Детские книги "Топорик"

Język: angielski

Trzynastoletni Brian Robeson jest jedynym ocalałym z katastrofy jednosilnikowego samolotu. Jego ciało poobijane, ubranie w strzępy, Brian musi teraz pozostać przy życiu w bezkresnej kanadyjskiej dziczy.

Hathcet to więcej niż opowieść o przetrwaniu, to opowieść o trudnych decyzjach. Kiedy wszystko zostaje rozebrane do najprostszych rzeczy, Brian odkrywa kilka surowych i prostych prawd: użalanie się nad sobą nie działa. Rozpacz nie działa. A jeśli Brian ma przetrwać zarówno fizycznie, jak i psychicznie, musi odkryć odwagę.

· Książka honorowa Newbery

· Najlepsza książka AlA dla młodych dorosłych

· An AlA Notable Children&rsquos Book

· Booklist Editor&rsquos Choice

Recenzja

&ldquoTo jest urzekające konto... zwycięzca.&rdquo&mdashKirkus Recenzje, recenzja z gwiazdką

&ldquoRiveting.&rdquo&mdashBooklist, recenzja z gwiazdką

Trzynastoletni Brian Robeson jest w drodze do ojca, gdy rozbija się jednosilnikowy samolot, którym leci. Nagle Brian zostaje sam na kanadyjskiej pustyni z niczym innym jak poszarpaną wiatrówką i siekierą, którą matka dała mu w prezencie. Ale teraz Brian nie ma czasu na gniew, użalanie się nad sobą czy rozpacz.

Gary Paulsen jest jednym z najbardziej cenionych pisarzy literatury współczesnej dla młodych czytelników. Napisał ponad sto książek dla dorosłych i młodych czytelników i jest autorem trzech tytułów Newbery Honor: Dogsong, Hatchet i The Winter Room. Dzieli swój czas między Alaskę, Nowy Meksyk, Minnesotę i Pacyfik.

Brian Robeson wpatrywał się przez okno małego samolotu w bezkresną, zieloną północną dzicz

poniżej. To był mały samolot, Cessna 406 i mdasha bush-plane&mdash i silnik był tak głośny, tak ryczący, pochłaniający i głośny, że rujnował jakąkolwiek szansę na rozmowę.

Nie żeby miał wiele do powiedzenia. Miał trzynaście lat i był jedynym pasażerem w samolocie z pilotem

Named&mdashCo to było? Jim czy Jake czy coś takiego&mdash, który był po czterdziestce i który był

Milczał, przygotowując się do startu. W metrach, odkąd Brian przybył na małe lotnisko w

Hampton, Nowy Jork na spotkanie z samolotem&mdashprowadzony przez matkę&mdashpilot rozmawiał tylko pięć

słowa do niego.

&ldquoUsiądź w fotelu drugiego pilota&rdquos.&rdquo

Co Brian zrobił. Wystartowali i to był ostatni z

rozmowa. Oczywiście początkowe emocje były początkowe. Nigdy wcześniej nie latał samolotem jednosilnikowym, a siedzenie w fotelu drugiego pilota ze wszystkimi elementami sterującymi tuż przed nim, ze wszystkimi instrumentami na twarzy, gdy samolot szponiał na wysokość, szarpiąc i ślizgając się po prądach wiatru, gdy pilot startował, było interesujące i ekscytujące. Ale w ciągu pięciu minut

wyrównał się na wysokości sześciu tysięcy stóp i skierował się na północny zachód i od tego momentu pilot był

Cicho, wpatrując się z przodu, a warkot silnika był wszystkim, co pozostało. Dron i

Morze zielonych drzew, które leżały przed nosem samolotu i płynęły po horyzont, rozprzestrzeniały się z

jeziora, bagna, wędrujące strumienie i rzeki.

Teraz Brian usiadł, wyglądając przez okno z hukiem w uszach i próbował

Katalog, co doprowadziło go do tego lotu. Zaczęło się myślenie. Zawsze zaczynało się od

pojedyncze słowo. Rozwód.

To brzydkie słowo, pomyślał. Łzawiące, brzydkie słowo, które oznaczało bójki i wrzaski, prawnicy&mdash

Boże, pomyślał, jak bardzo nienawidzi prawników, którzy siedzieli z wygodnymi uśmiechami i próbowali wyjaśnić

Dla niego pod względem prawnym wszystko, w czym żył, rozpadało się i rozbijało

wszystkich solidnych rzeczy. Jego dom, jego życie&mdashall solidne rzeczy. Rozwód. Łamiące słowo, brzydkie

łamanie słów.