Грамматика албанского языка, Я. Миндак-Завадска, И. Савицка

Proponowany Zarys gramatyki języka albańskiego powstał na bazie wydania pierwszego, został poprawiony i w znacznym stopniu uzupełniony. Zawiera podstawowe wiadomości na temat funkcjonowania form morfologicznych: paradygmaty fleksyjne i uwagi o tych funkcjach składniowych, które dla Polaka nie są zrozumiałe same przez się. Poza krótkim wprowadzeniem fonetycznym, w którym zastosowano transkrypcję międzynarodową, stosujemy zapis ortograficzny. Kategorie morfologiczne zgrupowano w dwu blokach: Grupa imienna i Zdanie. Na końcu zamieszczono wzory odmiany czasowników.

Nie jest to gramatyka „tradycyjna”, autorki starają się podawać interpretacje semantyczne form gramatycznych, stosując terminologię współczesną, jednak mają przede wszystkim na uwadze dostarczenie wiadomości praktycznych bardzo szerokiemu kręgowi odbiorców, począwszy od osób pragnących po prostu posługiwać się albańskim, po bałkanologów, albanologów I językoznawców ogólnych. Pragniemy, by dostarczała ona wiadomości niezbędnych do zbudowania poprawnego tekstu. W przeciwieństwie do innych gramatyk obcojęzycznych podajemy tylko formy zaakceptowane przez normę oficjalną.

Albański to język indoeuropejski, choć bliższe pokrewieństwo nie zostało dotychczas stwierdzone. Na podstawie podobieństw do języków bałtyckich wysunięto przypuszczenie o jego północno indoeuropejskim rodowodzie. Obecnie wyróżniamy w albańskim dwa podstawowe dialekty: północny – gegijski i południowy – toskijski, a granica przebiega wzdłuż rzeki Szkumbin.

Poza tym albański należy do tzw. bałkańskiej ligi językowej i posiada wszystkie jej typowe cechy: bogaty system form werbalnych, ubogą fleksję imienną, brak infinitiwu, rodzajnik postpozytywny, futurum z czasownikiem posiłkowym do “chcieć”, reduplikację zaimków osobowych, prepozycję klityk zaimkowych i in.