ИСТОРИЯ ПОЛЬШИ ТОМ 2. ОТ РАСПАДА К НОВОМУ. Проф. Анджей Новак

Drugi tom bestsellerowych "Dziejów Polski" pióra znakomitego historyka prof. Andrzeja Nowaka.

Kontynuacja opowieści o burzliwych losach naszego kraju w okresie rozbicia dzielnicowego. Tom obejmuje okres od śmierci księcia Mieszka Starego w 1202 r. i objęcia władzy w Krakowie przez Władysława Laskonogiego, aż do wkroczenia Kazimierza Wielkiego na Ruś w 1340 r.

Autor w fascynujący sposób przybliża wysiłki zmierzające do odnowienia Królestwa Polskiego podjęte w XIII w. przez Henryka IV Probusa, Przemysła II i Władysława Łokietka. Śledzi ich wytrwałe starania, opisuje przemiany polityczne, cywilizacyjne i kulturalne na ziemiach polskich, ścieranie się wpływów niemieckich, czeskich, mongolskich i litewskich, wzrost i upadek sąsiadów Polski.

Podobnie jak w poprzednim tomie pokazuje kolejne etapy formowania się nad Wisłą, Wartą i Bugiem wspólnoty politycznej, kulturalnej i językowej, która w przyszłości przekształci się w naród polski.

Ta książka powinna znaleźć się w każdym polskim domu!

Autorzy: Andrzej Nowak

liczba stron:       384

format: 195x240mm

oprawa:               twarda, lakierowana, tłoczenia, złocenia

data wydania:   30-11-2015

ISBN:     978-83-7553-196-1

Kup tę książkę bezpośrednio od wydawnictwa Biały Kruk!

Fragment książki:

Między Rusią a Prusami – geopolityka Leszka Białego (1219-1227)

Polska miała jednak piastowskich książąt, którzy nie chcieli oddawać politycznego pola. W roku 1219 zostali na nim trzej najważniejsi. Leszek Biały, umocniony sojuszem z „seniorami” z Wielkopolski i Śląska, mógł pomyśleć z kolei poważniej o wypełnieniu praktyczną treścią honorowej roli księcia zwierzchniego Polski wobec nierozwiązanej wciąż kwestii Prus, a także wobec Pomorza Gdańskiego, gdzie całkowicie uniezależnić próbowała się dynastia lokalnych namiestników. W obu przypadkach istotnym oparciem dla niego mógł być młodszy brat, Konrad mazowiecki. Władysław Laskonogi w zjednoczonej Wielkopolsce, opierając się na odzyskanej ziemi lubuskiej, mógł myśleć na nowo o bardziej energicznej polityce wobec swoich krewniaków na Pomorzu Zachodnim, coraz mocniej zagrożonym dominacją duńską (przypomnijmy, książę zachodniopomorski Bogusław II, siostrzeniec Laskonogiego, musiał złożyć w 1216 roku hołd lenny królowi Waldemarowi II). Wreszcie książę śląski, Henryk Brodaty, chyba najbardziej dalekowzroczny z uczestników tego porozumienia, dyskretnie „przydzielający” zadania swoim partnerom i patrzący w dalszą przyszłość.

Przyjrzyjmy się najpierw poczynaniom księcia Leszka Białego, do tej pory nieco zmarginalizowanego w naszej opowieści. Leszek nie był tylko marionetką swoich wojewodów ani arcybiskupa Kietlicza. Miał też jako książę krakowsko-sandomierski swoje ambicje i polityczne zamysły. Syn Kazimierza Sprawiedliwego próbował od początku swoich rządów nawiązywać do tradycji ruskiej polityki swego ojca: osadzania podporządkowanych Polsce książąt ruskich na sąsiednich ziemiach halickiej i włodzimierskiej (wołyńskiej). Młodziutki Leszek brał udział już w wyprawie z roku 1199, popierającej starania dawnego podopiecznego Kazimierza Sprawiedliwego, księcia Romana, do tronu halicko-włodzimierskiego. Wiemy, że Roman umocnił się na tym tronie tak bardzo, że uniezależnił się całkowicie od polskich sprzymierzeńców, a nawet w końcu zwrócił swój oręż przeciw Leszkowi – i zginął pod Zawichostem. Leszek nie zdecydował się wykorzystać swego zwycięstwa do odnowienia wpływów za Sanem, bo zajmowały go jeszcze starania o umocnienie swego panowania w Krakowie po wygnaniu Władysława Laskonogiego.

Wdowa po księciu Romanie oddała wtedy swoich małoletnich synów – na spotkaniu w Sanoku – pod opiekę węgierskiego króla, Andrzeja II. Ten rywal Polski w walce o wpływy na zachodniej Rusi przyjął wówczas tytuł „króla Galicji i Lodomerii”, czyli Halicza i Włodzimierza, tak złowrogo odciskający się w usprawiedliwieniu austriackiego rozbioru Rzeczypospolitej sześć wieków później. Leszek zareagował w roku 1206, wyprawiając się na ziemię włodzimierską. Król węgierski podążył tam także, by zatrzymać akcję polskiego księcia. Do wojny nie doszło. Obaj władcy porozumieli się pod Włodzimierzem, najprawdopodobniej rozgraniczając między sobą wpływy w ten sposób, iż król Andrzej utrzymał kontrolę na Haliczem, a książę Leszek odzyskał wpływy na Wołyniu, gdzie pod jego opieką osiąść mieli wdowa po Romanie i młodzi Romanowicze: Daniel i Wasylko.