Наша мечта в стиле кибербарокко

Nasz cyberbarokowy sen

Kontynuacja cyklu CWM zapoczątkowanego zbiorem "Cieć swojego software'u".

W XXII wieku technologia dokonała przełomu. Za sprawą odkrycia i wyodrębnienia dwóch cząsteczek: znanego już bozonu Higgsa i nowej neutrinomentalis Eberta dowiedziono, że świat określany mentalnym, a więc fizycznie dotąd nieosiągalny dla najbardziej nawet czułych urządzeń, stał się możliwy do opisania, a w konsekwencji także częściowego kontrolowania. Profesor Lesław Ebert wraz z zespołem młodych asystentów z Uniwersytetu Jagiellońskiego po raz pierwszy wkroczyli w świat myśli za pomocą akceleratora, który roboczo nazwano Czytającym w Myślach (w skrócie CWM).

Spowodowało to natychmiastową rewolucję w stosunkach społecznych na każdym praktycznie ich poziomie, począwszy od rodzinnych, poprzez koleżeńskie, partnerskie, towarzyskie, a skończywszy na relacjach zawodowych. Wydawać się mogło, że wynalazek stworzy lepszy świat, oparty na szczerości, pozbawiony kłamstw i manipulacji, gdyż staną się one niemożliwe. Tymczasem rzeczywistość brutalnie zweryfikowała te oczekiwania.

Już samo dowiedzenie, że myśl nie ginie wraz ze śmiercią ciała, stało się dla teologów dowodem na istnienie życia po życiu. Szybko zorientowano się, że za pomocą akceleratora można kreować odpowiednią rzeczywistość osobom przebywającym w śmierci klinicznej, a nawet tym, których klasyczna medycyna jeszcze do niedawna uznałaby za martwych. Utworzono na całym świecie ośrodki nazywane pod różnymi szerokościami geograficznymi inaczej, ale w obrębie starej cywilizacji zachodniej nadano im nazwę Hospicjów Ducha Nieśmiertelnego (lub Wrotami Świętego Piotra). Kościoły różnych wyznań stworzyły wspólny front i częściowo przekonały Parlament Unii Zjednoczonego Świata, że kreacjami wirtualnymi dla osób umierających powinni zajmować się przygotowani do tego psychologowie i duchowni.