Grateful Dead - From the Mars Hotel / MOBILE FIDELITY SACD HYBRID

Grateful Dead - From the Mars Hotel / MOBILE FIDELITY SACD HYBRID

Płyta CD/SACD numerowana, wydana przez Mobile Fidelity, gwaranta audiofilskiego brzmienia.

Grateful Dead – amerykańska grupa muzyczna założona w 1965, w San Francisco; uważana za najbardziej reprezentatywny zespół młodzieży hippisowskiej, ojca chrzestnego jam band oraz jedną z legend rocka. Sławę zyskała przede wszystkim dzięki występom na żywo, w których studyjne kompozycje poszerzane bywały o improwizacje instrumentalne.

From the Mars Hotel to siódmy album studyjny zespołu rockowego The Grateful Dead. Został nagrany głównie w kwietniu 1974 roku, a pierwotnie wydany 27 czerwca 1974 roku. Był to drugi album zespołu w ich własnej wytwórni Grateful Dead Records.

Witaj, przyjacielu. Właśnie zameldowałeś się w Hotelu Mars. Ściana Dźwięku, najwspanialszy system PA, jaki kiedykolwiek zbudowano, jest świeżo zbudowany i gotowy do pracy. Phil Lesh jest zajęty eksperymentowaniem z koncepcją niskich częstotliwości znaną jako "Earthquake Bass". Jerry Garcia uśmiecha się, świeżo po wygłoszeniu z przymrużeniem oka hymnu "U.S. Blues", który służy zarówno jako nieodparty okrzyk dumy, jak i ironiczny komentarz. A zgranie Grateful Dead nadal zachwyca, osiągając szczyt w "Unbroken Chain", najbardziej oczywistym przykładzie wspólnej chemii i indywidualnych talentów grupy. Tak, jesteśmy pewni, że będziecie zadowoleni z pobytu. W lobby znajdziecie dekoracyjnie zabawne "Scarlet Begonias". Czy musimy wspominać, że muzyka, występy i widoki brzmią i wyglądają lepiej niż kiedykolwiek?

Spis utworów:

1. U.S. Blues
2. China Doll
3. Unbroken Chain
4. Loose Lucy
5. Scarlet Begonias
6. Pride of Cucamonga
7. Money Money
8. Ship of Fools

Zremasterowana na światowej sławy systemie masteringowym Mobile Fidelity i ściśle limitowana do 2500 kopii, hybrydowa płyta SACD From the Mars Hotel Mobile Fidelity jest zarówno audiofilską rozkoszą jak i marzeniem Deadheadów. Nowa wersja, znacznie ulepszona w stosunku do dawno niedostępnej wersji MoFi z 1984 roku, która obecnie kosztuje setki dolarów na rynku wtórnym, korzysta z ulepszeń systemu cięcia, procesu tłoczenia i sprzętu do masteringu. Inżynierowie MoFi podjęli wszelkie środki ostrożności, aby dopracować brzmienie i odczucia związane z klasykiem Dead.

Pierwotnie nagrywany w nowoczesnym obiekcie zwanym Studio A - dużym pomieszczeniu z pustaków żużlowych, które Columbia Records specjalnie wyposażyła dla Simona i Garfunkela, którzy, jak na ironię, rozeszli się zanim mogli z niego skorzystać - From the Mars Hotel był głównie nagrywany na żywo na 16-ścieżkowych maszynach. Po stworzeniu podstawowych struktur, dodano kilka overdubów, przede wszystkim w postaci rustykalnych akcentów gitary pedałowo-stalowej Johna McFee w jednym utworze i kosmicznych pasaży syntezatora Neda Lagina w innym. Zawsze ceniona za doskonałą wierność, płyta posiada niewiarygodne poczucie zwiewności wokół wokali, genialną mikrodynamikę, doskonałe transjenty, referencyjny balans, przystępne barwy i charakterystyczną aurę prawdziwego zespołu grającego w określonej przestrzeni.

Z szybkimi nutami fortepianu Keitha Godchaux, dodającymi nastroju barowego bluesa i śpiewnymi wokalami żony Donny Godchaux, które tworzą tło, The Dead wnosi wibrującą sprężynę w rytm zaraźliwych utworów, takich jak porywający "U.S. Blues", brudny funkowy soul "Loose Lucy" i śliski "Money Money Money". Piosenki te są jednymi z najbardziej luźnych, inspirowanych czarną muzyką utworów, jakie skomponowali Dead. A dlaczego nie? Wierny rozkwitającej mieszance soulu, R&B, psychodelicznego rocka i tańca, kolektyw odcisnął swoje własne, niezapomniane piętno na ówczesnej popularnej fuzji.

Yet From the Mars Hotel zasługuje na miano obowiązkowego albumu zarówno dla Deadheadów, jak i tradycyjnych słuchaczy ze względu na sposób, w jaki sześciu członków zespołu komunikuje się, łączy, reaguje i tworzy. Śpiewając na czele w "Pride of Cucamonga" i w centralnym utworze "Unbroken Chain", a jednocześnie przetykając złote gobeliny płyty srebrzystymi liniami basu, które kołyszą, przesuwają i zakotwiczają aranżacje, Lesh daje heroiczny indywidualny występ.

Każdy z jego kolegów maksymalizuje swoje własne techniki: Garcia użyczający równych dawek szczerości i słodyczy; Bob Weir polujący, dziobiący i wbijający gitarowe frazy w strumień; perkusista Billy Kreutzmann demonstrujący jazzowe zacięcie, bezbłędne wyczucie czasu i rytmiczny dowcip. Nic więc dziwnego, że wielu Deadheadów, gdyby zostało zmuszonych do wyboru, wybrałoby "Unbroken Chain" jako najlepszy przykład interakcji z trzecią erą Dead. Względnie zwięzły, wybitnie kojący i nazwany na cześć rozpadającego się hotelu w dół ulicy od Studio A, From the Mars Hotel na zawsze obala zmęczone wyobrażenia, że Trupy nigdy nie odniosły sukcesu w studiu po opuszczeniu Warner Bros. i dryfowały bez celu (najdłuższy utwór tutaj ma zaledwie 6:45).