Густав Майринк Зеленое Лицо Белый Ворон

Gustav Meyrink

Zielona twarz (Zielone oblicze)

Nowe - wysokiej jakości - tłumaczenie na język polski

Okładka - na podstawie oryginalnych materiałów z 1917 roku.

Ozdobna wewnętrzna szata graficzna.

BIAŁY KRUK - książka niedostępna w zwykłym obiegu. Tylko na Allegro.

-

Kolekcjonerski mikro nakład. Oferta do wyczerpania zapasów.

ISBN 978-83-964418-4-3

Już dostępna. Wysyłka od ręki.

– Od tego czasu moja wolność rozszerzyła się i wiem, że przekroczyłem próg śmierci. Czasami w nocy widzę swoje ciało śpiące, słyszę jego regularny oddech, a jednak cały czas nie śpię. Ma zamknięte oczy, a mimo to mogę się rozejrzeć i być gdziekolwiek zechcę. Kiedy się włóczy, mogę odpocząć, a kiedy odpoczywa, mogę wędrować. Ale mogę też widzieć jego oczami i słyszeć uszami, kiedy tylko zechcę, tylko kiedy to robię, wszystko wokół mnie staje się ponure i pozbawione radości, znów jestem jak inni ludzie, duch w królestwie duchów.

– Mój stan, kiedy odrywam się od ciała i postrzegam je jako cień, który automatycznie wykonuje moje rozkazy w świecie cieni, który zamieszkuje, mój stan jest tak dziwny, że nie wiem, jak to opisać.

– Ja sam nie jestem jeszcze na tyle daleko, by otworzyć oczy na wyższy świat, ale wiem, że ci którzy opuścili nasz świat ślepi nie pozostają ślepi tam. Są jak zanikające tu melodie, ponieważ podjęły sie podróży przez przestrzeń w poszukiwaniu akordów, przy których zabrzmią na nowo. A tamto miejsce jest o wiele mniej realne niż Ziemia. To wymarzona wyspa dusz, gdzie przestrzeń w naszym rozumieniu nie istnieje.

Oto słowa napisane przez Gustava Meyrinka w 1916 roku. Minęło 107 lat...

Gustav Meyrink, właściwie Gustav Meyer. Nieślubny syn pochodzącej z Wrocławia aktorki Marii Meyer i wirtemberskiego dyplomaty Karla von Varnbülera. Urodził się 19 stycznia 1868 roku w hotelu Blauer Bock przy Mariahilferstrasse w Wiedniu. Zmarł 4 grudnia 1932 roku w Starnbergu w Bawarii. Gustav Meyrink to austriacki pisarz, jeden z czołowych twórców literatury grozy, a za razem okultysta, mistyk, buddysta, znawca Kabały i miłośnik fenomenów parapsychicznych. Jego twórczość była źródłem inspiracji dla Franza Kafki.

Spośród ówczesnych pisarzy Meyrinka wyróżniała siła jego osobowości. Wielu recenzentów nie zawsze wypowiadało się o nim pochlebnie. Mówi się, że po wizjonerskiej potędze Golema (Der Golem, 1915 r.) późniejsze powieści Meyrinka popadły w grzęzawisko okultystycznej indoktrynacji i służyły bardziej jako narzędzie do wykładania tajemnych doktryn niż jako literatura. Argument ten jest uwiarygodniony przez fakt, że Meyrink jest szeroko czytany w kręgach ezoterycznych i odbierany bardziej jako nauczyciel niż powieściopisarz. Z drugiej strony to samo przekonanie mogło częściowo przyczynić się do sukcesu Meyrinka. Dla niektórych prace Meyrinka były same w sobie wyższą prawdą, wykraczały poza sferę zwykłej literatury i zawierały spostrzeżenia, które były ukryte dla tłumu.

Meyrink nie zrobił nic, by osłabić przekonanie, że opanował zjawiska paranormalne i posiada dostęp do ukrytej wiedzy. We wstępie do swojej powieści Biały dominikanin (Der weiße Dominikaner, 1921 r.) twierdzenie Meyrinka, że jest to literatura natchniona, i że jego książka została mu podyktowana z wyższych sfer, jeszcze bardziej wzmocniło legendę, która narosła wokół niego.

Kontakty Meyrinka z różnymi zakonami i organizacjami okultystycznymi są dość dobrze udokumentowane. Już w 1891 roku w Pradze powstało bractwo teozoficzne Błękitna Gwiazda. Wśród znajomych Meyrinka byli różni mistycy z Wiednia i Pragi, tacy jak wiedeński polihistor Friedrich Eckstein. Czytał Madame Bławatską, którą później gardził, korespondował przez trzy miesiące z Annie Besant, spotkał Rudolfa Steinera, ale nie dogadywał się z nim, chociaż Steiner później pozytywnie pisał o pracy Meyrinka. Meyrink miał również kontakty z francuskimi i brytyjskimi masonami, różnymi kręgami o pompatycznie brzmiących nazwach, takich jak Starożytny i prymitywny ryt masonerii, i był zaznajomiony z niemieckim guru okultyzmu J. Schneiderfrankenem, który nazywał siebie Bo Yin Ra. W 1897 roku został członkiem Zakonu Iluminatów, a także Bractwa Starych Rytów Świętego Graala na Wielkim Wschodzie Patmos. W 1923 roku chciał zostać członkiem Starego Kościoła Gnostyckiego w Eleusis, a w 1926 został członkiem Fundacji Aguarian i Białej Loży. Eduard Frank cytuje dokument, który Meyrink otrzymał od Mandali Panów Idealnego Kręgu, który brzmi:

Zarządza się, aby brat Gustaw Meyer z Pragi został ustanowiony jednym z siedmiu arcycenzorów. I na mocy naszej organizacji Gustav Meyer otrzymuje duchowe i mistyczne imię Kama.

A w 1895 roku Gustav Meyrink otrzymał list od członka bractwa w Manchesterze, w którym nadano mu nowe imię: Theravel. To imię po przetłumaczeniu na język angielski brzmi tak: idę; szukam; znajduję. Jest to zatem motto jego przyszłego życia. Niezależnie od tego, czy rzeczywiście było to motto życia osobistego Meyrinka, z pewnością jest to temat, który dominuje we wszystkich jego głównych tekstach.

Zielona Twarz (Das grüne Gesicht, 1916 r.) i Golem Meyrinka, który odniósł spektakularny sukces sprzedając się w nakładzie 90 000 egzemplarzy w pierwszym roku, stanowią tandem. Rzeczywiście struktura Zielonej Twarzy jest bardzo podobna do jego wcześniejszego arcydzieła. Nie powinno to dziwić, ponieważ obie powieści były pisane równolegle w latach 1910-1916, a ich wstępny tytuł Wieczny Żyd jest czasami mylony z alternatywnym tytułem Golema. Meyrink wykorzystał mit z tradycji żydowsko-chrześcijańskiej w swojej pierwszej powieści i robi to ponownie w swojej drugiej.

Z dzisiejszej perspektywy polecam Czytelnikom zderzenie twórczości Gustava Meyrinka z pracami założyciela The Monroe Institute – Roberta Monroe, założyciela The Michael Newton Institute – doktora Michaela Newtona, psychiatry i twórcy psychologii głębi Carla Gustava Junga oraz pisarza Roberta Schwartza.