Trędownik bulwiasty nasiona 300szt ***

Trędownik bulwiasty - roślina miododajna

Trędownik bulwiasty (Scrophularia nodosa L.) jest byliną pospolicie występującą na różnego rodzaju terenach. Najłatwiej go spotkać w młodych lasach mieszanych. Wśród pszczelarzy uznawany jest za doskonałą roślinę miododajną.

Nazwa trędownik bulwiasty pochodzi od bardzo charakterystycznych bulw, które znajdują się na kłączach rośliny. Inna wersja pochodzenia nazwy może dotyczyć kwiatów, których kielichy również mają bulwiaste kształty. Naturalnie roślina występuje w lasach liściastych i mieszanych, w rowach i na terenach przydrożnych, nad brzegami stawów i potoków. Choć trędownik nie jest zbyt wymagający, najlepiej rozwija się na żyznych, bogatych w próchnicę glebach.

W zależności od warunków glebowych trędownik bulwiasty osiąga wysokość od 40 do 120 cm. Liście ma zaostrzone na końcach, jajowate lub jajowato lancetowate, wyrastają po dwa z każdej łodygi. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Kwiaty ułożone są w kształcie wiechy, niezbyt przyjemnie pachną, mają kolor brudnobrunatny, a na szczycie zielony. Bardzo obficie wydzielają nektar, który pojawia się w postaci dwóch dużych kropli obok zalążni. Kwiaty trędownika są bardzo lubiane przez osy, jednak także pszczoły chętnie oblatują mocno nektarujące rośliny. Trędownik bulwiasty jest jedną z najlepszych roślin miododajnych w Polsce. Jego wydajność miodowa zwykle przekracza 600 kg z hektara, a wydajność pyłkowa sięga 240 kg z hektara. Warto więc roślinę wysiewać na pszczelarskich poletkach w celu podniesienia poziomu produkcji w pasiece.

Trędownik bulwiasty może być wyhodowany na dwa sposoby – z nasion lub z bulw. Najlepszą porą na wysiew jest wczesna wiosna. Gleba musi być wilgotna i lekko rozpulchniona. Wysianych nasion nie przykrywa się, a gdy roślina wykiełkuje, przesadza się ją na poletko, najlepiej w lekko zacienionym miejscu. Odległości między roślinami powinny wynosić około 30 cm.

Trędownik bulwiasty doceniają nie tylko pszczelarze. Roślina od wieków stosowana była w medycynie ludowej jako środek na przeróżne dolegliwości – urazy, trudno gojące się rany, choroby reumatyczne, problemy z układem krążenia i pokarmowym. Stosowany był wewnętrznie w postaci wyciągów i naparów oraz zewnętrznie, bezpośrednio na skórę.