Мэрион Вудман — Растерянный жених

• Wydawca: Instytut Studiów Kulturowych Raven
• Rok wydania: 2024
• Wydanie: I
• Przekład: Monika Srebro
• Redakcja: Agnieszka Rachwał-Chybowska
• Korekta: Agnieszka Tabor
• Stron: 304
• Format: 14 x 20,4 cm
• Oprawa: miękka ze skrzydełkami
• ISBN: 978-83-965425-4-0

Marion Woodman w „Wyniszczonym oblubieńcu" otwiera całkowicie nowe pole badań nad psychologicznym wpływem patriarchatu na kobiety i mężczyzn, na kulturę, w jakiej żyjemy, a także na środowisko naturalne. Pokazuje, jak na wiele różnych sposobów spojrzenie kobiety na samą siebie może ulec okaleczeniu na skutek jej relacji z wewnętrznym mężczyzną. Osamotniona, pozbawiona dostępu do własnej duszy, traci zdolność, by zadbać o siebie i o własną prawdę.

Autorka łamie stereotypy dotyczące płci i z właściwą sobie błyskotliwością prowadzi przez skomplikowaną dynamikę w małżeństwach, między ojcami a córkami, a także w relacji w stosunku do samych siebie. Zauważa, że przemysłowa i postindustrialna kultura macho, która napędza zachodnią cywilizację, nie docenia znaczenia uczuć. Na skutek tego kobiety równie często jak mężczyźni odrzucają swoje autentyczne uczucia jako naiwne, nielogiczne i głupie. Doświadczamy więc głębokiej zdrady w samym rdzeniu siebie.

„Wyniszczony oblubieniec" osnuty jest wokół snów i doświadczeń pacjentek Marion Woodman, która aby zilustrować zachodzące w nich procesy, sięga po poezję – Keatsa, Wordswortha, Cummingsa, Dickinson, dramaty Shakespeare’a, baśnie, mity czy malarstwo. Sprawia to, że lektura książki jest całościowa, wymagająca i stawiająca wyzwanie dla zastanych poglądów dotyczących tego, co sami nierzadko uznajemy za męskość i kobiecość w sobie i w innych.

O książce

„A więc po co tu jestem? Żeby powiedzieć to, co mam do powiedzenia.

Wydobywam się spod patriarchatu, aby mówić nie jako kobieta, ale jako istota ludzka, tak samo jak mężczyźni muszą wydobyć się spod patriarchatu, by mówić nie jako mężczyźni, ale jako istoty ludzkie".

Marion Woodman, „Wyniszczony oblubieniec", s.138

O autorce

Marion Woodman (1928-2018) – analityczka jungowska i pisarka, inicjatorka ruchu BodySoul Rythms. Studiowała na Uniwersytecie Zachodniego Ontario, następnie przez ponad dwadzieścia lat uczyła literatury angielskiej, jednocześnie prowadząc zajęcia teatralne. Wystawiane przez jej grupę sztuki stały się legendarne i do dziś ich uczestnicy wspominają, że stanowiły dla nich transformacyjne doświadczenie. Pomiędzy dwudziestym a trzydziestym rokiem życia Woodman cierpiała na anoreksję, co w późniejszym czasie stało się inspiracją dla jej terapeutycznej pracy z zaburzeniami odżywiania i podłożem dla stworzonego przez nią pojęcia uzależnienia od doskonałości.

Na początku lat siedemdziesiątych stanęła przed ważnym punktem zwrotnym w życiu – poszukując rozwiązania dla problemów zdrowotnych, pojechała najpierw do Indii, a później rozpoczęła analizę jungowską u analityka Edwarda Armstronga Benneta w Wielkiej Brytanii (autora znanej książki „Meetings with Jung: Conversations Recorded During the Years" 1946-1961). Doświadczony w Indiach szok kulturowy zapoczątkował w jej życiu zmianę i reorientację świadomej postawy, wcześniej ukierunkowanej na osiągnięcia, kontrolę i doskonałość. Analiza z Bennetem otworzyła ją na głębokie doświadczenie ciała i emocji, stając się inspiracją do podjęcia studiów w Instytucie C. G. Junga w Zurychu, gdzie kontynuowała analizę u Barbary Hannah (znanej analityczki z bliskiego kręgu Junga).

Woodman ukończyła studia w Instytucie Junga w 1979 roku, uzyskując tytuł analityczki jungowskiej, a jej praca dyplomowa o zaburzeniach odżywiania „The Owl was a Baker’s Daughter" została wydana nakładem Inner City Books – wydawnictwa założonego przez jej przyjaciela Daryla Sharpa.

W 2012 roku znalazła się na setnym miejscu w rankingu osób o największym wpływie na współczesne życie duchowe magazynu „Mind Body Spirit”. Jej wykłady i warsztaty cieszyły się niesłabnącym powodzeniem, a jej postać budziła i nadal budzi zarówno zainteresowanie, jak i miłość czytelniczek i czytelników.

Woodman w charakterystycznym dla siebie stylu pisarskim oraz z perspektywy psychologicznej opisuje zmaganie z patriarchalnymi warstwami doświadczenia, szczególnie z pierwiastkiem władzy i jego wpływem na psychikę. Zgłębia dążenie do odkrycia mądrości płynącej z ciała i wyobraźni, która pozwala na zintegrowanie różnych aspektów doświadczenia. To sprawia, że jej teksty są nie tylko źródłem wiedzy – same stają się źródłem transformacji. Przez jej prace przewija się powtarzalny motyw – świadoma kobiecość jako konieczna ewolucyjna zmiana postawy, zarówno na indywidualnym, jak i zbiorowym poziomie.

Polecamy uwadze również wydaną przez nasze wydawnictwo książkę „Świadoma kobiecość" obejmującą zbiór wywiadów przeprowadzonych z Marion Woodman w latach osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, wspomnienia ze spotkań oraz dwa artykuły jej autorstwa. Książka ta stanowi doskonałe wprowadzenie w jej prace – pogłębia ich główne wątki, ilustrując je fragmentami wspomnień i wątkami biograficznymi.

Fotografia na okładce

„Podróż do Itaki" - Ewa Kutylak, mezzotinta 2013.