Вторая колода «Я-Ты». Психологическая игра

DRUGA TALIA JA-TY

Druga Talia Ja-Ty to druga część gry psychologicznej służącej pogłębianiu relacji z innymi i poszerzaniu świadomości. Obie Talie Ja-Ty zostały stworzone przez terapeutkę Gestalt Ulę Krasny. W Polsce sprzedano ponad 10 000 egz. obu Talii.

Z Drugiej Talii Ja-Ty można korzystać niezależnie od pierwszej (nie trzeba posiadać Talii Ja-Ty). Talia składa się ze 100 pytań inspirowanych przede wszystkim terapią Gestalt. 50 pytań to (najczęściej otwarte) pytania dotyczące osobistej historii, przekonań i relacji, a pozostałe 50 to pytania relacyjne, dotyczące Twojego związku z osobą/osobami, z którymi grasz.

Druga Talia, w porównaniu do Pierwszej, bardziej eksploruje „teraz-dla-potem” (jak doświadczenia i działania teraźniejszości kierują nas ku przyszłości).

Z Drugiej Talii Ja Ty można korzystać: samodzielnie, w parze lub w grupie (np. przyjaciół).

W ciągu swojej tury każda osoba zadaje jedno pytanie: ogólne ALBO relacyjne. Gra w grupie ma trzy możliwe tryby rozgrywki.

OD AUTORKI.

Pytania są dla mnie jak okna. Dopiero kiedy naprawdę próbuję odpowiedzieć i zadaję sobie trud poszukania własnej prawdy, otwieram okno i rozglądam się w swoim wewnętrznym świecie.

Z Talii możesz korzystać w pojedynkę, ale przede wszystkim służy do tego, aby grać z innymi. Kiedy używam słowa “gra”, nie mam na myśli tradycyjnej gry, gdzie są zwycięzcy i przegrani, ale raczej aktywność z proponowaną strukturą i zasadami.

Pytania w Talii są prywatne. Bywają trudne. Odnoszą się do osobistej historii i jej wpływu na teraźniejszość. Zachęcam Cię, abyś spróbował/a odpowiedzieć na każde pytanie zadane Ci podczas gry. Potraktuj to jako eksperyment. Nawet jeśli masz za sobą wiele lat własnej terapii i warsztatów rozwojowych, warto przyjąć perspektywę: jakie to jest/jak to wygląda dla mnie teraz?

TEORIA ZA DRUGĄ TALIĄ JA-TY (PRZYKŁADOWA KARTA)

Bardzo wcześnie jako dzieci wykazujemy umiejętność sygnalizowania, że coś nam nie odpowiada. Nasze granice są tym, co pozwala nam zarządzać własnym doświadczeniem w odniesieniu do naszego ciała oraz psychiki. Sygnalizujemy "NIE", kiedy coś jest dla nas nieprzyjemne, kiedy jest tego za dużo, albo nie jesteśmy na to gotowi. Jeśli nasi opiekunowie byli wystarczająco wspierający i reagujący, mieliśmy okazję nauczyć się, że w relacjach jest miejsce dla naszego "tak" i naszego "nie". Jeśli jednak nie dajemy sobie prawa do autentycznego "nie", być może w swoim życiu musieliśmy nauczyć się wycofywać swoje granice i podporządkowywać je silniejszemu Drugiemu. Wybitny Gestaltysta James Kepner pisze tak:

"Uczymy się mieć osobiste granice, jeśli wolno nam powiedzieć 'nie', jeśli możemy powiedzieć 'stop', kiedy jesteśmy łaskotani, a ten kto nas łaskocze, przestaje to robić. Uczymy się, że nasze ciało jest nasze, kiedy szanuje się i wspiera naszą cielesną prywatność i własność. Uczymy się nadawać tempo i stopniować intensywność naszych doświadczeń, kiedy otoczenie nie zalewa nas bodźcami, których nie jesteśmy w stanie opanować, kiedy pozwala nam się odpocząć, kiedy tego potrzebujemy i kiedy otoczenie pomaga nam się uspokoić, gdy tracimy nad sobą kontrolę".

W pytaniu na karcie różnicuję mówienie "nie" osobom bliskim i obcym, ponieważ w naszych wczesnych środowiskach - np. bliskim środowisku rodzinnym i szerszym środowisku w przedszkolu czy szkole - mogły panować odmienne reguły i inny stopień przyzwolenia dla naszych granic.

Granice wyznaczają naszą unikalność. Oddzielają moje "ja" od "nie ja". Cielesne doświadczenie własnego "nie" ("nie", "nie chcę tego", "to nie ja") pozwala nam się poznawać i autentycznie przeżywać. Pozwala też rozpoznawać swoje autentyczne, cielesne "tak".