Sei concerti a flauto traversiere obligato...

Sei concerti a flauto traversiere obligato...

Autor: Irena Bieńkowska, Maria Cattaneo Francesco

EAN: 9788366546028

Strony: 254

Oprawa: broszurowa

SID: 2850431

Sei concerti a flauto traversiere obligato...

W zbiorach Miejskiej Biblioteki Publicznej w Tarnowie (w Dziale Starych Druków i Książki XIX-wiecznej) zachował się zespół partesów pochodzący z połowy XVIII wieku oznaczony sygnaturami 4954. Na rękopis składa się sześć ksiąg: księga głosowa fletu, skrzypiec pierwszych i drugich, altówki, basso continuo oraz drugi egzemplarz księgi Violino Primo. Dwa egzemplarze księgi Violino Primo sugerują zwiększoną podczas wykonań w danym ośrodku muzycznym obsadę skrzypiec pierwszych. Być może istniał także drugi egzemplarz księgi Violino Secondo, którym obecnie nie dysponujemy.W pozbawionym oznaczeń proweniencyjnych zbiorze anonimowo odnotowano sześć koncertów przeznaczonych na flet poprzeczny solo z towarzyszeniem zespołu dwojga skrzypiec, altówki i basso continuo. Koncerty są dziełami różnych twórców, zawierają jednak szereg wspólnych cech. Wszystkie kompozycje utrzymane są w stylu galant z typowymi dla niego płynnymi, pełnymi wdzięku melodiami, nadającymi niekiedy kantylenowy charakter nawet częściom szybkim. W kształtowaniu melodyki zauważalne jest wielokrotne powtarzanie i sekwencyjne przemieszczanie jednej formuły melodycznej. W częściach wolnych melodia jest ornamentowana. Architektonika koncertów jest jednolita i odwołuje się do tradycji koncertu w stylu włoskim. Wszystkie kompozycje składają się z trzech części o układzie szybkawolnaszybka, zawierających jednakowe oznaczenia agogiczne: AllegroAdagioAllegro. Skrajne części koncertów są szeroko zakrojone, wirtuozowskie. Części środkowe opracowano dość oszczędnie. Kompozycje zostały utrzymane w popularnych w XVIII wieku tonacjach z małą liczbą znaków przykluczowych, głównie w tonacjach majorowych: G-dur i D-dur, a jeden z koncertów w tonacji e-moll. Następstwa tonacji w częściach środkowych dzieł są zgodne z zaleceniami Johanna Joachima Quantza (16971773) w Versuch einer Anweisung die Flte traversiere zu spielen.Kompozycje z tarnowskiego rękopisu należy uznać za dzieła utrzymane w tak zwanym stylu mieszanym, dość charakterystycznym dla twórców niemieckiego obszaru kulturowego. Obok elementów typowych dla tradycji włoskiej, zawierają one elementy stylu niemieckiego wyrastającego z polifonii. W koncertach dominuje faktura homofoniczna, jednak prawie we wszystkich kompozycjach odnajdziemy krótkie imitacje, głównie w postaci imitacyjnych wejść motywu w początkowym ritornelu. Materiał fragmentów tutti przenika niekiedy do partii solowych. Są to zazwyczaj jedno- lub dwutaktowe interpolacje partii fletu, w których przypominany jest materiał wybranego fragmentu początkowej myśli muzycznej. Materiał ritornelu przechodzi też niekiedy z aktywności melodycznej w struktury akompaniujące. W kilku koncertach odnotowano wstępy i zakończenia części skrajnych utrzymane w unisonowo-oktawowym tutti, charakterystyczne zarówno dla stylu włoskiego, jak i niemieckiego. Partia basso continuo w całym rękopisie nie zawiera oznaczeń cyfrowych.