Последняя тайна затонувших богов (К. Благий)

Witamy w ofercie Antykwariatu Internetowego "In Nomine".

Przed złożeniem oferty zakupu prosimy zapoznać się z warunkami dostawy i płatności oraz warunkami reklamacji, zwrotów i pozostałymi informacjami od sprzedającego znajdującymi się pod opisem oferty.

Przedmiotem oferty jest używana książka:

Ostatnia tajemnica zatopionych bogów

• Autorzy: Kazimierz Błahij
• Strony: 212; Format: 17,5 x 24,0 cm
• Waga: 525 g.
• ISBN: brak.
• Wydanie: I (1971); Nakład: 15260 szt.
• Wydawca: Państwowe Wydawnictwo Iskry (Warszawa)
• Oprawa: twarda z obwolutą
• Nr katalogowy: k09559

Stan książki: dobry

Stan okładki: dobry, okładka tekturowa pokryta płótnem, miejscami nieznacznie zakurzona, posiada ślady niewielkich plam i zabrudzeń, rogi są nieznacznie zawinięte, na dole początkowej karty znajdują się ślady niewielkich plam od zamoczenia.

Stan kartek: w oryginalnym kolorze, kilka kartek posiada ślady niewielkich zabrudzeń, pozostałe czyste, jedynie od strony zewn. krawędzi kartki są nieco zakurzone i miejscami nieznacznie zabrudzone.

Obwoluta lakierowana, nieco podniszczona, nieco pożółkła, miejscami przetarta i pozaginana na krawędziach, posiada ślady niewielkich przetarć, zarysowań, zabrudzeń i zagięć, na krawędziach zagięć na grzbiecie i ze skrzydełkami miejscami przetarta i pozaginana, od strony górnej i dolnej krawędzi występują niewielkie ubytki i naderwania, większe naderwania zostały naprawione poprzez naklejenie pasków taśmy klejącej.

• Książka pochodzi ze zlikwidowanego księgozbioru biblioteki. Posiada wbite pieczęcie biblioteczne oraz numery katalogowe.
• W książce znajduje się kilkadziesiąt zdjęć, ilustracji i reprodukcji cz.b., większość z nich została wydrukowana na dobrej jakości papierze w formie wkładek.

Autor podejmuje temat rozwiązania zagadki dot. poszukiwań śladów pradawnej osady Vineta na wyspie Wolin.

"Jest to opowieść o strzaskaniu starego mitu.

Jak w każdej opowieści, której początki sięgają dni głęboko w historii ukrytych, tak i w naszej sprawy minione przeplatają się ze współczesnymi, zaś zdarzenia prawdziwe ze zmyślonymi.

Jest to opowieść o tym, jak piękny mit stworzony przez ludzi został użyty przeciwko ludziom. Mity, choćby przybrane w najgodniejsze znaki, należy burzyć po to, aby rozpoznać, co w sobie skrywają i w jakim celu.

Jest to opowieść o ekspedycji archeologicznej, lecz nie o archeologii. O sprawach archeologii piszą bowiem sami badacze w sposób tej nauce właściwy. Niemniej bez pomocy archeologów opowiedzenie naszej historii nie byłoby możliwe. Dlatego autor pragnie podziękować profesorom: Zdzisławowi Rajewskiemu oraz Ryszardowi Kiersnowskiemu za informacje i wskazanie odpowiedniej literatury, a doktorowi Władysławowi Filipowiakowi oraz magistrom Eugeniuszowi Cnotliwemu, Władysławowi Garczyńskiemu i Jerzemu Wojtasikowi za przyjacielskie rozmowy, uwagi i wskazówki, za czas, który poświęcili, aby powstała książka o ich pracy."

["Od Autora"]

"Późnym latem, a może wczesną jesienią - w każdym razie pamiętam, że w sztormową pogodę - roku tysiąc dziewięćset czterdziestego siódmego wylądowałem na Wyspie. Miałem dwadzieścia trzy lata, za sobą pożar rodzinnego miasta, barak w niemieckim obozie i powrót na gruzy.

Wyspa, położona w widłach dwóch rzek, od południa obmyta Wielkim Zalewem, od północy zaś Morzem Bałtyckim, mogła stać się dla mnie krajobrazem młodzieńczej przygody, gdyby nie to, że podjąłem zadania dorosłe. Dla wojewódzkiej gazety pisałem dziennikarskie wypracowania, przeważnie o ludziach, którzy podobnie jak ja osiedli nad rzeką, ściślej - w jej ujściu. Tak więc pisałem o marynarzach przepływających pola minowe, o zabużańskich chłopach płaczących za swoimi cmentarzami, o galicyjskich fornalach, którym kazano ładować szwedzkie kargowce śląskim węglem, a także o innych sprawach, które zdarzały się na pobrzeżu.

Wyspa zaś była dla mnie tylko geograficznym punktem rzeczy ludzkich, lecz nie tematem samym w sobie.

Dopiero w parę lat później, już w wieku dojrzałym, gdy ponownie zamieszkałem nad rzeką mojego dzieciństwa, Wyspa wynurzyła się z pamięci. Być może przez przypomnienie epizodu, który zanotowałem właśnie wtedy, w roku czterdziestym siódmym, kiedy to wieziony dwa tysiące wiorst repatriant z ciemną rozpaczą w oczach zapytał mnie na brzegu Wyspy: "Panie, taż dlaczego aż tutaj?". Być może stało się to z zupełnie innej przyczyny. W każdym razie postanowiłem wrócić na Wyspę, lecz już nie jako reporter spraw bieżących. Spróbowałem odpowiedzieć na tamto repatrianckie pytanie innymi niż dziennikarskie sposobami.

Z tych moich spotkań i wędrówek po Wyspie, wydaje mi się, wynika także myśl ogólniejsza, a mianowicie ta, że o sprawach, które nas rzeczywiście obchodzą, można mówić z dystansu czasu i miejsca."

[tekst z obwoluty]

Zapraszamy do zakupów z naszej oferty!