Пророк и роковая женщина Вишницкие КРАСОТА Я. ХРЗЯНА.

Prorok i femme fatale. Wiśnickie ŚCIĘCIE św. Jana Chrzciciela

Ścięcie św. Jana Chrzciciela w kościele parafialnym w Wiśniczu (il. 1) to obraz, który niemal natychmiast przykuwa uwagę: wyrafinowana kompozycja i niebanalna kolorystyka odróżniają go już na pierwszy rzut oka od produkcji lokalnych warsztatów. Tym bardziej zdumiewać może fakt, że tak niewiele poświęcano mu dotąd uwagi. Mieczysław Orłowicz w swoim Ilustrowanym przewodniku po Galicyi z 1914 roku pisze o wiśnickim „pięknym kościele farnym”, ale wzmiankuje jedynie „obraz św. Sebastyana”, przypisując go zresztą Janowi Matejce, oraz – będące rzeczywiście dziełem tego ostatniego – Wskrzeszenie Łazarza. O Ścięciu ani słowa. Katalog Zabytków Sztuki pod hasłem Wiśnicz Nowy wśród obrazów znajdujących się w świątyni odnotowuje co prawda „Ścięcie św. Jana Chrzciciela, barokowy w. XVII”, ale w obszernym tomie Sztuka Ziemi Krakowskiej Tadeusza Chrzanowskiego i Mariana Korneckiego – próżno już szukać o nim choćby wzmianki. Tu i ówdzie jednak bywa zauważany.

Prorok i femme fatale. Wiśnickie ŚCIĘCIE św. Jana Chrzciciela to swego rodzaju próba analizy motywu ŚCIĘCIA w sztuce, którą w znakomity sposób przedstawił autor książki Tadeusz Zatorski.

TADEUSZ ZATORSKI

Ur. w 1960 w Bochni, germanista, tłumacz. Wydał dwa zbiory esejów o literaturze niemieckiej XVIII i XIX wieku: Goethe mniej znany. Przekłady i szkice, Gdańsk 2011, oraz Krnąbrne dzieci Wieku Świateł, Warszawa 2019. Prowadzi blog zatytułowany Sal de bochegna, www.saldebochegna.net, poświęcony dziejom i kulturze Bochni. Mieszka w Krakowie.