Битва в Альпах 1940 года. Итальянское вторжение во Францию, Марек Собски

Bitwa o Alpy 1940

Włoska inwazja na Francję

Sobski M.

nakładem autora

Rok wydania: 2024

Seria: Wojna Mussoliniego

ISBN: 978-83-953832-3-6

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Ilość stron: 240

Wymiary: 155 x 235

Tom: 3

Ulubionym orężem Benita Mussoliniego był blef obliczony na zastraszenie adwersarzy i zmuszenie ich do ugięcia się zgodnie z jego wolą. Grę pozorów włoski dyktator uprawiał także w dziedzinie militarnej. By nie pozostać gołosłownym – w 1936 roku Sekretarzem Stanu w Ministerstwie Wojny został generał Alberto Pariani, a pracami ministerstwa kierował osobiście sam Mussolini, który lubił w swych buńczucznych przemówieniach podkreślać siłę armii włoskiej, która w razie potrzeby miała wedle jego słów mieć możliwość wystawić sześćdziesiąt pełnowartościowych dywizji. Realia były jednak nieubłagane, dla sześćdziesięciu pełnowartościowych dywizji nie było dość broni ani odpowiedniej liczby oficerów. Pariani zaproponował więc, że każda dywizja piechoty zostanie zmniejszona z trzech do dwóch pułków piechoty i w ten oto cudowny sposób Duce nadal mógł robić dobrą minę do złej gry i twierdzić, że ma liczną i dobrze uzbrojoną armię.

Czas sprawdzenia tego poglądu w starciu z realiami zbliżał się jednak nieubłaganie. 1 września 1939 roku armia Adolfa Hitlera zaatakowała Polskę, 3 września ujęli się za nią jej sojusznicy, Anglia i Francja, które wypowiedziały wojnę III Rzeszy. Seria małych konfliktów i powstałe przy tej okazji napięcia polityczne w Azji, Afryce i Europie doprowadziły w końcu do wybuchu kolejnej wojny na skalę światową. Włoski dyktator, związany z Hitlerem Paktem Stalowym, ogłosił siebie stroną „niewojującą”. Świadom, że kraj i armia są wyczerpane kosztami wojen w Etiopii, Hiszpanii i inwazją na Albanię, czekał. Sam siebie porównał do kota czającego się na mysz, który musi mieć praktycznie matematyczną pewność, że jego atak dojdzie celu i nie zostanie z niczym.

Armia francuska w dwudziestoleciu międzywojennym miała opinię najsilniejszej na świecie, dodatkowo osłonięta szeroko rozreklamowaną Linią Maginota, a także wsparta przez armię oraz potencjał ludnościowy i gospodarczy brytyjskiego imperium kolonialnego, wydawała się nie do pokonania. Jakież było więc zdziwienie świata, gdy niemieckie dywizje pancerne przedarły się przez lasy Ardenów i wyszły na tyły wojsk anglo-francuskich próbujących przyjść z pomocą zaatakowanym przez Hitlera Belgii i Holandii. Po Sedanie i Dunkierce także Duce doszedł do wniosku, że przyszedł czas na jego decydujący skok, po którym jego ofiara przyjmie każde podyktowane warunki.

10 czerwca 1940 roku przemawiający do narodu Benito Mussolini oświadczył, że Włochy są w stanie wojny z zachodnimi demokracjami. Zupełnie nieprzygotowana do wojny włoska armia królewska miała w zamyśle dyktatora zdobyć się na jeden poważny wysiłek, by on mógł jako zwycięzca zasiąść przy stole negocjacji pokojowych i narzucić światu swą wolę. Żołnierzy włoskich, pomimo załamania się pogody w Alpach Zachodnich, rzucono do frontalnego ataku na Linię Maginota. Duce ze spokojem kalkulował, że tych kilka tysięcy ewentualnych poległych jest małą ceną za sukces, który dzięki temu osiągnie. Niemcy, gdy podjęli się uderzenia od czoła na francuskie fortyfikacje zostali zmasakrowani, czy Włochom miało prawo pójść lepiej?

Książkę ilustruje 8 map i 98 zdjęć.

Spis treści:

Wstęp

I. Stosunki włosko-francuskie w dwudziestoleciu międzywojennym

II. Siły stron

III. Pierwsze walki

IV. Operacja „B” – bój o Małą Przełęcz Świętego Bernarda

V. Atak w kierunku miasta Modane

VI. Briançon: włoski atak na miasto-fortecę

VII. Natarcie 1. Armii włoskiej w Alpach

VIII. Bitwa o Menton

IX. Zawieszenie broni

X. Sytuacja na pograniczu włoskich i francuskich posiadłości w Afryce Północnej

Zakończenie

Post scriptum. Bordeaux jako baza włoskich łamaczy blokady

Aneksy

Bibliografia