Вацлав Сонельский - Искусство завязывания узлов, хорошее состояние.

Sztuka wiązania węzłów   Wacław Sonelski

Okładka: miękka

Format: 11,0 x 22,0 cm

Liczba stron: 236

Rok wydania: 1995

W książce prezentowane są prawie wszystkie węzły używane. Nie ma w niej makramy, splotów ozdobnych, a także większości spośród niezliczonych tworów inwencji żeglarskiej. I trudno się dziwić - węzłów wymyślonych do tej pory jest coś ze 4.000 tysiące!

Węzły w książce podzielono według rodzajów i funkcji. Ponadto, przyjęty zestaw prostych i czytelnych symboli znakomicie ułatwia odszukanie potrzebnego węzła.

Polska terminologia węzłowa nie jest precyzyjna. W książce przyjęto zatem:

• węzeł - to każde spętlenie liny nie rozwiązujące się samodzielnie,
• obok węzłów istnieją także półwęzły, koniecznie zakładane "na czymś", np. półsztyk, przechwyt (chwyt), prusik pojedynczy
• węzeł może być zawiązany na jednej linie, a także można nim łączyć dwie i więcej lin
• końcówka (liny) to sam jej koniuszek plus... jeszcze troszkę - nią zwykle wiążemy węzeł
• bieżąca lub pracująca część liny to ta, na której węzeł wiążemy,
• zwój to "kółko" z liny utworzone na ogół po to, by ją zwinąć w całość, czasami jeden lub kilka zwojów-owinięć liny końcówką tworzy część węzła
• określenie pętka ma podwójne znaczenie, jest to:

  - najprostsze, uformowane z liny "ucho", czyli kształt litery "u" (niepełny okrąg)

  - rodzaj lassa, okrąg z liny zawiązanej na stałe lub w sposób ruchomy (do zaciskania)

• pętlica to pętla-ucho, ale skrzyżowana

stoper - ten termin także pojawia się w tekście w kilku znaczeniach:

- jako węzeł zabezpieczający, inaczej bezpiecznik, czasem zwany kontrolnym, jest to supeł, założony wychodzący z węzła głównego końcówką na pracującej części liny po to, aby ochronić węzeł główny przed niepożądanym rozluźnieniem

- jako specyficznie żeglarski sposób obmotywania liny głównej dodatkową, cieńszą - czyli jakby węzłem zaciskowym

jako węzeł zaciskowy używany przez wędkarzy.

Książka używana, stan dobry. Ar