Andre Gide Dziennik + Lochy Watykanu + Fałszerze

3 KSIĄŻKI AUTORSTWA ANDRE GIDE W ZESTAWIE:

1. Dziennik

Chciał pisać dziennik codziennie – jak Lechoń. Pisał, stojąc – jak Stendhal. Podziwiał Goethego. Miał zrozumienie dla zniszczonej wojną Warszawy. Grał na fortepianie, podziwiał Chopina i Bacha. Czule pisał o szpaczku, którym się opiekował, o pudlu, którego przygarnął.

Odnajduję w jego dzienniku to, co w dziennikach lubię. Gide jest bystrym obserwatorem – zawsze wie, co się wokół niego i w nim dzieje (Eichelberger nazwałby to zdrowiem psychicznym). Dzieła literackie, muzyczne, malarskie... wszystko rejestruje. Zauważa cechy osobowości innych ludzi. To dla mnie najcenniejsze, lekce sobie ważę daty, nazwiska, encyklopedyczne fakty.

Lubiłabym Gide’a, gdybym znała tylko to, co napisał. Ale wiem, że odrzucił książkę Prousta. W dodatku zrobił to, nawet jej nie czytając*! Co nie przeszkodziło mu potem kajać się i chwalić Prousta jako „wielkiego mistrza maski”. To niewybaczalne!

Żałuję, że z 60 lat pisania dziennika zrobiono strasznie pocięty niewielki wyborek, zaledwie 300-stronicowy.

2. Lochy Watykanu

Leon XIII zostaje uwięziony przez masonerię w lochach Zamku Świętego Anioła.

Pobożne rodziny zbierają datki na jego uwolnienie i planują akcje odbicia Jego Świątobliwości. Amadeusz jedzie do Rzymu poznać prawdę na własne oczy…

Lochy Watykanu to powieść z wątkiem kryminalnym, ale przede wszystkim wspaniale ukazany satyryczny obraz europejskiego mieszczaństwa u schyłku XIX wieku. Z jednej strony religijność niepodlegająca żadnym wahaniom i pytaniom, z drugiej bunt, niezależność sądu, wolność myśli.

Ukazując szaleństwo pewnych intelektualnych sądów, czy wręcz fanatyzmu, autor jednocześnie zmusza nas do zastanowienia się nad konsekwencjami całkowitej wolności, zaburzonym boskim porządkiem świata, wywołanym czynem bezinteresownym, sprzecznym z jakąkolwiek logiką.

Lochy Watykanu to niewątpliwie najbardziej znana powieść André Gide’a, głównie za sprawą kontrowersji, jakie wywołała: oskarżano ją o herezję i niemoralność, a jej autora odsądzano od czci i wiary.

A jednak 30 lat później autor otrzymał Nagrodę Nobla.

Przeczytać trzeba koniecznie – książka należy do kanonu literatury, a na dodatek czyta się ją świetnie.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

3. Fałszerze

W powieści „Fałszerze” André Gide’a spotykamy młodych ludzi, którzy szukają swojego miejsca w świecie, a jednocześnie próbują zdobyć szacunek i uznanie innych. Wkrótce zostają wciągnięci w wir fałszerstw i oszustw, których konsekwencje okazują się katastrofalne. Pozornie niepowiązane ze sobą epizody w miarę postępowania akcji układają się w jedną całość. Autor bawi się konwencjami narracyjnymi i wprowadza do powieści elementy metafikcyjne, takie jak powieść w powieści, narrator wszechwiedzący i komentujący, czy alternatywne zakończenia. Powieść porusza też ważne tematy społeczne i osobiste, takie jak homoseksualizm, wolność twórcza czy odpowiedzialność moralna.

„Fałszerze” to nie tylko fascynująca opowieść o ludzkich zachowaniach, ale także mocne przesłanie na rzecz autentyczności i prawdy. Gide ukazuje, jak ważne jest pozostawanie wiernym samemu sobie, nawet jeśli oznacza to odrzucenie oczekiwań innych.

-

Stan książek: "Dziennik" i "Lochy" bdb, "Fałszerze" db-/db

-203-