Марион Вудман - покидая дом моего отца. Путешествие к сознательному женскому

• Wydawca: Instytut Studiów Kulturowych Raven
• Rok wydania: 2024
• Wydanie: I
• Przekład: Agnieszka Rachwał-Chybowska, Kamila Rosińska-Balde
• Redakcja: Agnieszka Tabor
• Redakcja merytoryczna: Małgorzata Kalinowska
• Korekta: Joanna Rączkowiak
• Stron: 520
• Format: 14 x 20,4 cm
• Oprawa: miękka ze skrzydełkami
• ISBN: 978-83-965425-6-4

W książce Opuszczając dom mojego ojca Marion Woodman – psychoanalityczka jungowska, autorka m.in. Ciężarnej dziewicy i Uzależnienia od doskonałości – zabiera nas w podróż w głąb kobiecej świadomości za pośrednictwem osobistych opowieści trzech pacjentek – Kate Dansen, Mary Hamilton i Rity Allen. Spaja je i przeplata własnym doświadczeniem i wglądem, sięgając w tym celu po baśń o Wieloskórce braci Grimm. Woodman opisuje proces leczenia duszy, snując opowieść o dziewczynie, która ucieka z domu swojego ojca przed incestem. Skrywa urodę pod płaszczem z tysiąca skór, a na bal z ukochanym zakłada kolejno suknię księżycową, suknię z promieni słońca i suknię z gwiazd.

Trzy autorki dzienników podjęły własną drogę do pełni z innych powodów, w innym tempie i w innym stylu. Kate przeżywa załamanie po usunięciu trzeciej, niechcianej ciąży, czego efektem jest powrót do życia akademickiego po latach pełnienia niemal wyłącznie roli matki i żony. Mary, profesjonalna baletnica i nauczycielka tańca, po utracie dziecka podczas porodu nawiązuje głęboki dialog z wewnętrznymi postaciami, które przychodzą do niej ze snów. Rita, rzeźbiarka, autorka filmów dokumentalnych, reżyserka i scenopisarka, w toku wewnętrznej pracy wędruje w poszukiwaniu źródła własnej kreatywności, mierząc się z ciężką chorobą.

Książka ta powstała na podstawie tysięcy stron zapisków kobiet, które podzieliły się z czytelnikami nieprzebranym bogactwem snów, wizji, osobistych mitów i wspomnień.

O książce

Książka ta jest naszym wkładem w Księgę Mądrości – Księgę Sofii.

Marion Woodman, Opuszczając dom mojego ojca, s.24

Były raz sobie trzy księżniczki, które – podobnie jak wiele innych małych dziewczynek – wiedziały, że dopóki uprzyjemniają życie rodzicom, dopóty zasługują na miłość. Starały się więc być jak najlepsze. Każda dziewczynka miała w sobie posłuszną, skromną część, która zawsze zabiegała o względy i była bezsilna. Każda miała też w sobie część oddzieloną od źródła, od własnego ciała, jak matka, a przed nią całe pokolenia babek i prababek; dźwigały brzemię wspomnień winy i wstydu, dotyczących seksualności, zakorzenionych głęboko w pamięci ciała.

Marion Woodman, Opuszczając dom mojego ojca, s. 26-27

O autorce

Marion Woodman (1928-2018) – analityczka jungowska i pisarka, inicjatorka ruchu BodySoul Rythms. Studiowała na Uniwersytecie Zachodniego Ontario, następnie przez ponad dwadzieścia lat uczyła literatury angielskiej, jednocześnie prowadząc zajęcia teatralne. Wystawiane przez jej grupę sztuki stały się legendarne i do dziś ich uczestnicy wspominają, że stanowiły dla nich transformacyjne doświadczenie. Pomiędzy dwudziestym a trzydziestym rokiem życia Woodman cierpiała na anoreksję, co w późniejszym czasie stało się inspiracją dla jej terapeutycznej pracy z zaburzeniami odżywiania i podłożem dla stworzonego przez nią pojęcia uzależnienia od doskonałości.

Na początku lat siedemdziesiątych stanęła przed ważnym punktem zwrotnym w życiu – poszukując rozwiązania dla problemów zdrowotnych, pojechała najpierw do Indii, a później rozpoczęła analizę jungowską u analityka Edwarda Armstronga Benneta w Wielkiej Brytanii (autora znanej książki "Meetings with Jung: Conversations Recorded During the Years 1946-1961"). Doświadczony w Indiach szok kulturowy zapoczątkował w jej życiu zmianę i reorientację świadomej postawy, wcześniej ukierunkowanej na osiągnięcia, kontrolę i doskonałość. Analiza z Bennetem otworzyła ją na głębokie doświadczenie ciała i emocji, stając się inspiracją do podjęcia studiów w Instytucie C. G. Junga w Zurychu, gdzie kontynuowała analizę u Barbary Hannah (znanej analityczki z bliskiego kręgu Junga).

Woodman ukończyła studia w Instytucie Junga w 1979 roku, uzyskując tytuł analityczki jungowskiej, a jej praca dyplomowa o zaburzeniach odżywiania "The Owl was a Baker’s Daughter" została wydana nakładem Inner City Books – wydawnictwa założonego przez jej przyjaciela Daryla Sharpa.

W 2012 roku znalazła się na setnym miejscu w rankingu osób o największym wpływie na współczesne życie duchowe magazynu "Mind Body Spirit". Jej wykłady i warsztaty cieszyły się niesłabnącym powodzeniem, a jej postać budziła i nadal budzi zarówno zainteresowanie, jak i miłość czytelniczek i czytelników.

Woodman w charakterystycznym dla siebie stylu pisarskim oraz z perspektywy psychologicznej opisuje zmaganie z patriarchalnymi warstwami doświadczenia, szczególnie z pierwiastkiem władzy i jego wpływem na psychikę. Zgłębia dążenie do odkrycia mądrości płynącej z ciała i wyobraźni, która pozwala na zintegrowanie różnych aspektów doświadczenia. To sprawia, że jej teksty są nie tylko źródłem wiedzy – same stają się źródłem transformacji. Przez jej prace przewija się powtarzalny motyw – świadoma kobiecość jako konieczna ewolucyjna zmiana postawy, zarówno na indywidualnym, jak i zbiorowym poziomie.

Polecamy uwadze również wydaną przez nasze wydawnictwo książkę "Świadoma kobiecość" obejmującą zbiór wywiadów przeprowadzonych z Marion Woodman w latach osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, wspomnienia ze spotkań oraz dwa artykuły jej autorstwa. Książka ta stanowi doskonałe wprowadzenie w jej prace – pogłębia ich główne wątki, ilustrując je fragmentami wspomnień i wątkami biograficznymi.

W języku polskim ukazały się: "Ciężarna Dziewica" (2006), "Świadoma kobiecość" (2019), "Uzależnienie od doskonałości" (2020), "Wyniszczony oblubieniec" (2024), "Ciężarna dziewica" (2024), "Opuszczając dom mojego ojca" (2024)

Grafika na okładce

"Ostatni dzień lata" - Ewa Kutylak, 2009.