Общественная жизнь в Тарнуве в XIX и XX веках

Książka jest o najstarszej kawiarni w Tarnowie założonej w 1859 r. Przez ponad 150 lat znajduje się w jednym i tym samym miejscu: na placu Sobieskiego. Zmieniali się tylko jej właściciele. Kawiarnia od 1938 roku nazywa się Tatrzańska. Stała się cząstką historii Tarnowa, ba rzeczą tak cenną i drogą tarnowianom jak góra św. Marcina, kamieniczki przy Rynku, katedra i ratusz, park Strzelecki, pomniki tarnowskie. Stała się dobrem, o które trzeba dbać jak o coś drogiego i kochanego. W książce piszemy także o innych kawiarniach, cukierniach, hotelach. Wokół nich toczyło się życie towarzyskie i kulturalne Tarnowa ostatnich bez mała dwustu lat. Kawiarnia nasza stawała się drugim domem, ale bez jego lokatorów. Do kawiarni przybywali ludzie samotni lub narzekający na nadmiar przyjaźni i miłości. Emeryci i w sile wieku, w średnim przedziale czasu swojego żywota. Urzędnicy i ludzie wolnych zawodów, inteligencja i kupiectwo, filozofowie z bożej łaski i profesura miejscowych szkół, cyganeria. Ściągała ich magia tego miejsca, autonomia, jaką te salki i stoliki czy kanapki dawały. Autonomia od realnego świata za szybami kawiarni. Chwila, która przedłużała się w godziny i pozwalała na zatopienie się w swoich myślach. Zasłonięcie płachtami gazet na wiklinowych imadłach separowało od pozostałych klientów. Innych ściągała atmosfera światowości. Owi usłużni pikolacy, płatniczy i nieustannie obecny właściciel kawiarni, będący zawsze do usług, gotowy na wysłuchanie nawet najintymniejszych zwierzeń, mający ucho na osobiste dramaty i dylematy sztamgastów (stałych bywalców), czy też zwykłych klientów. I ten szmer delikatny, te rozmowy toczone półgłosem, zgrzyt wagoników tramwajowych skręcających w ulicę Wałową.