi uczulonych na mydło.

Osiąga wysokość 30-100 cm. Kwiaty mają średnicę do 5 cm, pachną wieczorem i swoim zapachem wabią ćmy które je zapylają. Nasiona dojrzewają we wrześniu, rozmnaża się przez nasiona i wegetatywnie. Jest łatwa w uprawie. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu, na glebie o odczynie obojętnym lub zasadowym. Uprawia się ją z nasion wysiewanych jesienią, lub przez podział kłączy w rozstawie 60 × 45 cm. Roślina zwykle rozsiewa się sama i jest dość ekspansywna, dlatego też należy kontrolować jej rozrastanie się.

Korzenie i kłącza mydlnicy zbiera się późną jesienią, a następnie myje, kroi i suszy w temperaturze do 50°C, powinny być przechowywane w workach z tkaniny.

Naukowa nazwa Saponaria pochodzi od łacińskiego słowa sapo, saponis oznaczającego „mydło”, które, podobnie jak jego nazwa zwyczajowa, odnosi się do jej użyteczności w czyszczeniu. Od tego samego łacińskiego słowa wywodzi się nazwa substancji – saponiny, które są zawarte w korzeniach w ilości do 20% podczas kwitnienia mydlnicy (indyjskie orzechy mydlane zawierają tylko 15% saponin).

Dawniej w drogeriach korzeń mydlnicy lekarskiej był popularny zarówno jako lek, jak i „mydlany korzeń” do prania wyrobów wełnianych i jedwabnych, a także do usuwania plam z ubrań. Był również używany jako domowy produkt kosmetyczny, proszku z wysuszonych korzeni używano jako mydła do rąk, do pielęgnacji skóry z tendencją do trądziku, jako środek pieniący, emulgujący, łagodzący, przeciwświądowy, przeciwłojotokowy i oczyszczający. Na Słowacji rzeczy do prania są nadal mydlone pociętymi kawałkami kłącza.

Saponiny pozyskiwane z mydlnicy są używane do produkcji chałwy, kremów, napojów musujących i piwa. Roślina jest trująca w zbyt dużych dawkach, przyjmowanie doustne powinno zawsze odbywać się pod kontrolą lekarza. Zbyt duże dawki powodują wymioty, bóle brzucha, biegunkę i kaszel.

Działanie lecznicze:

Wyciągi wodne z korzeni i części nadziemnych mają szerokie zastosowanie jako silny środek wykrztuśny i przeciwkaszlowy w chorobach płuc (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, krztusiec, rozdzierający kaszel), żółciopędny (na żółtaczkę), moczopędny (obrzęk nerkowo-wątrobowy), napotny i przeczyszczający. Wodny napar z korzeni i liści jest przepisywany wewnętrznie w przypadku zaburzeń metabolicznych – dny moczanowej, egzemy, skazy wysiękowej, czyraków i dermatoz. Napar z kłączy z korzeniami stosuje się przy reumatyzmie, dnie moczanowej, bólach stawów, przewlekłym zapaleniu wątroby, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, chorobach żołądka i jelit (szczególnie przy wzdęciach), nudnościach, chorobach śledziony, zgadze.

Miejscowo (w postaci kąpieli, balsamów, kleiku z proszku, maści) leczy świerzb, egzemę, łuszczącą się skórę, ropne rany, czyraczność, skrofuły, różne wysypki skórne, zapalenia skóry i egzemy. Odwar nakładany na twarz, skutecznie zwalcza choroby skóry, takie jak trądzik.

Cena za sztukę na Kup Teraz dotyczy ponad 200 nasion.