ТИРГАРТЕН (1939-45) Станислав Штрумф Войткевич

Witam na mojej aukcji, dziś mam do zaoferowania książkę:

"TIERGARTEN POWIEŚĆ Z LAT 1939-1945"

Stanisław Strumph Wojtkiewicz

kategoria: historyczne, II Wojna Światowa

wydawnictwo: Książka i Wiedza, Warszawa 1967

wydanie: II.

ISBN: -

stron: 352.

stan książki: dostateczny (książka ma ponad pół wieku, ma pożółkłe kartki i przebarwienia, wytargana pierwsza strona z dedykacja (bez tekstu).

Wielokrotnie wznawiana w czasach PRL, powieść z lat 1939-1945 o polskiej siatce szpiegowskiej w krajach pod okupacją niemiecką, w samej III Rzeszy i w krajach osi.

SPIS TREŚCI:

• Defilada aktorów
• "Wojny nie będzie"
• Z pamiętnika Heleny Mierczyńskiej
• Katastrofa
• Ze wspomnień Marii Świostkowej
• Kierunek Berlin
• Z pamiętnika Heleny M.
• Łzy i sztandary
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Z pamiętnika Heleny M.
• Tiergarten
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Cztery gramy cyjanku
• "Arme Kinder"
• Z pamiętnika Heleny M.
• W berlińskiej kniei
• Straszny wróg
• Sprawy Polaków
• Z pamiętnika Heleny M.
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Skansen
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Z pamiętnika Heleny M.
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Wielki przełom
• Z pamiętnika Heleny M
• "Gambit"
• Z pamiętnika Heleny M.
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Podróż do Szczecina
• Z pamiętnika Heleny M.
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Spotkanie z puszczą
• Ze wspomnień Marii Ś.
• Co myślę o tej historii

Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (ur. 21 czerwca 1898 w Warszawie, zm. 3 października 1986 w Warszawie) – polski poeta, prozaik, tłumacz literatury rosyjskiej i radzieckiej, oficer kawalerii Wojska Polskiego.

Studiował na Politechnice Warszawskiej i Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Żadnych studiów prawdopodobnie nie ukończył, według własnych (niewiarygodnych) wspomnień studiował jeszcze przez dwa lata medycynę i bliżej nieokreślony kierunek na paryskiej Sorbonie.

Debiutował w 1915 r. na łamach czasopisma szkolnego „Ogniwo" (Baku). W latach 1917–18 jako podoficer służył w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, zaś w latach 1918–21 w Wojsku Polskim. Wziął udział w wojnie polsko-bolszekwickiej. 7 lipca 1926 został mianowany podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 381. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 29 stycznia 1932 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 i 147. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych kawalerii. Posiadał przydział w rezerwie do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich.

W 1921 ogłosił tom poezji „Płonę i blednę". W latach 1922-37 był redaktorem dziennika „Kurier Warszawski, zaś w latach 1938–39 – dziennika „Polska Zbrojna".

W 1939 roku został zmobilizowany do Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza. Przeszedł 18 września granicę polsko-rumuńską w Zaleszczykach, przez Bukareszt przedostał się drogą przez Włochy do Francji. Tam do 1940 roku był dowódcą kompanii w Polskich Siłach Zbrojnych, później oficerem prasowym. W latach 1939-45 pełnił funkcję oficera oświatowego i prasowego w Wielkiej Brytanii. W latach 1941-42 był oficerem prasowym Armii Polskiej w ZSRR. Skłócony z oficerami z powodu swojego prosowieckiego nastawienia wrócił do Londynu, unikając sądu wojennego w Armii Andersa. W Londynie był szefem korespondentów wojennych i Kwatery Prasowej Naczelnego Dowództwa. Redaktor w Ministerstwie Informacji i Propagandy.

W 1945 wrócił do Polski. W latach 1946-48 był redaktorem naczelnym dziennika „Wieczór Warszawy".

W swej twórczości, zwłaszcza powojennej, przedstawiał swoją postać w taki sposób, że wywoływało to wśród znawców zarówno śmiech, jak i konsternację. Strumph-Wojtkiewicz twierdził m.in., że był pierwowzorem postaci Cezarego Baryki z „Przedwiośnia" Żeromskiego (w rzeczywistości jedyne, co go łączyło z tą postacią, to miejscowość Baku). Twierdził też, że był powiernikiem wielkich tego świata (był rzekomo doradcą marszałka Rydza-Śmigłego, gen. Weyganda, gen. Sikorskiego, gen. Andersa, gen. Sosnkowskiego, gen. Bora-Komorowskiego i wielu innych luminarzy współczesnego mu świata, zarówno w dwudziestoleciu międzywojennym, jak i później). Wspomniane osoby nie chciały jednak korzystać z rad Strumph-Wojtkiewicza i właśnie dlatego II wojna światowa miała taki przebieg, jaki znamy z historii – ta teza jest motywem przewodnim jego książek. Oczywiste konfabulacje, pomyłki, przeinaczenia, pomówienia i personalne ataki (niektóre wyjątkowo brutalne i złośliwe) stały się przyczyną kilku procesów w czasach PRL-u (takie procesy były m.in. z Melchiorem Wańkowiczem). Mitomanię Strumpf-Wojtkiewicza zdemaskował i przeanalizował właśnie Melchior Wańkowicz w artykule „Czaruś w grobowcu Szujskich. Polski Münchhausen" opublikowanym jeszcze za czasów PRL-u.

Twórczość Strumph-Wojtkiewicza, wprawdzie zafałszowana i koncesjonowana przez komunistów, miała jednak wielki wpływ na popularyzację i wzrost zainteresowania historią II Rzeczypospolitej i II wojny światowej w całym okresie PRL-u. Strumh-Wojtkiewicz, jako praktycznie jedyna osoba w PRL-u, miał monopol na wspomnianą popularyzację i robił tylko to, na co pozwalała mu komunistyczna cenzura.

Był też szachistą, członkiem i działaczem Polskiego Związku Szachowego. W swej twórczości często wykorzystywał motywy oparte o grę w szachy.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B4-8-21).

ZA2 - 3