Андре Стерн: А я никогда не ходил в школу ХИТ

W tej bestsellerowej książce André Stern opowiada historię swojego dzieciństwa. Opierając się na odkryciach neurobiologii pokazuje, co sprawia, że dzieci uczą się z entuzjazmem i skutecznie.

Książka sprzedana w ponad 200 000 egzemplarzy i wydana w 8 językach!

"Pierwsze pytanie, jakie zawsze słyszę, brzmi następująco: Czy nie odczuwałeś braku innych dzieci?"

Po nim padają kolejne: "Dlaczego Twoi rodzice zdecydowali się nie posyłać dzieci do szkoły? Czy to, że nie chodziłeś do szkoły, oznacza, że cały dzień siedziałeś z nimi w domu? A gdybyś chciał zostać lekarzem, adwokatem, inżynierem albo architektem?  Nie chcę rezygnować z kariery, żeby zajmować się edukacją dzieci. Nie wszystkie dzieci są w stanie uczyć się tak, jak ty – niektóre trzeba do tego zapędzać. Nie dysponuję wystarczającą wiedzą, by samemu wykształcić dziecko. Ale na to trzeba mieć pieniądze!" – André Stern.

W tej książce André Stern opowiada swoją historię – historię dziecka, które nigdy nie chodziło do szkoły. W barwny, swobodny i zabawny sposób opisuje, jak w wolności zajmował się matematyką i techniką równie intensywnie, jak literaturą, grą na gitarze i językami. Jego dzieciństwo było więc bogate w doświadczenia edukacyjne, a jednocześnie wolne od stresu, rywalizacji, presji i walki o dobre stopnie.

"…i nigdy nie chodziłem do szkoły" nie zawiera gotowych rozwiązań. Jest po prostu bardzo osobistą historią szczęśliwego dziecka, które mogło bez przeszkód odkryć i rozwinąć swoje talenty, by wyrosnąć na wszechstronnie wykształconego, kreatywnego, odnoszącego sukcesy człowieka, jakim jest dziś André Stern.

Recenzje

Sir Ken Robinson

“…i nigdy nie chodziłem do szkoły” to pełen pasji manifest, nawołujący do zmian w edukacji, których fundament stanowią doświadczenie nauki bez szkoły André oraz cenne spostrzeżenia ze świata sztuki i nauki. André Stern – znany artysta, pedagog i kochający ojciec – pokazuje, jak każde dziecko może wzrastać i rozkwitać, kiedy zrozumiemy zarówno to, w jaki sposób się uczy, jak i co je motywuje oraz kiedy zapewnimy mu najlepsze warunki do rozwoju.

Małgosia – czytoczary.pl

To historia o tym, ile „może” mózg dziecięcy pod warunkiem, że my – dorośli nie zaczniemy mu przeszkadzać. I zgodnie z moimi przewidywaniami ta książka zaraża ciekawością świata i powoduje natychmiastowy wybuch wyobraźni. Dlatego gorąco polecam czytanie i oglądanie jej razem z dziećmi.

Elżbieta Binswanger-Stefańska – racjonalista.pl

Muszę powiedzieć, że z rosnącą zazdrością wczytywałam się w biografię André Sterna. Żebym to ja tak mogła! Bo sama też uczyłam się podobnie. Interesował mnie jakiś temat, zgłębiałam go (na szczęście moi rodzice to rozumieli). Szkoła to był dla mnie trybut, który musiałam zapłacić społeczeństwu, nie miałam wyboru. Ale gdybym miała, na pewno umiałabym dziś znacznie więcej, nawet jeśli umiem niemało. Proponuję rozważyć to rodzicom i jeśli niekoniecznie zaraz zabrać dziecko ze szkoły, to przynajmniej zwracać uwagę na to, żeby nie przerywać dziecku zajęcia, na którym się koncentruje.

O książce

“Dzień dobry! Mam na imię André, mam cztery lata, jestem chłopcem, nie jem słodyczy i nie chodzę do szkoły!”. Mały André wypracował sobie to zdanie, by odpowiadać dorosłym, którzy pytali go, dlaczego biega swobodnie w czasie, gdy inne dzieci są w szkole. Ostatnia jego część wywoływała – i do dziś wywołuje – pewne poruszenie.

Co stanie się z dzieckiem, które dorastać będzie z dala od szkoły, bez stresu, rywalizacji, programu nauczania czy odniesienia do jakiejkolwiek średniej?

Historia André Sterna odpowiada na to pytanie. Pozwala nam odrzucić pewne z góry przyjmowane założenia: brak edukacji szkolnej nie prowadzi do stania się analfabetą, aspołecznym i niekompetentnym dzikusem, a możliwości zdobywania wiedzy i osiągnięcia sukcesu są liczne i nieoczekiwane.

André Stern nie wychował się w zamożnej, uprzywilejowanej rodzinie. Jego opowieść daje nam wszystkim swobodę dokonania osobistego wyboru, z pełną świadomością i wiedzą o szerokim spektrum możliwości, jakie istnieją poza tradycyjną edukacją szkolną.

W Europie toczy się dziś debata na temat tego, czy systemy szkolne nie wywierają zbyt dużej presji na nasze dzieci. Książka André Sterna stanowi istotny głos w tej debacie.

Ta książka nie stanowi pochwały żadnej metody, nie zawiera cudownej recepty. Nie jest także podręcznikiem nonkonformizmu ani krytyką szkoły. Jest świadectwem, źródłem inspiracji, wezwaniem do wolności, różnorodności i zaufania.

"Gdy miałem ochotę, mogłem codziennie przez sześć godzin uczyć się bez przerwy niemieckiego i nikt nie mówił mi po czterdziestu pięciu minutach, że czas się skończył, a ja powinienem zabrać się za matematykę lub biologię.

Nigdy nie musiałem mierzyć się z pytaniem, z którego przedmiotu jestem słaby, żeby wiedzieć, co mam doskonalić – mogłem robić dokładnie na odwrót: mogłem doskonalić to, co mnie zachwycało, w czym już byłem dobry, a mogłem stać się jeszcze lepszy. Nie mam dzisiaj w związku z tym żadnych obaw co do ewentualnych braków, bo wiem, że czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nauczy się w poczuciu szczęścia.

Byłem bardzo zwykłym dzieckiem. Każde dziecko mogłoby przeżyć coś podobnego. Do tego nie jest potrzebne specjalnie przygotowane środowisko – wystarczy entuzjazm. Niezbędne są też wolność, zaufanie, szacunek i czas. Nic więcej, ale też nic mniej. Wszystko to leży w zasięgu ręki, dostępne również dla rodziców pozbawionych środków i dla tak zwanych „grup niewykształconych”. Całą resztę wnosi dziecko. A to ogromnie ubogaca całą rodzinę" – André Stern.

Cytaty

"Nikogo nie dziwi, że w indywidualny, niezauważalny sposób uczymy się języków ojczystych, na łonie rodziny, zgodnie z własnym rytmem. Dlaczego zatem za zadziwiający uważa się fakt, że dokładnie w ten sam sposób nauczyłem się czytać i pisać?"

"Wybór, jaki pozostawia się młodym rodzicom nie wykracza zasadniczo poza możliwość wysłania dzieci do szkoły prywatnej lub państwowej i utwierdza się ich w przekonaniu, że rezygnacja z uczęszczania do szkoły to prosta droga do analfabetyzmu i bezrobocia".

"Prawdziwe uczenie się jest głęboko zakorzenione w codzienności. Nie istnieje żadna jego wersja podstawowa, rozszerzona ani „pro”. Obce są mu z góry ustalone terminy, nie ma też daty przydatności – można je stosować od razu. Nie zna ani hierarchii, ani chronologii. Nie schodzi na boczny tor w trakcie przerwy albo wizyty w kinie, ale dojrzewa, rośnie i doskonali się przy każdej aktywności, w dzień i w nocy".

Opinie

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ – Anna K.

Fascynująca historia o zaufaniu, budowaniu relacji i niekończącym entuzjazmie. O tym jak fascynujące może być poznawanie świata bez presji oraz ograniczeń czasowych, kiedy dziecko samo może decydować co w danym momencie chce robić i jakie umiejętności rozwijać. Historia Andre Sterna jest niezwykle cennym świadectwem jak wielki potencjał ukryty jest w naszych dzieciach oraz co może się wydarzyć jeśli my (dorośli) pozwolimy by mógł się rozwijać.

Świetna książka, polecam każdemu rodzicowi 🙂

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ – Julia P.

Niezależnie od tego, czy posyłamy dzieci do szkoły, czy nie, warto poznać tę historię, żeby pozbyć się presji “ile to musimy dzieci nauczyć/na jakie zajęcia dodatkowe jeszcze zapisać, żeby miały lepszy start”… zmienia podejście do uczenia się, ale może nawet bardziej zachęca do innego myślenia o wychowaniu swoich dzieci. Moja książka jest cała pozaznaczana, czuję, że będę do niej wracać.

O Autorze

André Stern (ur. w 1971 r. w Paryżu) nigdy nie chodził do szkoły; jest muzykiem, kompozytorem, lutnikiem zajmującym się budową gitar, dziennikarzem, autorem książek oraz światowej sławy mówcą; jest synem Arno Sterna, pedagoga i badacza, twórcy Malortu.

Był jednym z bohaterów filmu dokumentalnego Alfabet (2013) r. w reżyserii Erwina Wagenhofera, co przyczyniło się do  jego międzynarodowej popularności. Dziś wygłasza wykłady, prowadzi warsztaty, współpracuje ze szkołami oraz uczelniami wyższymi, a także pisze książki o dzieciństwie i o roli entuzjazmu i zabawy w rozwoju.

André jest także przewodniczącym Instytutu Arno Sterna, który zajmuje się rozwijaniem dorobku jego ojca oraz szkoleniami i propagowaniem koncepcji pracowni malarskich Malort.

Mieszka we Francji z żoną i dwójką dzieci, które także nie chodzą do szkoły.