ХЛЕБ И ДОЖДЬ ПЕТР ВОЙЦЕХОВСКИЙ

CHLEB Z DESZCZEM PIOTR WOJCIECHOWSKI

Oto wiersze. Pisałem je prawie całe życie.

Niektóre opatrzone są pewną, albo przypuszczalną, datą powstania. Inne wypadły z czasu, nie wiem, kiedy przyszły, albo nie wydaje mi się to ważne.

Ważna jest ta chwila, chwila, w której wiersz jest czytany. Wtedy wiersz żyje naprawdę.

Piotr Wojciechowski

Są rzeczy, którym próchno nigdy nie da rady,

rdza nie gryzie i czerwie – nawet gdy czas mija.

Warto ich szukać z wiecznie pustymi rękami

I sztuczkami zdobywać Starych Mistrzów przyjaźń

A Anioły i Moce będą wtedy z nami.

Z wiersza „Mistrzowie”

Góry, nawet nie Tatry, ale tylko Gorce, są dobrym miejscem do czytania Pana wierszy – bo siedzę tu bez polityki i bez zegarka. Telefon zepsuty.

Szczególnie „Przełęcz Studzionki”, dokąd wspinam się ścieżką z Ochotnicy Górnej. Tutaj właśnie, na Studzionkach czytam dwa Pana wiersze ze współrozłożonych stron w połowie tomu – to jest „Miejsce stałego zamieszkania” i „Do pierwszej krwi”. Poruszona zarówno pytaniem zawartym w pierwszym, jak i odpowiedzią w drugim, odnajduję między nimi swoją teraźniejszość – jakby na rozstaju dróg:

„Pięknie potrafimy pisać

o wszystkim co utraciliśmy

Już nie pojmujemy

że utraciliśmy

dużo więcej”

[...]

Mimo że Tatry stały się bezpowrotne i już nie dla mnie, budzi się we mnie ufność – na przekór mijającemu czasowi.

Coś podobnego czuję, stając twarzą w twarz z każdym poetyckim tekstem – z tajemnicą, jak dalekie Góry. Bez względu na to, z jaką jest związany kulturą – czy europejską, czy klasyczną chińską, czy japońską – czeka mnie radosne doświadczenie wspinaczki, schodzenia w doliny, na dno jaskiń, do korzeni słów, by znowu iść w górę i w pełnym świetle dojrzeć nieznany mi wcześniej horyzont. Więc wchodzę w głąb gór z ufnością, mimo lęku, żeby słuchać, rozumieć i uczyć się z Pana poezją rozmawiać.

Agnieszka Żuławska-Umeda, z posłowia Słuchając uważnie

Patroni medialni książki:

TOPOS

WYSPA

Poeci.pl

Fundacja Duży Format

Literaci Wolny Eter