Ханна Райч, «Полёты — моя жизнь»

Niezwykła opowieść wybitnej niemieckiej test-pilotki napisana formie autobiografii z pokaźną porcją historycznych faktów podanych z pierwszej ręki. Podczas II wojny światowej Hanna Reitsch pilotowała prawie wszystkie rodzaje niemieckich samolotów wojskowych, nie wyłączając Me 163B z napędem rakietowym, osiągającego wysokość 10 tysięcy metrów w 90 sekund. Wniosła również znaczący wkład w prace nad rozwojem latającej bomby V1, która niemalże odwróciła losy II wojny światowej. Fenomenalne umiejętności lotnicze, odwaga, niezwykła osobowość i sukcesy jakie odniosła będąc jednym z najlepszych pilotów doświadczalnych Niemiec, utorowały jej drogę do środowisk władzy III Rzeszy. Za swe osiągnięcia jako jedyna kobieta odznaczona została Krzyżem Żelaznym II klasy. U schyłku wojny, w kwietniu 1945 r., wraz z ostatnim dowódcą Luftwaffe Ritterem von Greimem, na pokładzie niewielkiego samolotu, cudem wydostała się z oblężonego przez Rosjan Berlina. Była jedną z ostatnich osób, które widziały przy życiu Adolfa Hitlera – chwile spędzone w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy obrazowo opisała w niniejszej książce.

Hanna Reitsch była wybitnym pilotem i niezwykłą kobietą. Jej wspomnienia w fascynujący sposób odzwierciedlają miłość do latania jako celu samego w sobie. Ujawniają również plany i operacje Luftwaffe podczas krytycznych miesięcy wojny oraz opisują rolę jaką odegrała jako pilot doświadczalny w trakcie niezliczonych prób nad tajną „cudowną bronią“ III Rzeszy.

Fragment książki:

Ten, kto w cza­sie woj­ny miał oka­zję la­tać sa­mo­lo­tem ra­kie­to­wym Me 163 był prze­ko­na­ny za­pew­ne, że stał się bo­ha­te­rem ja­kieś baj­ki Münch­hau­se­na. Star­to­wa­ło się po­śród ka­ska­dy ognia i ogrom­ne­go hu­ku, by za­raz po­tem wznieść się pod ką­tem pro­stym w po­wie­trze i nie wi­dzieć nic po­za nie­bem i tyl­ko nie­bem. Już sa­mo prze­by­wa­nie w sa­mo­lo­cie przy­wią­za­nym do zie­mi zda­wa­ło się być tak nie­rze­czy­wi­ste. Wo­kół roz­le­gał się dia­bel­ski, plu­ją­cy ogniem huk, przez okno ka­bi­ny wi­dzia­łam lu­dzi co­fa­ją­cych się ze stra­chem z sze­ro­ko otwar­ty­mi usta­mi  ‑za­tka­ny­mi usza­mi pod­czas gdy ja za­ję­ta by­łam prze­ła­my­wa­niem w so­bie okrop­ne­go wra­że­nia de­to­na­cji pod wpły­wem któ­rych drżał ca­ły sa­mo­lot. Czu­łam się jak­bym by­ła zda­na na ła­skę i nie­ła­skę ja­kieś pier­wot­nej si­ły, któ­ra otwie­ra­ła się jak prze­paść pie­kiel­na. Rzecz wprost nie­wy­obra­żal­na, że czło­wiek miał nad nią za­pa­no­wać. A jed­nak sie­dzia­łam te­raz w ka­bi­nie sa­mo­lo­tu, aby – pod­czas te­sto­wa­nia ze­spo­łu na­pę­do­we­go – przy­zwy­cza­ić się do ha­ła­su. Nie mógł mnie on prze­ra­żać i nie mógł ani przez se­kun­dę za­kłó­cać kla­row­no­ści mo­je­go my­śle­nia pod­po­wia­da­ją­ce­go mi chłod­no i spo­koj­nie, co mam ro­bić. Gdy bo­wiem raz już wy­star­tu­ję naj­mniej­szy błąd mógł­by ozna­czać za­gro­że­nie po­wie­rzo­ne­go mi sa­mo­lo­tu i jed­no­cze­śnie mo­ją śmierć. Już te­raz od­czu­wa­łam na­pię­cie i ocze­ki­wa­nie, któ­re mnie ogar­ną przed pierw­szym star­tem. Czu­łam na­pię­cie w każ­dej czą­st­ce cia­ła, pod­czas gdy mo­je my­śli rze­czo­wo re­je­stro­wa­ły ko­lej­ne eta­py star­tu.

W paź­dzier­ni­ku 1942 ro­ku ob­la­ty­wa­łam dla fir­my Mes­ser­sch­mitt w Au­gs­bur­gu sa­mo­lot ra­kie­to­wy Me 163 A i B. Me 163 – bez­ogo­no­wy sa­mo­lot z na­pę­dem ra­kie­to­wym – był owo­cem dłu­go­let­nich prac ba­daw­czych pro­wa­dzo­nych w Darm­stadt przez dr Ale­xan­dra Lip­pi­scha...