Монахини тихо уходят Марта Абрамович

• Tytuł audiobooka: Zakonnice odchodzą po cichu
• Autor: Marta Abramowicz
• Lektor: Weronika Nockowska
• Wydawnictwo: Storybox
• Nośnik: CD
• Format nagrania: mp3
• Czas nagrania: 5 godzin 39 minut

Zakonnice odchodzą po cichu – reportażowy bestseller, który kupiło prawie 50000 czytelników! – wraca w wydaniu specjalnym wzbogaconym o rozdział „Echa” oraz znakomite fotografie! Marta Abramowicz, nominowana do nagrody Okulary Równości 2017 – „za oddanie głosu tym, które milczały przez wieki” – dopisała do swojej niezwykłej książki rozdział o tym, co się wydarzyło po jej wydaniu. A wydarzyło się bardzo wiele!

Pierwszy i kolejne nakłady książki znikały z księgarń tak szybko, że nie nadążaliśmy z dodrukami. Zakonnice były w centrum uwagi wszystkich mediów – począwszy od „Niedzieli”, a skończywszy na Pudelku. O byłych zakonnicach pisał „Newsweek”, „Gazeta Wyborcza”, prasa lokalna i wszystkie największe portale internetowe (Onet.pl, wp.pl, RMF24.pl, TVN). Ukazało się czterdzieści wywiadów o książce i dziesięć reportaży, których bohaterkami są byłe zakonnice. Krytycy i blogerzy opublikowali kilkadziesiąt recenzji. Merytoryczna dyskusja mieszała się z sensacyjnymi nagłówkami.

W rozdziale „Echa” Abramowicz przytacza najbardziej smakowite cytaty z prasy, także prawicowej, która – w przeciwieństwie do wszystkich innych mediów – torpeduje książkę. Zdaniem prawicowych recenzentów książka „agresywnie walczy z wartościami, które legły u podstaw życia konsekrowanego”, lansuje „prymitywne tezy w oderwaniu od rzeczywistości”, okazuje „pogardę i głębokie niezrozumienie” dla sióstr zakonnych. Sęk w tym, że jednocześnie recenzenci przyznają, że nie czytali książki! Za to ci, którzy przeczytali, są zachwyceni zarówno reporterskim stylem, jak misyjną treścią – upomnieniem się o prawa, tych których nikt nie słucha.

Jednak najbardziej przejmujące fragmenty rozdziału „Echa” to wyrywki z kilkuset listów, które autorka po publikacji otrzymała od byłych zakonnic, ich rodzin, świeckich pracowników zakonnych dzieł, byłych księży, ludzi związanych i niezwiązanych z Kościołem, a także opis rozwoju relacji autorki z siostrą Jolantą Olech, sekretarką Konferencji Przełożonych Wyższych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych. Siostra Olech, która po pojawieniu się książki ma do niej krytyczny dystans, po kilku miesiącach spotkań i wymiany korespondencji pisze do Abramowicz we wzruszającym liście: „Myślę, że żyjemy jednak w tym samym świecie, tylko tak naprawdę nie znamy się. Patrzymy na siebie z dobrze ufortyfikowanych domów z małymi okienkami, czasem wypuszczając strzały w kierunku adwersarza. Rozjechanie się naszych światów byłoby klęską”.

Te wszystkie listy, a także fakt, że zbierająca wszystkie zakony Konferencja Przełożonych Wyższych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych zorganizowała pod wpływem książki sesję na temat odchodzenia sióstr i reformuje swoje podejście do odchodzących pokazują, że dobra literatura faktu ma moc realnego wpływu na rzeczywistość, którą opisuje! Wydanie specjalne książki „Zakonnice odchodzą po cichu” ukaże się na wysokiej jakości papierze w twardej oprawie, z dodaniem licznych fotografii, w tym kolorowych, z prób spektaklu, który na kanwie książki powstaje w Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu w reż. Darii Kopiec. Premiera spektaklu zbiega się z premierą II wydania książki.

Marta Abramowicz (1978) – dziennikarka, badaczka, psycholożka. Reportażu uczyła się pod okiem Hanny Krall. Napisała wiele tekstów lekkich, gazetowych, i sporo poważniejszych, naukowych, w tym kilka książek. Robi badania społeczne, najczęściej o ludziach, którym trudniej się odnaleźć. Zawsze najbliżsi jej byli wykluczeni, więc od lat z różnymi organizacjami pozarządowymi szuka sposobów na zmianę świata.

Opinie o książce

to jest książka, która poruszyła mną do głębi

Dawno nie czytałam tak dobrego reportażu. Autorka awansowala na pierwsze miejsce na mojej liscie reporterów ex aequo z Mariuszem Szczyglem. Temat zakonnic nie obchodził mnie zbyt wiele, ale do książki namowil mnie mój ojciec. W młodości był w sierocińcu prowadzonym przez siostry, z którego nie ma dobrych wspomnień.

Książkę przeczytałam jednym tchem. Jeśli chodzi o warsztat językowy, sprawność pisania, rytm zdań, sposób konstruowania opowieści - zupełnie mnie to uwiodło i przeczytam cokolwiek jeszcze napisze. Chapeaux bas!

Jeśli chodzi o treść - bardzo ciekawa. Wiele się dowiedziałam na temat, o którym nie miałam pojęcia. I nigdy bym nie pomyślała, że życie zakonnic, a przede wszystkim byłych zakonnic może być tak ciekawe...

A przede wszystkim książka dała mi do myślenia, że to wszystko nie jest takie proste, że odejście z zakonu nawet jeśli doznaje się tam krzywdy, nie jest proste, ponieważ wierzy się, że ta droga obrana wcześniej jest właściwa. Ze nie jest łatwo zrezygnować z czegoś najważniejszego na świecie - bo wszystkie bohaterki naprawdę chciały zostać zakonnicami - i że potem tak wiele czasu zajmuje pójście własną drogą do Boga, jakkolwiek się go rozumie. Świetna książka, polecam każdemu, a zwłaszcza osobom, które nic o zakonnicach nie wiedzą.