для детей «Чарли и шоколадная фабрика»

Charlie i fabryka czekolady i jego kontynuacja, Charlie i Wielka szklana winda, wraz z innymi opowieściami Roalda Dahla dla młodszych czytelników, czynią go prawdziwą gwiazdą literatury dziecięcej. Dahl zdaje się wiedzieć, jak daleko posunąć się ze swoimi dziwacznymi fantazjami w Charlie i fabryce czekolady, na przykład paskudna Violet Beauregarde wybucha w jagodę od skradania zakazanej gumy do żucia, a bratty Augustus Gloop zostaje porwany na rzece czekolady, której nie oprze się. W rzeczywistości wszelkiego rodzaju katastrofy mogą przydarzyć się najbardziej nieznośnie zasługującym dzieciom, ponieważ Dahl przedstawia każdy incydent z taką zaradnością i humorem.

Charlie i fabryka czekolady to wyjątkowa rozkosz, przepełniona szaloną fantazją, dziecięcą sprawiedliwością i zemstą oraz tyloma cukierkami, ile można zjeść.

&ldquoBogaty w humor, przenikliwie spostrzegawczy, Dahl pozwala swojej wyobraźni rozdzierać baśnię.&rdquo &mdashThe New York Times

Charlie i fabryka czekolady

Słynna fabryka czekolady Willy Wonka&rsquos wreszcie się otwiera! Ale tylko pięcioro szczęśliwych dzieci będzie mogło wejść do środka. A zwycięzcami są: Augustus Gloop, ogromnie gruby chłopiec, którego hobby jest jedzenie Veruca Salt, zepsuty-zgniły bachor, którego rodzice są owinięci wokół jej małego palca Violet Beauregarde, żucz gumy z najszybszymi szczękami wokół Mike'a Teavee, zabawkowy gangster z pistoletem w treningu, który ma obsesję na punkcie telewizji i Charlie Bucket, nasz bohater, chłopiec, który jest uczciwy i miły, Odważny i prawdziwy, dobry i gotowy na najdzikszy czas swojego życia!

Roald Dahl jest jednym z najbardziej udanych i znanych pisarzy dziecięcych. Jego książki, które są czytane przez dzieci na całym świecie, to James and theGiant PeachCharlie and the Chocolate FactoryThe Witches i Matilda.

Ci dwaj bardzo starzy ludzie są ojcem i matką pana Bucketa. Nazywają się dziadek Joe i babcia Josephine.

A ci dwaj bardzo starzy ludzie są ojcem i matką pani Bucket. Nazywają się dziadek George i babcia Georgina.

To jest pan Bucket. To jest pani Bucket.

Państwo Bucket mają małego chłopca, który nazywa się Charlie Bucket.

To jest Charlie.

Jak d&rsquoyou zrobić? A jak d&rsquoyou to robisz? A jak d&rsquoyou zrobić ponownie? Miło mu cię poznać.

Cała ta rodzina &mdash sześciu dorosłych (policz ich) i mały Charlie Bucket &mdash mieszkają razem w małym drewnianym domku na skraju wielkiego miasta.

Dom był prawie wystarczająco duży dla tak wielu ludzi, a życie było dla nich wszystkich wyjątkowo niewygodne. W tym miejscu były tylko dwa pokoje i było tylko jedno łóżko. Łóżko zostało przekazane czterem starym dziadkom, ponieważ byli tak starzy i zmęczeni. Byli tak zmęczeni, że nigdy z tego nie wyszli.

Dziadek Joe i babcia Josephine po tej stronie, dziadek George i babcia Georgina po tej stronie. Państwo Bucket i mały Charlie Bucket spali w drugim pokoju, na materacach na podłodze.

Latem było źle, ale zimą mroźne przeciągi wiały po podłodze przez całą noc i było okropnie.

Nie było mowy o tym, że będą w stanie kupić lepszy dom i mdash lub nawet jeszcze jedno łóżko do spania. Byli na to zdecydowanie za biedni.

Pan Bucket był jedyną osobą w rodzinie, która miała pracę. Pracował w fabryce pasty do zębów, gdzie siedział cały dzień na ławce i przykręcał małe nakrętki do wierzchołków tubek pasty do zębów po napełnieniu tubek. Ale za kapsułkę pasty do zębów nigdy nie płaci się zbyt wiele, a biedny pan Bucket, bez względu na to, jak ciężko pracował i jak szybko przykręcał zakrętki, nigdy nie był w stanie zarobić wystarczająco dużo, aby kupić połowę rzeczy, których potrzebowała tak duża rodzina. Było nawet wystarczająco dużo pieniędzy, aby kupić odpowiednie jedzenie dla nich wszystkich. Jedynymi posiłkami, na które mogli sobie pozwolić, były chleb i margaryna na śniadanie, gotowane ziemniaki i kapusta na obiad oraz kapuśniak na kolację.

Niedziele były nieco lepsze. Wszyscy z niecierpliwością czekali na niedziele, bo wtedy, choć mieli dokładnie to samo, każdemu pozwolono na drugą pomoc.

Wiadra, oczywiście, nie głodowały, ale każdy z nich - dwaj starzy dziadkowie, dwie stare babcie, ojciec Charlie, matka Charliego, a zwłaszcza sam mały Charlie / mdash chodzili od rana do nocy z okropnym uczuciem pustki w brzuszkach.

Charlie czuł to najgorzej ze wszystkich. I chociaż jego ojciec i matka często nie mieli własnego udziału w obiedzie lub kolacji, aby mogli mu je dać, to i tak wystarczało to dla dorastającego chłopca.

Desperacko pragnął czegoś bardziej sycącego i satysfakcjonującego niż kapusta i kapuśnik. Jedyną rzeczą, za którą tęsknił bardziej niż za czymkolwiek innym, była czekolada.

Idąc rano do szkoły, Charlie widział wielkie kawałki czekolady ułożone wysoko w witrynach sklepowych, a on zatrzymywał się, patrzył i przyciskał nos do szkła, ust

podlewa jak szalony. Wiele razy dziennie widział, jak inne dzieci wyjmują tabliczki kremowej czekolady