История антикультуры 1.0 - Кшиштоф Карон TW

Tytuł: Historia antykultury 1.0

Autor: Krzysztof Karoń

Wydawnictwo: własne

Rok wydania: 2019

Oprawa: twarda, zafoliowana

Ilość stron: 544

ISBN: 9788395195211

Antykultura to ideologia, której zadaniem jest pozbawienie społeczeństwa etosu pracy oraz wszelkich więzi, tym samym cofając ludzkość do czasów przedkulturowej zbiorowości pierwotnej. Fundamentem tego nurtu jest marksizm – ustalona przez Karola Marksa i Fryderyka Engelsa teoria z XIX wieku, której kontynuację stanowi obecna ideologia gender. Książka stanowi niesamowite źródło wiedzy na temat społeczeństwa, jaką powinien posiadać każdy dorosły obywatel. Mimo iż nie każdy to dostrzega, wśród nas już teraz toczy się wojna kulturowa i ideologiczna. Nie każdy pewnie zdaje sobie sprawę również z tego, że jej epicentrum znajduje się we wnętrzu każdego z nas. To właśnie ukształtowanie pewnych norm i wzorców, wpływa na postrzeganie świata, a co za tym idzie także na tworzenie się historii naszego społeczeństwa. Książka opisuje w jak wyrafinowany sposób antykultura wkrada się do naszego codziennego życia.

Jeśli nie godzisz się na regres cywilizacyjny, na zresetowanie Twojego „ja”, koniecznie sięgnij po nowe i uzupełnione wydanie książki Krzysztofa Karonia pt. Historia antykultury 1.0

Autor dopełnił treść książki o dodatkowe zagadnienia, odnoszące się do rosnącej w siłę rehabilitacji światopoglądu Marksa oraz ideologii LGBT/gender, a także o omówienie podstawowych teorii psychologii rozwoju i opis następstw promowanego współcześnie schematu wychowania i edukacji. Nowe wydanie książki wzbogacone o te uzupełnienia, jeszcze dobitniej obrazuje zagrożenia wynikające z rozprzestrzeniania się z antykultury.

O czym jest "Historia antykultury"?

Z dotychczasowych krytyk nie da się wysnuć wniosku, że krytycy książkę pt. „Historia antykultury” przeczytali w całości i w sugerowanej kolejności, czyli od początku do końca. Tymczasem książka ta proponuje nową perspektywę przedstawiania dziejów kultury, która wymaga najpierw ustalenia treści używanych pojęć, a następnie demitologizacji mitów, na których antykulturowa narracja się opiera.

Dlatego książka ta podzielona została na trzy części.

CZĘŚĆ I: POJĘCIA PODSTAWOWE

Tym, co umożliwiło ideologii antykultury zdominowanie kultury europejskiej i jej stopniowy rozkład było opanowanie języka i zmiana ukształtowanej w wielowiekowym procesie treści fundamentalnych dla tej kultury pojęć. W rezultacie cieszące się autorytetem i społecznym zaufaniem instytucje kultury zmieniły swoją treść, a zatem i cel działania i zachowując nabyty autorytet stają się elementem jej rozkładu.

W panującym chaosie pojęciowym nie jest możliwy rzetelny opis rzeczywistości, a tym bardziej rzeczowa na jej temat dyskusja, dlatego historia kultury i antykultury musi być poprzedzona wyjaśnieniem, jaka jest treść pojęć, za pomocą których opisujemy rzeczywistość.

CZĘŚĆ II: ERRATA DO HISTORII KULTURY

W antykulturowej wizji dziejów przyczyną wszelkiego zła jest opresyjna kultura utrwalająca system dominacji i deformująca naturalną ludzką psychikę, a źródłem najbardziej zdegenerowanej kultury jest katolicyzm i instytucja Kościoła katolickiego.

W antykulturowej narracji siły postępu miały zawsze tylko jednego jedynego wroga - chrześcijaństwo, a po jego podziale - katolicyzm. Narracja ta jednak nie wyjaśnia, dlaczego tylko europejska kultura chrześcijańska stworzyła cywilizację wysokich technologii, powszechnego dobrobytu i wolności, a nie stworzyły jej inne kultury, których rozwoju nie hamowało chrześcijaństwo.

Brak odpowiedzi na to pytanie skłania do wniosku, że powszechnie obowiązująca, antykulturowa narracja jest fałszywa, a wiedza społeczna o historii europejskiej kultury wymaga istotnej korekty.

Ponieważ antychrześcijańskość jest główną cechą antykulturowej narracji, konieczne jest wyjaśnienie, jaki był rzeczywisty udział chrześcijaństwa w stopniowym poszerzaniu sfery realnej wolności.

CZĘŚĆ III: HISTORIA ANTYKULTURY

Przez 10 tysięcy lat rozwoju kultury ludzie, państwa i imperia dążyły do grabieży, ale zawsze w interesie grabieżców było motywowanie ograbianych do wydajnej pracy. Służyły temu fizyczny terror, przymus ekonomiczny, a w końcu system wychowania budujący etos pracy.

Fundamentalnego przełomu w historii ludzkości dokonał marksizm.

Karol Marks przedstawił społeczeństwu ideę darmowej wolności - tzn. możliwość konsumpcji dóbr bez konieczności ich produkcji, ale dopiero w połowie XX wieku marksiści opracowali skuteczną metodę przeprowadzenia społecznej rewolucji. Jest ona prosta.

Warunkiem realnej wolności, czyli działania zgodnie z własna wolą, jest dobrobyt, czyli dostępność dóbr, ponieważ bez posiadania dóbr człowiek nie może nie tylko działać, ale nawet przeżyć. Jeśli człowiekowi uniemożliwi się zdobycie kwalifikacji i zdolności do pracy produkującej pożyteczne dobra, to dla osiągnięcia realnej wolności musi on potrzebne mu dobra ukraść tym, którzy je produkują i musi poprzeć taką ideologię (i taką władzę polityczną), która organizuje system legalnej kradzieży.

Narzędziem umożliwiającym obniżenie aspiracji i kwalifikacji społeczeństwa jest wychowanie permisywne i seksualizacja człowieka od najmłodszych lat życia.

Jednak warunkiem funkcjonowania takiego systemu jest pozbawienie producentów możliwości oporu przeciwko wyzyskowi.

Marksizm klasyczny przedstawił program zdobycia i utrzymania władzy przez komunistów za pomocą zrewoltowanego tłumu i fizycznego terroru, jednak dopiero marksiści z tzw. szkoły fankfurckiej stworzyli nowy marksizm nazwany teorią krytyczną, którego celem było zniszczenie etosu pracy i etosu wspólnotowego. Prowadzony w duchu teorii krytycznej „marsz przez instytucje” umożliwił zmianę systemu wychowania nowych, pasożytniczych elit, pozbawionych zdolności do pracy i uzależnionych od systemu kradzieży, oraz zmianę ludzkiej mentalności umożliwiającą stosowanie psychicznego terroru wobec producentów. Warunki ekonomiczne dla rozwoju tej ideologii stworzył neoliberalny kapitalizm finansowy umożliwiający produkcję pieniędzy z pieniędzy - bez konieczności produkcji dóbr, oraz przeniesienie produkcji do strefy taniej siły roboczej. Filozoficzne uzasadnienie dla antykulturowej rewolucji epoki postindustrialnej przedstawił postmodernizm i ideologia gender.