Станислав Лем: Солярис

Stanisław Lem: Solaris

Stan dobry. Zauważone defekty:

• naddarcie na tyle obwoluty (ok. 1 cm)
• inne drobne uszkodzenia obwoluty
• przybrudzenia brzegów kartek
• przybrudzenia i pofalowania po zamoczeniu dwóch ostatnich (pustych) kartek

Z obwoluty (s. 2)

„Psycholog Kelvin przybywa na stację orbitalną badającą tajemnicę planety Solaris, której powierzchnię pokrywa ocean o nieznanej na Ziemi »plazmowatej« strukturze i zaskakujących właściwościach. Nieoczekiwanie pojawiają się dziwne pozaziemskie istoty, sobowtóry postaci ze snów pracowników stacji. Jest wśród nich replika Harey, ukochanej Kelvina, która po kłótni z nim popełniła samobójstwo. Praca nad wyjaśnieniem tajemnicy oceanu, materializującego ludzkie myśli, będzie dla bohatera nie tylko wyprawą badawczą, ale także niezwykłą podróżą w głąb siebie.

»Solaris« (1961) jest jedną z najgłośniejszych książek Stanisława Lema. Kinowe adaptacje powieści wywołały spory. I Andriej Tarkowski (1973), i Steven Soderbergh (2003) zrealizowali filmy znacznie odbiegające od literackiego pierwowzoru. Po drugiej ekranizacji głos w sprawie przesłania swojej książki zabrał sam pisarz: »Science fiction zakładała niemal zawsze, że jeżeli nawet Inny, którego spotykamy, prowadzi jakąś grę, to my jej reguły prędzej czy później zrozumiemy […]. Ja natomiast pragnąłem zamurować wszystkie ścieżki rozumowania wiodące do uczłowieczenia Istoty, jaką jest solaryjski ocean, aby się okazało, że kontakt z nią nie daje się zrealizować na sposób międzyludzki, choć równocześnie w jakiś dziwny, inny sposób zachodzi«.”

Z obwoluty (s. 3)

„Stanisław Lem wydał blisko 50 książek, które rozeszły się w ok. 40 mln egzemplarzy i zostały przetłumaczone na 41 języków. Jest najbardziej znanym na świecie polskim pisarzem. Urodził się w 1921 r. we Lwowie, skąd po wojnie przeniósł się do Krakowa. Z wykształcenia lekarz, jako pisarz zadebiutował na łamach »Tygodnika Powszechnego« wierszami, które po latach dołączył do wydania autobiograficznej powieści »Wysoki Zamek« (1975). Jego książkowym debiutem była powieść »Astronauci« (1951). Kolejne przyniosły mu międzynarodowe uznanie i opinię odnowiciela gatunku science fiction. W groteskowych, stylizowanych na baśnie, rycerski epos i powiastkę filozoficzną »Dziennikach gwiazdowych« (1957), »Bajkach robotów« (1964) i »Cyberiadzie« (1965) oraz utrzymanych w »poważnej« konwencji powieściach »Opowieści o pilocie Pirxie«, »Głos Pana« (1968) i »Katar« (1976) zastanawiał się nad kondycją człowieka w nowej sytuacji technologicznej. Opublikował zbiory szkiców, m.in. »Summa technologiae« (1964), »Filozofia przypadku« (1968), »Sex Wars« (1996), »Bomba megabitowa« (1999), oraz słynne pastisze niewydanych książek: »Doskonała próżnia« (1971) i »Wielkość urojona« (1973). Wiele przepowiedni Lema sprawdziło się, np. wymyślona przez niego 40 lat temu »fantomatyka«, która dziś nazywana jest wirtualną rzeczywistością. Sam pisarz mówi, że jest »filozofem przyszłości«. Głównym zagadnieniem jego twórczości nigdy nie była technika, lecz rozwój człowieka i jego postawa wobec zagrożeń, które sam wyzwolił.”

Z obwoluty (s. 4)

„Zaczął się cicho śmiać, jakby moje osłupienie dawało mu Bóg raczy wiedzieć jaką satysfakcję, ale zaraz przestał.

— Nie, nie — mruknął — i bez tego to jest dosyć… Może różnic jest więcej, ale znam tylko jedną: mnie z tobą można zabić.

— A ich nie?

— Nie radzę ci próbować. Straszne widowisko!

— Niczym?

— Nie wiem. W każdym razie nie trucizną, nożem, strykiem…

— Miotaczem atomowym!

— Spróbowałbyś?

— Nie wiem. Jeśli się wie, że to nie są ludzie.

— Kiedy są, w pewnym sensie. Subiektywnie są ludźmi. Nie zdają sobie wcale sprawy ze swego… pochodzenia. Zauważyłeś to chyba?

— Tak. Więc… jak to jest?

— Regenerują w niesłychanym tempie. W niemożliwym tempie, na oczach, mówię ci, i od nowa zaczynają się zachowywać jak… jak…

— Jak co?

— Jak nasze wyobrażenia o nich, te pamięciowe zapisy, według których…”