Język: angielski"Gulliver's Travels Jonathan Swift

Język: angielski

Satyryczne spojrzenie na stan rządów europejskich i drobne różnice między religiami,

Dochodzenie w sprawie tego, czy ludzie są z natury zepsuci, czy też ulegają zepsuciu,

Każda część jest odwrotnością poprzedniej części,

Punkt widzenia Guliwera między częściami jest odzwierciedlony przez jego antagonistów w części kontrastowej.

Ze wstępem Leo Damroscha

oraz posłowie Nathaniala Richa

Zawiera trzydzieści ilustracji Charlesa Brocka i pięć map podróży Guliwera.

Opinii:

W angielskiej satyrze z ubiegłego wieku Guliwer, powracając z kraju liliputów, gdzie ludzie mieli tylko trzy lub cztery cale wzrostu, tak przyzwyczaił się do uważania się za giganta wśród nich, że idąc ulicami Londynu, nie mógł powstrzymać się od wołania do powozów i przechodniów, aby byli ostrożni i zeszli mu z drogi z obawy, że ich zmiażdży. wyobrażając sobie, że są mali, a on wciąż jest olbrzymem... ( &mdashFiodor Dostojewski)

Gulliver&rsquos Travels to satyryczne arcydzieło Jonathana Swifta, fantastyczna opowieść o czterech podróżach Lemuela Guliwera, angielskiego chirurga okrętowego. Po pierwsze, rozbił się w krainie Liliput, gdzie zaniepokojeni mieszkańcy mają tylko sześć cali wzrostu. Jego druga podróż prowadzi go do krainy Brobdingnag, gdzie ludzie mają sześćdziesiąt stóp wzrostu. Dalsze przygody prowadzą Guliwera na wyspę, która unosi się na niebie, i krainę, w której konie są obdarzone rozumem, a bestie mają kształt ludzi.

Czytany przez dzieci jako opowieść przygodowa, a przez dorosłych jako druzgocąca satyra na społeczeństwo, Podróże Guliwera pozostają fascynującą mieszanką dziennika podróży, realizmu, symboliki i fantastycznej podróży z poważną treścią filozoficzną.

Część I: Podróż do Lilliput

Część II Podróż do Brobdingnag

Część III Podróż do Laputa, Balnibarbi, Luggnagg, Glubbdubdrib i Japonii

Część IV Podróż do kraju Houyhnhnmów

Jonathan Swift (1667-1745) urodził się w Dublinie w Irlandii. W latach 1689–1699 pracował jako sekretarz sir Williama Temple'a w Moor Park w hrabstwie Surrey w Anglii, po czym w 1694 roku powrócił na krótko do Irlandii, gdzie został wyświęcony na księdza anglikańskiego. To właśnie podczas pobytu w Moor Park Swift odkrył swój talent do pisania satyry. W latach 1708-1714 większość czasu spędzał na misjach kościelnych w Londynie, gdzie błyskotliwość jego politycznych pamflecistów przyniosła mu szacunek czołowych osobistości rządowych swoich czasów. Przez pozostałe trzydzieści kilka lat życia pełnił funkcję dziekana katedry św. Patryka w Dublinie. W tym okresie napisał Gulliver&rsquos Travels (opublikowane w 1726) i stał się bohaterem narodowym za obronę Irlandii przed nierównościami angielskich wigów.

Leo Damrosch wykładał na uniwersytetach w Wirginii i Maryland oraz na Uniwersytecie Harvarda, gdzie obecnie jest profesorem literatury Ernesta Bernbauma. Opublikował książki na takie tematy jak Samuel Johnson, Alexander Pope, William Blake i osiemnastowieczną powieść Jego biografiaJean-Jacques Rousseau: Restless Genius był jednym z pięciu finalistów NationalBook Award in Nonfiction w 2005 roku i zdobył nagrodę L. L. Winship/PEN New England Award za najlepsze dzieło literatury faktu.

Nathaniel Richjest autorem powieści The Mayor&rsquos Tongue. Jest starszym redaktorem The Paris Review i pisał między innymi dla The New York Review of Books, Vanity Fair, TheNew York Times i Slate.

Żadne prawo w tym kraju nie może przekraczać słownie liczby liter w ich alfabecie, który składa się tylko z dwóch i dwudziestu. Ale w rzeczywistości niewiele z nich rozciąga się nawet na taką długość. Są one wyrażone w najprostszych i najprostszych słowach, w których ci ludzie nie są wystarczająco bezlitośni, aby odkryć ponad jedną interpretację: a napisanie komentarza do jakiegokolwiek prawa jest przestępstwem zagrożonym karą śmierci. Jeśli chodzi o rozstrzyganie spraw cywilnych lub postępowań przeciwko przestępcom, ich precedensy są tak nieliczne, że nie mają powodu, by chwalić się jakimikolwiek nadzwyczajnymi umiejętnościami w którymkolwiek z nich.

Sztuka drukarska, podobnie jak Chińczycy, nie miała już czasu, ale ich biblioteki nie są zbyt duże jak na bibliotekę króla, która jest uważana za największą, nie przekracza tysiąca tomów, umieszczonych w galerii o długości tysiąca dwustu stóp, skąd mogłem pożyczać książki, które mi się podobały. Stolarz królowej wymyślił w jednym z pokoi Glumdalclitch&rsquos, rodzaj drewnianej maszyny o wysokości pięciu ndashand&ndash, uformowanej jak stojąca drabina, każda ze stopniami miała pięćdziesiąt stóp długości. Była to rzeczywiście ruchoma para schodów, najniższy koniec umieszczony w odległości dziesięciu stóp od ściany komnaty. Książka, którą miałem zamiar przeczytać, została postawiona oparta o ścianę: najpierw wspiąłem się na górny stopień drabiny i odwróciłem twarz w stronę książki, zacząłem od góry strony, a więc szedłem w prawo i w lewo około ośmiu lub dziesięciu kroków, w zależności od długości linii, aż znalazłem się nieco poniżej poziomu moich oczu, a potem schodziłem