БОЕВЫЕ ЗНАМЕНА И ПАНАНТЫ АРМИИ АКЦИИ

TYTUŁ

BOJOWE SZTANDARY I PROPORCE

ARMII KRAJOWEJ

AUTOR.M NEY-KRAWICZ

ILOŚĆ STRON  118

ROZMIAR 22x25cm

OKŁADKI TWARDE

STAN DOBRY +

Sztandary i proporce Armii Krajowej z lat II wojny światowej to kolejna karta w historii polskich znaków wojskowych, których tradycja sięga czasów średniowiecza. W swym historycznym rozwoju przechodziły one ewolucję od znaku rozpoznawczego oddziału wojska na polu bitwy do ukształtowanego w XVIII wieku symbolu konkretnego oddziału. W XVIII stuleciu nastąpiło także rozróżnienie między znakami bojowymi piechoty i jazdy. Ukształtowany wówczas podział na chorągwie używane w piechocie i mniejsze pod "względem wielkości płata sztandary w oddzfałach jazdy, przetrwał właściwie do 1937 r., gdy ostatecznie ujednolicono nazwę wszystkich wojskowych znaków bojowych jako sztandarów. Do dziejów znaków wojskowych weszły także na trwałe proporce związane przede wszystkim z oddziałami jazdy, z wielowiekową tradycją naszej kawalerii. Były tu umocowane pod grotem kopii lub lancy chorągiewki, najczęściej z trójkątnym wcięciem.

W latach sześćdziesiątych XVIII wieku określono w regulaminach zasady nadawania oddziałom wojskowym chorągwi i sztandarów. Kształtował się towarzyszący temu wydarzeniu ceremoniał z poświęceniem znaku bojowego,

wbijaniem gwoździ w drzewce. Wiązano to z przysięgą żołnierską. Znaki bojowe przechowywane były w siedzibie dowódcy oddziału, a obowiązki chorążego, sprawującego opiekę nad sztandarem, określały przepisy regulaminu.

Chorągwie i sztandary wojskowe, będąc. symbolem wojskowym, stawały się z czasem. a szczególnie w latach rozbiorów, symbolami trwania i walki o wybicie się na niepodległość. Po jej utracie u schyłku XVIII wieku sztandary pojawiły się w Legionach generała Henryka Dąbrowskiego, a potem zajaśniały na krótko w pełnej chwały naszego oręża epoce napoleońskiej. Ich znaczenie jako symbolu trwania narodu i państwa daleko już wykraczało poza dekret}", przepisy i regulaminy. To nie przypadek, iż w odwrocie Wielkiej Armii napoleońskiej spod Moskwy Wojsko Polskie nie utraciło ani jednego orła pułkowego, stanowiącego nieodłączną część sztandaru wojskowego...

Dzieliły sztandary losy narodu i jego wojska. Wraz z nim zrywały się do "walki w noc listopadową 1830 r., w styczniu 1863 r. Były na poiach bitew Wielkiej Wojny lat 1914-1918.

Listopad 1918 r. otworzył nową kartę w dziejach polskiego znaku wojskowego. Odradzając..itd"