РАТУША Хроника города Познани 2014/2

RATUSZ Kronika Miasta Poznania

KMP 2 / 2004

• Wydawca: Wydawnictwo Miejskie Posnania
• Rok wydania: 2004
• Oprawa: Broszurowa
• Format: 169 x 240 mm
• Ilość stron: 476
• ISSN: 0137-3552

Renesansowy ratusz w Poznaniu, reprezentacyjny gmach miasta będący jego symbolem i dumą, wcale nie jest renesansowy. A przynajmniej nie cały. Przypomina trochę rosyjskie babuszki - po otwarciu jednej, ukazuje się druga, potem trzecia i kolejne. W ratuszu jest podobnie - spod współczesnej, właśnie ukończonej powłoki przeziera klasycystyczna wieża, renesansowa bryła Quadry, późnogotycki, a na końcu gotycki trzon, po części ukryty w przyziemiu, po części widoczny, ponieważ gotycki jest również czworokątny, ceglany trzon wieży. Niejednorodność stylistyczna widoczna jest także we wnętrzach, gdzie od piwnic aż po dach mieszają się style, epoki i gusta twórców.

Nie odbiera to ratuszowi uroku. Wręcz przeciwnie - tajemnice, którymi jest okryty, wzbudzają zaciekawienie i fascynację, a przede wszystkim gorące dyskusje i nieustanną chęć jego poprawiania, kiedykolwiek nadarzy się okazja - przybrudzi się nieco lub zacznie odpadać tynk. Dano już sobie spokój z wieżą, która wielokrotnie runęła w efekcie wichury czy ostrzału. Zgodzono się, że jej klasycystyczny hełm doskonale pasuje do renesansowej bryły. Coraz bardziej spójne są wizje elewacji, na których odtworzono renesansowe sgraffito (technika zdobienia elewacji polegająca na zdrapywaniu wierzchniej warstwy pobiały wapiennej w celu odsłonięcia spodniego tynku) w jasnej tonacji kolorystycznej, a trzeba pamiętać, że na początku XX wieku Prusacy odnowili ratusz na czarno. Najwięcej emocji budzi reprezentacyjna fasada z poprzedzającą ją wspaniałą loggią z czasów Quadra. Pokolenia historyków spierają się i końca tych dyskusji nie widać, jaką formę jej nadać: quadrowską z połowy XVI wieku, o której niewiele wiadomo, czy może którąś z czasów kolejnych przebudów ratusza, a w każdym następnym stuleciu coś przy nim poprawiano - zmieniano kolory, sceny religijne zastępowały portrety świętych, świętych królowie, królów puste miejsca. A może trzeba oddać ratusz Nowosielskiemu - tworzy ładne portrety i ma wyczucie koloru. Gdy znowu zacznie odpadać tynk i złuszczy się farba dyskusje wybuchną na nowo. A ratusz stoi, dumny i okazały, i dzieli po równo - jednemu pokaże fragment oryginalnego, renesansowego sgraffita, w co nikt już nie wierzył (tego zaszczytu dostąpili twórcy ostatniej konserwacji ukończonej w 2000 roku), drugiemu odsłoni fragment malowidła na sklepieniach Sali Sądowej, trzeciemu ukryty dotąd zakątek piwnic.