Марика Май Постшедницка на пути в рай

Prezentowany zbiór składa się z 16 kazań, wygłaszane były one od 1898 roku do 1909 roku w różnych świątyniach. Okazją wygłoszenia kazań były święta maryjne, m.in. uroczystość Narodzenia NMP, Niepokalanego Poczęcia NMP, Wniebowzięcia NMP, na uroczystość najczystszego Serca Maryi.

Budowa kazań jest rożna, niektóre są długie, składają się z tekstu ciągłego, podzielonego na części, inne z kolei są króciutkie, na pół strony rękopisu, w tym wypadku są to konspekty rozpisane na punkty, wskazówki dla ewentualnego kaznodziei, jakie zagadnienia i w jakiej kolejności ująć w kazaniu.

W kazaniach pojawiają się odwołania do Pisma Świętego Nowego Testamentu

Ksiądz biskup Konstantyn Dominik (1870 - 1942) jest kaszubskim kandydatem na świętego. Urodził się w Gnieżdżewie w parafii swarzewskiej w rodzinie rolniczej, ojcem jego był Michał, miejscowy sołtys, zaś matką – Anna z domu Derc. Naukę podjął Konstantyn początkowo w miejscowej szkole ludowej, kontynuował ją w pelplińskim Collegium Marianum, a następnie w Królewskim Gimnazjum Katolickim w Chełmnie, gdzie zdał maturę, po czym studiował w Seminarium Duchownym w Pelplinie, które to studia zakończył 25 III 1897 roku otrzymaniem święceń kapłańskich.

Już jako ksiądz sprawował on posługę wikarego przy kościele św. Ignacego Loyoli w Starych Szkotach (na Oruni) w Gdańsku, następnie był wikarym w Chełmnie oraz kapelanem klasztoru i szpitala sióstr misjonarek św. Wincentego a Paulo tamże, sprawując jednocześnie funkcje katechety w gimnazjum żeńskim i prefekta tamtejszego gimnazjum. W roku 1911 ksiądz Dominik wrócił do Pelplina, gdzie objął funkcję wicerektora Seminarium Duchownego, następnie w roku 1920 został rektorem i kanonikiem, a w roku 1928 uzyskał konsekrację biskupią i pełnił funkcję biskupa sufragana chełmińskiego.

Po wybuchu drugiej wojny światowej kwiat duchowieństwa diecezji chełmińskiej został rozstrzelany przez hitlerowców, duchowni ponieśli śmierć męczeńską, biskup ordynariusz Stanisław Wojciech Okoniewski salwował się ucieczką, a biskupa sufragana Dominika Niemcy nie wywieźli, by pozbawić życia dlatego, że chory leżał w łóżku. Jednak jesienią 1939 roku chełmiński biskup sufragan zmuszony był opuścić Pelplin i znalazł się w Gdańsku, gdzie zamieszkiwał u sióstr elżbietanek przy Targu Siennym, umarł zaś 4 marca 1942 r. w szpitalu Najświętszej Maryi Panny (obecny szpital przy ulicy Klinicznej) w Gdańsku.

Doczesne szczątki biskupa Dominika spoczęły na cmentarzu przy kościele św. Ignacego w Gdańsku, natomiast już po zakończeniu wojny, w roku 1949 dokonano ekshumacji i przeniesiono ciało biskupa na cmentarz w Pelplinie, gdzie spoczywają inni przedstawiciele wyższego duchowieństwa diecezji.

Ksiądz, a następnie biskup Konstantyn Dominik, już za życia cieszył się wśród współbraci opinią człowieka dobrego, życzliwego, zawsze gotowego pomóc. Dlatego stosunkowo niedługo po śmierci i po zakończeniu II wojny światowej, w roku 1947 rozpoczęto zbieranie potrzebnych materiałów w celu podjęcia prac do dokonania beatyfikacji kaszubskiego biskupa, powstały opracowania poświęcone wielkiemu synowi kaszubskiej ziemi, a  w roku 1961 rozpoczęto proces na szczeblu diecezji, potrzebne dokumenty w roku 1966 przesłano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie i od tego czasu rozpoczął się proces apostolski, który trwa do dziś.

Pamiątką po posłudze księdza Dominika na Ziemi Chełmińskiej są zachowane w rękopisie teksty jego kazań o tematyce maryjnej, wygłoszone w tamtejszych kościołach.  Na podstawie analizy teologicznej tych tekstów ks. Karol Misiurski uzyskał tytuł magistra teologii obroniony na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II w roku 2009.