ЕВРОПА И ИНТЕГРАЦИЯ – ПОЛЬСКАЯ ПОЛИТИЧЕСКАЯ МЫСЛЬ ХХ ВЕКА

UWAGA- JEŚLI W PARAMETRACH SĄ RÓZNICE DATY, STRON, WYDAWNICTWA ITP. PATRZ ZAWSZE NA OPIS AUKCJI ON JEST NAJWAŻNIEJSZY.

OPIS

AutorPod red. Jerzego Juchnowskiego i Janusza TomaszewskiegoTytułEuropa i integracja europejska w polskiej myśli politycznej XX wiekuRok wydaniaWydawnictwoilustracje zdjęcia rysunkiStronOkładka, oprawaStan i inne informacje2003Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego-206miękkaNOWAspis treści lub fragmentSpis Treści :Jerzy Juchnowski, Polska myśl polityczna XX wieku. Kwestie wewnętrzne i międzynarodowe; Wojciech Kalicki, Wypowiedzi Józefa Piłsudskiego dla prasy zagranicznej o międzynarodowej roli Polski w latach 1919-1920; Mirosław Dymarski, Europa Środkowa w prognozach politycznych polskiego wychodźstwa 1939-1943; Rafał Juchnowski, Koncepcje federalistyczne Rowmunda Piłsudskiego; Jan Ryszard Sielezin; Wizja "Paneuropy gospodarczej" w myśli politycznej SL "Roch" (1941-1943). Wybrane zagadnienia; Krystyna Rogaczewska, Naród - państwo - federalizm w koncepcjach Adama Dobroszyńskiego; Barbara Rogowska, Partie prawicowe wobec integracji europejskiej w latach 1989-1998; Andrzej Madera, Unia Europejska jako Europa Ojczyzn w retoryce Akcji Wyborczej Solidarność; Małgorzata Alberska, Problem integracji europejskiej na łamach "Kultury" paryskiej w latach dziewięćdziesiątych XX wieku…o autorze książkiOpis rozszerzonyciekawostki

UDZIAŁ POLSKI I POLAKÓW W BUDOWANIU JEDNOCZĄCEJ SIĘ EUROPY

Polska przyczyniła się do integracji i również łączyła się z Europą. Świadczą o tym poniższe przykłady i niżej wymienione osoby.

Zjazd gnieźnieński to spotkanie cesarza rzymskiego Ottona III i ówczesnego księcia polskiego, Bolesława Chrobrego, które miało miejsce między

7 a

15 marca 1000 roku w Gnieźnie. Otto pragnął pozyskać Chrobrego do realizacji swych planów uniwersalistycznego Cesarstwa zachodniego, na które miały złożyć się prowincje Galia, Germania, Slawinia i Romania. W czasie obrad Bolesław został ukoronowany przez cesarza diademem cesarskim, co miało oznaczać wyznaczenie go na namiestnika prowincji Slawinia oraz obdarowany włócznią św. Maurycego. Efektem zjazdu było założenie metropolii gnieźnieńskiej wraz z zależnymi od niej biskupstwami w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu (istniejące już misyjne biskupstwo poznańskie pozostało autonomiczne aż do śmierci biskupa Ungera) oraz umocnienie międzynarodowej pozycji Chrobrego. Arcybiskupem gnieźnieńskim został brat świętego Wojciecha, Radzim Gaudenty. Biskupem wrocławskim został Johannes (Jan).

W roku 2000 zwołano w Gnieźnie drugi Zjazd Gnieźnieński na który zaproszono przywódców państw europejskich, jednak nie miał on większego znaczenia.

Mikołaj Kopernik z nominacji kapituły fromborskiej został w 1507 roku osobistym lekarzem biskupa warmińskiego. W tym samym roku opracował "Komentarzyk" o teoriach ruchu ciał niebieskich, pierwszy zarys teorii heliocentrycznej i rozpowszechnił go w licznych odpisach. W roku 1510 przeniósł się do Fromborka i sporządził mapę Warmii.

Wraz z kapitułą fromborską złożył w 1512 roku przysięgę wierności królowi Polski Zygmuntowi I. Na apel soboru laterańskiego w 1513 roku opracował i wysyłał do Rzymu własny projekt reformy kalendarza.

Mikołaj Kopernik nabył dom we Fromborku w miejscu dogodnym do obserwacji astronomicznych, a na jego zapleczu zbudował płytę obserwacyjną i sporządził instrumenty astronomiczne.

UNIA POLSKO-LITEWSKA, związek Polski z W. Księstwem Litew. XIV–XVIII w.; zapoczątkowana 1385 aktem w Krewie, potwierdzana i zmieniana: 1401 w Wilnie i Radomiu, 1413 w Horodle, 1432–34 w Grodnie, 1499 w Wilnie, 1501 w Mielniku, ostatecznie 1569 w Lublinie; 1447–92 i 1501–69 tylko unia personalna; 1569 W. Księstwo Litew. połączono z Polską w Rzeczpospolitą Obojga Narodów na zasadzie równości, z zachowaniem odrębnych (ale takich samych) urzędów centr., skarbu, wojska i prawa sądowego, ze wspólnym monarchą i sejmem; faktyczny kres u.p.-l. położyła utrata przez Rzeczpospolitą niepodległości

1795, a

ostatecznie — proklamacja niezależnej rep. litew. 1918.

SIKORSKI WŁADYSŁAW EUGENIUSZ, 1881–1943, polityk, generał; 1908 współorganizator Związku Walki Czynnej; 1914 współzał. NKN; 1914–17 w Legionach Pol.; od 1916 w konflikcie z J. Piłsudskim; od 1918 w WP, organizował odsiecz dla Lwowa; 1920 dow. 5. armii WP; 1921–22 szef Sztabu Generalnego; 1922–23 premier i min. spraw wewn., 1924–25 min. spraw wojskowych, rzecznik sojuszu pol.-franc, dążył do osłabienia wpływów J. Piłsudskiego w wojsku; 1928–39 bez przydziału służbowego; 1936 współinicjator Frontu Morges oraz utworzenia SP; od 30 IX 1939 premier rządu RP na uchodźstwie i Nacz. Wódz; od VII 1941 podejmował próby trwałego, równoprawnego ułożenia stosunków z ZSRR; zginął w katastrofie lotniczej w Gibraltarze; Przyszła wojna, Nad Wisłą i Wkrą.

RETINGER JÓZEF, 1888–1960, polityk; 1939–43 doradca polit. gen. W. Sikorskiego; 1944 w Polsce (rozmowy z władzami Pol. Państwa Podziemnego), następnie poza krajem, działał na rzecz współpracy i integracji europejskiej