Семь - Ян Маскат

Jan Tadeusz Muskat (ur. w 1950 roku w Warszawie), instruktor alpinizmu i przewodnik wysokogórski. W Tatrach, które eksplorował, uczestniczył w przejściach ponad stu nowych dróg, zarówno letnich, jak i zimowych. Ciągle zafascynowany górami i w nich obecny. Wraz z Ryszardem Malczykiem dokonał pierwszego letniego przejścia Superścieku, a w zespole z Andrzejem Michnowskim i Michałem Momatiukiem poprowadzenia 15.10 do Yumy. Bycie w górach i dla gór było, i jest esencją jego życia. W Pamirze zdobył m.in. na Pik Komunizmu i Pik Korżeniewskiej. Wspinał się w górach Patagonii, gdzie wszedł na Torre del Paine Norte i Torre del Paine Central. Uczestniczył w wyprawie na Nilgiri w Himalajach oraz Elbrus w Kaukazie. Był działaczem organizacji górskich. Ponad trzydzieści lat związany z Tatrami, wprowadził w nie tysiące ludzi. Inicjator  Biegu Świstaka i Memoriału im. śp. Bartka Olszańskiego. Twórca rzeźb i przedmiotów użytkowych, esteta walczący o zachowanie piękna regionalnej architektury. Z ukochanych Tatr wyniósł tony śmieci.

Opis

Charakterystyczny styl Jaśka bardzo pasuje do tematu książki. Wreszcie mamy coś o trudnym wspinaniu w Tatrach. W dodatku napisane dowcipnie, zwięźle i ze swadą z pozycji świetnego wspinacza. Mentora wielu młodych adeptów taternictwa i człowieka z wizją eksplorującego nieznane często zapomniane i trudno dostępne części Tatr. Czytając obrazowe opisy dróg i niebezpieczne sytuacje ma się wrażenie uczestnictwa w tych wydarzeniach.

Ryszard Gajewski

Jasia poznałem w 1986 roku. Dzięki niemu Zawrat Kasprowy, Siwiańskie i Raptawicka Turnia były początkiem mojej górskiej edukacji. Podobnie jak jego barwne opowieści...

Wojtek Mateja

Fragment I

Walka z samym sobą i swoimi niedoskonałościami to moim zdaniem esencja i sedno wspinania (dotyczy ono także naszych nałogów i złych przyzwyczajeń w codziennym życiu). Chciałbym się skupić w moim rozważaniu na drogach z własną asekuracją – między tymi drogami, a drogami wyposażonymi w stałą asekurację istnieje bowiem przepaść. Nie myślę o trudnościach, ale o stanie naszego umysłu w trakcie ich pokonywania. Mam na myśli wytrzymałość psychiczną w chwilach zagrożenia naszego istnienia.

Fragment II

Zahaczyłem czekanem za dudniący blok, ale przynajmniej przymarznięty do półki i muszę podjąć decyzję, której tak naprawdę nie chcę podjąć – mam zamiar ruszyć się, jednak chcę odciągnąć ten moment w nieskończoność. Nieskończoność się jednak kończy, ponieważ tracę czucie w palcach i wiem, że to już ostatni moment, żeby ruszyć tyłek do góry.