Жизнь после веры - Филип Китчер

PHILIP KITCHER  – jest emerytowanym profesorem filozofii na  Uniwersytecie Columbia. Wykształcenie na  poziomie uniwersyteckim rozpoczął w  Christ’s College w Wielkiej Brytanii, natomiast stopień doktora uzyskał na  Uniwersytecie Princeton w Stanach Zjednoczonych. Laureat nagrody im. Imre Lakatosa (1988) za szczególny wkład w  filozofię nauki oraz  Prometheus Prize (2006), przyznawanej przez Amerykańskie Towarzystwo Filozoficzne, za pracę na rzecz poszerzania granic nauki i filozofii. Autor wielu książek i monografii naukowych. W latach 1997-1998 pełnił funkcję prezesa American Philosophical Association.

Choć nie brakuje publikacji kwestionujących religie, niewiele z  nich oferuje alternatywę i niewiele odpowiada na pytanie: jak wieść satysfakcjonujące życie bez wsparcia jakie daje nam wiara? Publikacja Philipa Kitchera z  pewnością wypełnia tę lukę. Autor podobnie jak przedstawiciele nurtu nowego ateizmu, rozwiniętego przez Richarda Dawkinsa, Christophera Hitchensa, Daniela Dennetta czy Sama Harrisa dokonuje konsekwentnej krytyki religii, jednak docenia jej funkcję społeczną. Dotychczas potrzeba wspólnoty, poczucia tożsamości, istnienia obiektywnych prawd moralnych czy poczucia sensu realizowane były na gruncie wierzeń religijnych. Kitcher rozdział po rozdziale udowadnia, że sensowne życie bez religii jest możliwe.

Fragment I

Jakkolwiek mocne, merytorycznie dojrzałe i elokwentne mogą być głosy ateistów, jakkolwiek przekonujące jest ich potępienie zgubnych skutków nietolerancji religijnej, samo zaprzeczenie istnieniu Boga nie daje odpowiedzi na wiele pytań i nie zaspokaja wielu ludzkich potrzeb. W pełni świeckie życie domaga się ideowej i etycznej pełni. Nie wystarczy również wzbogacić ateistycznej krytyki hymnem na cześć metody i wiedzy naukowej. Słuchając chóru współczesnych ateistów, łatwo się zgodzić ze zwięzłą charakterystyką żarliwego niewierzącego, której dokonał William James: „Oni wierzą głęboko w «nie-ma-Boga» i nadal go czczą”.

Fragment II

Większość doktryn religijnych po prostu musi być fałszywa, a ponieważ wszystkie są wynikiem tych samych lub podobnych procesów ewolucyjnych i historycznych, wynika z tego, że dochodzenie tą drogą do wiary nie jest ani rzetelne, ani wiarygodne. Dwa stulecia badań – literackich, historycznych, socjologicznych, politycznych i antropologicznych – stworzyły podstawy do zrozumienia tej zawodności, co umacnia wątpliwości co do prawdziwości doktryn i zasadności wiary religijnej.