KSANTYPY I INNE TYPY, Katarzyna Wodniak

„Ksantypy i inne typy” to po monografii „Moja Przyjaciółka 1934–1939 – przebój prasowy Żnińskich Zakładów Wydawniczych Alfreda Krzyckiego” następna książka Katarzyny Wodniak z Instytutu Komunikacji Społecznej i Mediów Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, której zainteresowania naukowe koncentrują się wokół dziejów prasy kobiecej, literatury i kultury popularnej oraz szeroko pojętej kobiecej przestrzeni medialnej.

Wydawana w latach 1934–1939 przez Żnińskie Zakłady Wydawnicze Alfreda Krzyckiego w nakładzie sięgającym 250.000 egzemplarzy „Moja Przyjaciółka” to pierwsze masowe czasopismo kobiece o ogólnopolskim zasięgu. Składający się z dwudziestolatek zespół redakcyjny, pracujący w Żninie pod kierunkiem naczelnej Anny Krzyckiej współpracował z wieloma autorkami z całej Polski. Książka „Ksantypy i inne typy” przedstawia wybór artykułów trzech najważniejszych publicystycznych piór „Mojej Przyjaciółki” – Konstancji Hojnackiej, Felicji Stendigowej i Heleny Bartoszek-Zastawniakowej.

Pierwsza z nich – arbiter w sprawach dobrego wychowania oraz lwowska działaczka na polu opieki nad więźniami – zginęła w Oświęcimiu aresztowana za działalność podziemną w czasie wojny.

Druga – postępowa krakowianka z kręgu Ireny Krzywickiej, dowcipna, przenikliwa i obyta w intelektualnym świecie – zmarła w nazistowskim obozie koncentracyjnym w Bergen-Belsen.

Trzecia – strażniczka tradycyjnych i katolickich wartości – nie miała po wojnie  możliwości pracy dziennikarskiej.

Dobór reprezentujących różne prądy ideowe autorek był zapewne celowym zamysłem redakcyjnym – pismo było dla wszystkich, więc musiało prezentować różne wartości. Problemy o których pisały – zarówno dotyczące pracy kobiet, przemian obyczajowych, ról społecznych – są i dziś dyskutowane. Przedstawione w książce artykuły nadal są ciekawym głosem w tych dyskusjach, a nie tylko świadectwem tego, co czytano w II Rzeczypospolitej.