Komiks "Jak Uratowałem Księżniczkę", B. Kluska, T. Kleszcz, PIXEL

"Jak Uratowałem Księżniczkę" to dwunasty z komiksów wydany w ramach serii Kolekcja Pixela, nawiązującej do klasycznych gier wideo. Inspiracją dla historii w nim zawartej jest kultowa gra Ghost's'Goblins.

>> UWAGA: DO KAŻDEGO ZAMÓWIENIA DODAJEMY UPOMINEK - NIESPODZIANKĘ <<

Bartłomiej Kluska:

Choć komputerowe porty hitu z automatów różniły się poziomem wykonania (koneserzy najwyżej cenili ten amigowy), poziom trudności większości z nich był jednak równie bezlitosny. Tu gracze mogli jednak liczyć na pomoc ze strony magów-crackerów, którzy potrafili rozbroić kod programu i odnaleźć linijki odpowiedzialne np. za liczbę żyć, utratę zdrowia czy odporność na ciosy przeciwników. Mistrzowi ci tworzyli wtedy tzw. trainery – modyfikacje oryginalnych gier ułatwiające rozgrywkę.

Dopiero wyposażeni w takie moce mogliśmy pokonać wirtualnych przeciwników, którzy wcześniej nas upokarzali, i zobaczyć plansze z napisem „congratulations”, o których dotychczas co najwyżej śniliśmy. Zawsze jednak naszą radość mąciło poczucie, że oszukiwaliśmy i nie zasłużyliśmy na brawa. Gdy ze wsparciem trainera ukończyłem Ghosts ‘n Goblins, a mój – mocą daną mu przez anonimowego kodera – nieśmiertelny Artur uratował Prin-Prin, nie cieszyłem się z tego sukcesu. O tym również jest ten komiks.

Aha. Zapewne dziś, oglądając na YouTubie jak mistrzowie salonów arcade potrafią ukończyć Ghosts ‘n Goblins bez utraty życia i w ciągu kilkunastu minut, cieszyłbym się jeszcze mniej, ale nasze ówczesne dylematy moralne to i tak już historia. Współczesne gry w zdecydowanej większości są przecież zdecydowanie łatwiejsze, a do tego jeśli graczowi powinie się noga, mili autorzy najczęściej cofają go do początku sceny i pozwalają spróbować jeszcze raz. I jeszcze. Aż do skutku. W tym ujęciu szczęśliwe zakończenie jest wyłącznie kwestią wytrwałości. Czy to dobrze czy źle – to temat na osobne na rozważania, które w czasach Ghosts ‘n Goblins nawet nam się nie śniły.