Истории по теме - Анджей Дрозд

ANDRZEJ DROZD – rocznik 1968, gdańszczanin od urodzenia. Z wykształcenia architekt, z zamiłowania alpinista. Były wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w  Gdańsku a  obecnie instruktor wspinaczki na sztucznej ścianie. Pisywał i publikował jeszcze za czasów studenckich, ale Powiązane historie to jego pierwsza książka.

Opis

Obecnie, gdy na górskim rynku księgarnianym ukazują się wyłącznie pozycje o wybitnych alpinistach i wyprawach himalajskich, na uwagę zasługuje książka Andrzeja Drozda o etapie wspinaczek tatrzańskich i alpejskich, będącym drogą wiodącą w góry wysokie. Autor trafnie oddał urok górskiej przygody, a także klimat panujący w środowisku taternickim w ostatnich latach. Książka ukazuje górską fascynację typową dla młodych ludzi zarażonych skalnym i  lodowym wspinaniem.

Michał Kochańczyk Instruktor Alpinizmu PZA

Epicki debiut Andrzeja Drozda to lektura szczególna. Opowiadania górskie przeplatane spotkaniami z ludźmi i zaskakujące puenty na końcu każdej opowieści to wielowymiarowy obraz pasji, która stanowi ważną część życia autora. Dla mnie to sentymentalna książką ponieważ właśnie w Gdańsku zacząłem swoją przygodę z górami. Wielu bohaterów znam osobiście i tym bardziej cennym jest spotkać się z nimi ponownie i poczuć energię znanych miejsc, smaków i zapachów.

Jakub Rozbicki Instruktor Alpinizmu PZA

Sentymentalna podróż do znajomych miejsc, czasów i klimatów. Wnikliwość obsserwacji. Bezkompromisowość osądów. Swojskość.

Artur Elwirski Instruktor Wspinaczki Skalnej PZA

Fragment I

Nie chciałem, aby książka sprowadzała się do kilku osobnych historii, zbudowanych jedynie według schematu: podeszli, załoili i wrócili. Zawsze jest jakieś „tu i teraz” a każda wspinaczka – nawet na tej samej drodze – nigdy nie będzie taka sama. Zarówno przed nią, jak i po niej także trochę się dzieje, a ja starałem się – choćby w szkicowej formie – każdorazowo nakreślić ten kontekst.

Fragment II

Nagle moje myśli przyśpieszają, a wydarzenia toczą się zdecydowanie krócej, niż trwa ich opis. WYPADŁ JEDYNY PUNKT, DO KTÓREGO BYŁEM WPIĘTY, co oznacza, że za chwilę spadnę i zabiję się! W ułamku sekundy spoglądam na moje dziabki wbite obok i właśnie mam się ich chwycić, gdy mocne szarpnięcie wyrywa mnie z miejsca i wystrzeliwuje w powietrze. Zadziałał efekt procy – dynamiczna lina najpierw napięła się pod ciężarem Marka (co z nim?!), a potem oddała energię, traktując mnie jak pocisk. Lecę jak kamień wyrzucony z procy, a w głowie tylko jedna przerażająca prawda: TO JUŻ KONIEC!