Верховая езда, Ярослав Сухорский [Варшава 1979]

Tytuł: Jeździectwo.

Autor: Jarosław Suchorski.

Wydawca: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1979, wydanie I. 332 stron, zdjęcia, rysunki, schematy, tabele w tekście i we wklejkach, oprawa miękka, format 14,5x20,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (brak strony tytułowej nieaktualne pieczątki własnościowe, ubytki kilku stron poza tekstem), oderwany fragment ok. 1/3 ostatniej strony tekstu, oprawa z laminatu naklejona dna oryginalną okładkę) – poza tym stan OK.

Przedmowa - Praca niniejsza stanowi popularny podręcznik sportu konnego (jeździeckiego). Przeznaczona jest przede wszystkim dla początkujących, ale przydatna będzie również dla jeźdźców zaawansowanych i z powodzeniem może też służyć instruktorom do szkolenia.

Dotychczasowy brak podręcznika bardzo utrudniał szkolenie, zawężając je do wykładów teoretycznych i uwag w czasie szkolenia praktycznego. Trener czy instruktor stałe musieli rozwiązywać problem, jak w paru godzinach przeznaczonych na szkolenie pomieścić wiadomości teoretyczne. Mając do dyspozycji podręcznik - początkujący jeździec będzie mógł teoretyczne podstawy sztuki jeździeckiej i wiedzę o koniu przyswajać samodzielnie, co znacznie ułatwi dalszą pracę pod kierunkiem trenera lub instruktora.

Opracowując niniejszy podręcznik wykorzystałem moje wieloletnie doświadczenie jeźdźca, kawalerzysty, sportowca, trenera oraz wiadomości zdobyte w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu i przytoczone piśmiennictwo.

Ze szczególnym naciskiem podkreślam to, że jeździectwo jest dyscypliną odmienną od innych dziedzin sportu, gdyż uprawiana jest jednocześnie przez dwie żywe istoty - człowieka i konia, stanowiące jedną całość. W innych dyscyplinach sportu wyniki zależą od własnej sprawności sportowca i doskonałości używanego sprzętu. Każdy sprzęt sportowy, włącznie z maszyną, można regulować i ulepszać, co czynią zespoły konstruktorów i fachowców. Jeździec natomiast musi sam konia przygotować (ujeździć). Aby ujeździć konia, nawet do najłatwiejszego wyczynu sportowego, trzeba najpierw samemu nauczyć się jeździć konno, i to jeździć świadomie, oraz nauczyć się ujeżdżać konia. Na naukę jazdy wyczynowej i ujeżdżenie konia musi jeździec poświęcić co najmniej 4-5 lat żmudnej pracy.

Każdy koń ma swoje indywidualne cechy i instynkt samozachowawczy, broni się zatem przed ujarzmieniem. Dlatego też nauka ujeżdżania konia stanowi szczególny rodzaj wiedzy i umiejętności. Jeździec nie może, podobnie jak i w maszynie, regulować i „podkręcać”. Do wyników dochodzi długą i żmudną pracą.

Odrębność sportu jeździeckiego polega i na tym, że nawet doskonały jeździec, dysponujący dobrze ujeżdżonym koniem, w chwili wyczynu nie może przewidzieć zachowania się swojego „sprzętu” (tzn. konia), tak jak inni sportowcy posługujący się sprzętem martwym. Koń bowiem jako istota żywa podlega wielu czynnikom psychicznym lub fizycznym oraz może ulegać nieprzewidzianym zjawiskom otoczenia, które mogą zaistnieć podczas wyczynu. W tym momencie występują u konia różne odruchy, które wpływają na wynik.

Niektórzy trenerzy zasugerowani postępem nowoczesnej techniki lansują nowoczesność i szybkość w systemie ujeżdżenia i użytkowania konia, a zatem skracają okres ujeżdżenia. Twierdzą, że w obecnej dobie nie ma czasu na „cackanie się” z koniem. Twierdzenie to jest błędne. W wielu dziedzinach jest to objaw pozytywny i niezbędny, ale w ujeżdżaniu koni przyśpieszanie i skracanie czasu szkolenia i przygotowania nie jest możliwe.

O wynikach pracy sportowego konia decyduje nie szybkość przygotowania, lecz racjonalna - oparta o podstawy naukowe, systematyczna, dokładna i w czasie dostosowana do rozwoju organizmu konia - praca nad nim.

Sport jeździecki zatem jest swego rodzaju sztuką, a jeździec - aktorem. Tylko dobry jeździec, który dostatecznie opanował umiejętność jazdy konnej i ujeżdżenia konia - może liczyć na dobre wyniki na zawodach.

Jak wykazuje praktyka, dobrych jeźdźców wyczynowych ujeżdżaczy jest niewielu, a duża część osiąga tylko skromne wy-niki lub zadowala się jazdą rozrywkowo-spacerową. [Jarosław Suchorski]

Spis treści [tytuły rozdziałów – patrz foto]:

Przedmowa;

Krótki rys historyczny jeździectwa:

• - Zarys historii jeździectwa w świecie;
• - Zarys historii jeździectwa w Polsce;

Podstawowe wiadomości o koniu;

• - Rasy i typy koni;
• - Umaszczenie koni;
• - Odmiany;
• - Wiek konia;
• - Budowa i inne właściwości konia;
• - Ogólna ocena konia sportowego;
• - Ogólna ocena konia sportowego;
• - Pielęgnacja konia;
• - Podkuwanie konia;
• - Użytkownicy koni sportowych;
• - Choroby koni;
• - Nałogi i narowy;

Podstawowe wiadomości o jeździectwie;

• - Uwagi ogólne;
• - Szkolenie jeźdźca;
• - Rząd koński [wierzchowy];
• - Pomoce naturalne;
• - Wyczucie jeździeckie;
• - Dosiad;
• - Ruch i chody konia;

Nauka jazdy:

• - Nauka jazdy w I półroczu;
• - Prowadzenie konia;
• - Dosiadanie i zsiadanie;
• - Stosowanie pomocy przy kierowaniu koniem;
• - Zespołowa jazda na ujeżdżalni;
• - I miesiąc szkolenia;
• - II-IV miesiąc szkolenia;
• - Nauki jazdy w II półroczu;

Ujeżdżanie konia:

• - Istota ujeżdżania;
• - Ujeżdżanie podstawowe;
• - Specjalizacja: (-- Warunki konkursów; -- Ujeżdżanie konia do konkursów w skokach przez przeszkody; -- Ujeżdżanie konia do wszechstronnego konkursu konia wierzchowego; -- Ujeżdżanie konia do konkursów ujeżdżania; -- Gonitwy przeszkodowe [steeple chase]; -- Biegi myśliwskie; -- Rajdy konne; -- Pokaz konia wierzchowego; -- Bieg na przełaj [cross]);

Wiadomości różne:

• - Pływanie z koniem;
• - Przewóz koni;
• - Woltyżerka;
• - Podstawowe zasady jeździeckie;
• - Przeszkody;
• - Zasady nauczania – instruktaż;

Piśmiennictwo.

- Polecam!