Постколониальное южноафриканское воображаемое. Польская литература и

Rozprawa Pawła Zajasa Postkolonialne imaginarium południowoafrykańskie literatury polskiej i niderlandzkiej dotyczy wybranych reprezentacji Afryki Południowej w piśmiennictwie niderlandzkim i polskim drugiej połowy XIX i XX wieku. Termin Afryka Południowa odnosi się do kolonii holenderskich i brytyjskich w południowej części kontynentu, a później do utworzonej z nich niezależnej republiki. Termin piśmiennictwo odpowiada przedmiotowi badań Autora bardziej niż literatura, gdyż wybrał on do analizy w kolejnych rozdziałach zarówno powieści poświęcone Afryce Południowej, jak i opisy naukowe i paranaukowe, a także współczesne przewodniki i relacje turystyczne. Wielość spotykających się w książce dyskursów, z których ktoś mógłby niebacznie uczynić zarzut, dobrze mieści się we wspólnej perspektywie krytycznej studiów postkolonialnych, rozwiniętych w ostatnich trzydziestu latach głównie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Studium uzyskuje dodatkowy wymiar dzięki próbie zastosowania podejścia postkolonialnego do polskich świadectw tekstowych z czasów zaborów. W ten sposób znalazło się ono w centrum wysiłków podejmowanych obecnie przez niektórych literaturoznawców, takich jak Ewa M. Thompson, Maria Janion czy Dariusz Skórczewski, by zmodyfikować paradygmat badań nad naszym piśmiennictwem dwóch ostatnich stuleci.

Książki mogą nosić ślady magazynowania