Справочник знаний по ЛДН Налтрексон в низких дозах

LDN Kompendium wiedzy Naltrekson w niskich dawkach

Autor: Linda Elsegood

Liczba stron: 286

ISBN: 978-83-66200-16-6

Wymiary: 145x205

Oprawa: Miękka

Rok wydania: 2020

Nalterkson w niskiej dawce mało znany lek generyczny

Jak to możliwe, że lek generyczny - który, podawany niezgodnie z przeznaczeniem, w małych codziennych dawkach - okazał się pomagać ludziom cierpiącym na szeroką gamę chorób, wciąż tonie w mrocznych odmętach medycyny? Naltrekson w niskiej dawce (LDN) działa poprzez częściowe blokowanie receptorów opioidowych, co z kolei pomaga w równoważeniu układu odpornościowego poprzez skłanianie organizmu do produkcji większej ilości endorfin. Choć LDN nie jest dla każdego, ma wyjątkowo przystępną cenę i wywołuje niewiele skutków ubocznych. Przepisuje się go na całym świecie, aby pomóc osobom cierpiącym na cały szereg dolegliwości, takich jak stwardnienie rozsiane, toczeń, zapalenie tarczycy, nieswoiste zapalenia jelit i różne nowotwory, a także choroby ze spektrum autyzmu, chroniczne zmęczenie i depresję. Dzięki pomocy pokaźnej grupy medycznych profesjonalistów w tej książce znalazły się informacje na temat pochodzenia leku, podstawowego mechanizmu jego działania oraz najnowszych badań jego skuteczności. Stanowi ona obszerne źródło wiedzy dla lekarzy, farmaceutów i pacjentów, którzy gną dowiedzieć się więcej o tym, jak LDN pomaga ludziom. To kompendium jest wezwaniem do dalszych badań, które mogłyby pomóc kolejnym milionom chorych.

  Leczenie LDN (Low Dose Naltrexone), czyli małymi dawkami naltreksonu, nie jest powszechnie znane w środowisku medycznym. Lekarze (w większości) słyszą tylko słowo „naltrekson”, czyli nazwę leku, który służy do leczenia uzależnień narkotyczno-alkoholowych. Klasyczne dawki, tzn. takie, które zostały zarejestrowane w psychiatrii, to 50-300 mg dziennie. Jednak dzięki nowatorskim obserwacjom Bihariego i Zagana z końca XX wieku okazało się, że naltrekson w małych dawkach (zazwyczaj od 1,5 do 4,5 mg) ma zupełnie inne, znacznie szersze właściwości.

   Obecnie w krajach rozwiniętych, zwłaszcza Europy i Ameryki Północnej, doświadczamy niestety epidemii chorób przewlekłych, w tym autoim-munologicznych. Choroba autoimmunologiczna to taka, w której układ odpornościowy nie walczy z obcym agresorem, np. bakterią, wirusem, pasożytem, ale traktuje swoje tkanki jako obce i walczy sam z sobą. Następuje proces autodestrukcji, czyli samozabijania.

  Przyczyny chorób autoimmunologicznych, czyli autoagresji, nie są w pełni poznane. Vojdani i Fasano postulują jednoczesne wystąpienie trzech czynników: predyspozycji genetycznej, czynników środowiskowych i zwiększonej przepuszczalności bariery jelitowej.

  Stosowane obecnie leczenie chorób autoimmunologicznych obejmuje głównie terapię objawową, która bardzo często przynosi działania niepożądane (powszechnie znane powikłania po sterydach, immunosupresji).

  Nie wszyscy, zarówno lekarze, jak i pacjenci, są zwolennikami tzw. terapii niefarmakologicznej (praktykuję ją od ponad 10 lat), która ma najczęściej charakter uzupełniający, ale jednocześnie jest leczeniem.